بررسی گلکسی A17؛ اقتصادیِ کارراه‌انداز

وقتی گلکسی A15 با تغییرات و پیشرفت‌هایی بزرگ عرضه شد و لقب پرفروش‌ترین گوشی‌ بازار را به‌خودش اختصاص داد، تاحدی قابل پیش‌بینی بود که سامسونگ برای نسل بعدی، دست به تغییرات بزرگ نزند و آن را با پیشرفت‌های جزئی راهی بازار کند؛ اما درمورد گلکسی A17 چطور؟

سامسونگ در دوسال اخیر روندی محتاطانه را برای گوشی‌های اقتصادی‌اش در پیش گرفته؛ اما A17 دست خالی به میدان نیامده است و بهبودهایی مثل ظاهر جدیدتر، پوشش گوریلا گلس ویکتوس پلاس برای نمایشگر و لرزشگیر اپتیکال (OIS) در دوربین اصلی را به‌همراه دارد؛ اما آیا همین چند تغییر کلیدی، برای تکرار موفقیت بزرگ گذشته و قانع‌کردن بازار کافی هستند؟ برای رسیدن به پاسخ، تا انتهای بررسی گلکسی A17 همراه زومیت باشید.

گلکسی A17 در دو نسخه‌ی 4G و 5G روانه‌ی بازار شده است. ما نسخه‌ی 4G را برای بررسی در اختیار داریم که هم‌اکنون در محدوده‌ی قیمت ۱۶ میلیون تومان در بازار ایران به‌فروش می‌رسد. این دو در بسیاری از زمینه‌ها همچون نرم‌افزار و آپدیت‌های سیستم‌عامل، طراحی و نمایشگر شباهت‌های زیادی دارند؛ اما در سخت‌افزار، راهشان از یکدیگر جدا می‌شود و عملکرد متفاوتی را به‌نمایش می‌گذارند.

چندسال از معرفی زبان طراحی «Key Island» می‌گذرد؛ همان برآمدگی محسوس فریم که دکمه‌های پاور و تنظیم صدا را در خود جای داده بود تا دسترسی به آن‌ها با لمس ساده‌تر باشد. حالا سامسونگ می‌گوید در گلکسی A17 از نسخه‌ی بازطراحی‌شده‌ی «Key Island 2.0» استفاده کرده؛ اما توضیح دیگری نمی‌دهد و به‌سختی می‌توان تفاوت‌های آن با نسخه‌ی قبل را متوجه شد؛ به‌نظر می‌رسد برجستگی تا حدی کاهش یافته است.

بزرگ‌ترین تحول ظاهری A17 را می‌توان طراحی جدید ماژول دوربین دانست. امسال سامسونگ از چینش لنزهای شناور و جزیره‌ای که در تمام این سال‌ها دیده بودیم، فاصله گرفته و همچون گلکسی A56 به سراغ سبکی رفته که آن را «Linear Grouped Camera» می‌نامد؛ اکنون همه‌ی لنزها به‌صورت خطی درون ماژول کپسولی‌شکلی قرار گرفته‌اند که ظاهر به‌مراتب مدرن‌تری به گوشی بخشیده‌ است.

گلکسی A17 همچنان ابعاد بزرگی دارد و با یک‌دست، به‌راحتی نمی‌توان با آن کار کرد؛ اما با رژیمی که گوشی گرفته است، ۸ گرم کاهش وزن و ۰٫۴ میلی‌متر کاهش ضخامت را تجربه می‌کند؛ دو تغییری که در مجموع باعث شده‌اند گلکسی A17 باریک‌تر، خوش‌تراش‌تر و به‌طور محسوسی سبک‌تر از نسل‌های گذشته‌اش باشد.

همان‌طور که از گوشی‌های اقتصادی انتظار می‌رود، بدنه‌ی گوشی پلاستیکی است. ما نسخه‌ی خاکستری‌ گوشی را برای بررسی در اختیار داشتیم که رد لکه و اثرانگشت به‌وضوح روی آن دیده می‌شد. A17 در دو رنگ مشکی و آبی روشن نیز عرضه می‌شود که بعید می‌دانیم از نظر جذب اثرانگشت و چربی وضعیت بهتری داشته باشند.

هرچند استفاده از قاب باعث می‌شود چنین نکته‌ای چندان به‌چشم نیاید، اگر حساسیت زیادی روی تمیزکردن گوشی دارید، احتمالاً کمی برایتان آزاردهنده خواهد بود. بدنه‌ی گوشی با گواهی IP54 محافظت می‌شود و تاحدی در برابر نفوذ گردوغبار و پاشش آب از جهت‌های مختلف مقاوم است؛ اما توجه داشته باشید که به‌طور کامل ضدآب یا ضد گردوغبار نیست.

در نمای جلوی گوشی با تغییرات شگفت‌انگیزی روبه‌رو نیستیم؛ حاشیه‌های عریض گذشته به‌ویژه در قسمت پایین نمایشگر، همچنان به‌شکلی ناخوشایند، خودنمایی می‌کنند. به‌علاوه، قسمت بالای نمایشگر نیز از همان برش قطره‌ای منسوخ‌شده‌ی دوربین سلفی میزبانی می‌کند که برندهای رقیب، مدت‌ها است فراموشش کرده‌اند.

سامسونگ سال گذشته تصمیم گرفت جک ۳٫۵ میلی‌متری را از گوشی‌های سری A1X حذف کند و همین روند در گلکسی A17 نیز ادامه پیدا کرده است؛ بنابراین، دیگر امکان اتصال مستقیم هدفون‌های سیمی به گوشی وجود ندارد و اگر معمولاً از این مدل هدفون‌ها استفاده می‌کنید یا باید به‌سراغ هدفون‌های بی‌سیم بروید یا با استفاده از یک مبدل USB-C، همان تجهیزات صوتی قدیمیتان را به گوشی متصل کنید.

بزرگ‌ترین تغییر در بخش نمایشگر به استفاده از پوشش گوریلا گلس ویکتوس پلاس بازمی‌گردد؛ سپری که معمولاً نمایشگر گوشی‌های میان‌رده و پرچمدار را می‌پوشاند و حضورش در سری اقتصادی A1X اتفاقی مثبت و قابل تقدیر است. به‌غیر از این، گلکسی A17 از همان نمایشگر ۶٫۷ اینچی از نوع OLED با رزولوشن فول‌اچ‌دی پلاس بهره می‌برد که در نسل قبل هم دیده بودیم.

نرخ نوسازی پنل همچنان ۹۰ هرتز است و مطابق انتظار هیچ حالتی برای تنظیم خودکار نرخ نوسازی وجود ندارد؛ بااین‌حال، در بخش تنظیمات حالت ۶۰ هرتزی نیز دیده می‌شود که برای صرفه‌جویی در مصرف انرژی به‌کار می‌رود.

پنل نمایشگر گلکسی A17 همچون بسیاری از گوشی‌های سامسونگ اعم از اقتصادی و میان‌رده، از عمق رنگی ۸‌بیتی با قابلیت نمایش ۱۶ میلیون رنگ بهره می‌برد. در بخش تنظیمات دو پروفایل Natural و Vivid وجود دارد که به‌ترتیب برای پوشش فضاهای رنگی sRGB و DCI-P3 در نظر گرفته شده‌اند. پنل نمایشگر گلکسی A17 پوشش گسترده‌ای از هردو فضای رنگی تعریف‌شده ارائه می‌دهد؛ اما به‌‌ویژه در پروفایل Vivid دقت بالایی در نمایش رنگ‌ها ندارد و در هردو پروفایل رنگ‌ها تاحدی به سردی متمایل هستند.

سامسونگ می‌گوید حداکثر روشنایی نمایشگر گلکسی A17 همان ۸۰۰ نیت سال گذشته است؛ بااین‌حال در تست‌های ما، روشنایی نمایشگر در حالت خودکار به ۱۱۲۶ نیت هم رسید که عدد معقولی به‌نظر می‌رسد؛ اما نه آن‌قدری که زیر نور مستقیم خورشید هیچ مشکلی با خواندن و دیدن محتوای روی صفحه نداشته باشید؛‌ مثلاً اگر معمولاً برای مسیریابی حین رانندگی از گوشی استفاده می‌کنید، باید همیشه آن را به‌گونه‌ای قرار دهید که تابش مستقیم نور خوشید مانع از دیدن صفحه نشود.

وقتی روشنایی نمایشگر را در حالت دستی اندازه گرفتیم، متوجه شدیم که حداکثر روشنایی از ۴۹۰ نیت فراتر نمی‌رود؛ عددی که در محیط‌های پرنور چندان رضایت‌بخش نیست. به همین دلیل توصیه می‌کنم گزینه‌ی روشنایی خودکار را همیشه فعال نگه دارید تا دستگاه براساس شرایط نوری محیط، میزان روشنایی را تنظیم کند و تجربه‌ی دیداری بهتری برایتان رقم بزند. گلکسی A17 می‌تواند روشنایی نمایشگر را تا ۲٫۱ نیت کاهش دهد تا در محیط‌های تاریک فشار کمتری به چشم وارد شود.

گلکسی A17 مطابق انتظار همچنان به اسپیکر استریو مجهز نیست؛ بااین‌حال، کیفیت خروجی اسپیکر آن فراتر از چیزی است که معمولاً از گوشی‌های اقتصادی انتظار می‌رود. حجم صدا رضایت‌بخش است و برخلاف بسیاری از رقبای هم‌رده، در بازتولید فرکانس‌های میانی و وضوح صدای خواننده عملکردی دقیق و متعادل دارد. ضمن اینکه فرکانس‌های پایین یا اصطلاحاً بیس نیز حضور حداقلی، اما موثری دارند.

کره‌ای‌ها برای گلکسی A17 4G به سراغ تراشه‌ی مدیاتک Helio G99 رفته‌اند؛ تراشه‌ای ۶ نانومتری که برایمان غریبه نیست، چون پیش‌تر آن را در نسخه‌ی 4G گلکسی A16 هم دیده بودیم. نکته‌ی جالب‌تر، حضور همین تراشه در گلکسی A07، گوشی ارزان‌قیمت‌تر سامسونگ است؛ تصمیمی عجیب از جانب سامسونگ که ارزش خرید گلکسی A17 را تاحدی زیر سوال می‌برد.

با توجه به تراشه‌ی مشابه با دو نسل گذشته، نمی‌توان انتظار اختلاف خاصی را در بنچمارک‌ها داشت. این سکون پردازشی در عمل و کاربری‌های روزمره هم کاملاً خود را نشان می‌دهد. گلکسی A17 عملکرد تندوتیزی ندارد؛ تقریباً در انجام هر کاری با تاخیر مواجه می‌شوید و این تأخیر هنگام اجرای هم‌زمان چند برنامه، بیشتر هم به‌چشم می‌آید؛ بنابراین، عملکرد گوشی در بهترین حالت معمولی و «کار راه‌انداز» است و صرفاً می‌توان برای انجام کارهای روزمره و اجرای اپ‌های مرسوم مثل تلگرام و اینستاگرام روی آن حساب باز کرد.

نکته‌ی جالب اینکه وقتی عملکرد گوشی را با نسخه‌ی 5G نسل قبل، یعنی A16 5G مقایسه می‌کنیم، A17 4G در پردازش‌های تک‌هسته‌ای حدود ۳۵ درصد ضعیف‌تر ظاهر می‌شود. درواقع نه‌تنها نسخه‌ی 5G سال گذشته، بلکه نسخه‌ی 5G خود گلکسی A17 نیز که از همان تراشه استفاده می‌کند، عملکردی به‌مراتب سریع‌تر را در کاربری‌های روزمره ارائه خواهند داد.

برای درک بهتر عملکرد گلکسی A17 بد نیست بدانید که در بنچمارک‌های تک‌هسته‌ای و چندهسته‌ای فاصله‌ی بسیار زیادی با گلکسی A26 دارد. این گوشی در تمام بنچمارک‌ها، برتری محسوس خودش را نشان می‌دهد و علاوه‌بر کاربری روزمره و چندوظیفگی، در پردازش‌های گرافیک‌محور نیز به‌وضوح عملکرد بهتری را به‌نمایش می‌گذارد.

با توجه به ماهیت اقتصادی گلکسی A17 و تراشه‌ی نه‌چندان قدرتمندش، نباید انتظار اجرای روان بازی‌های سنگین را داشت و گوشی بیشتر برای بازی‌های سبک و معمولی مناسب است؛ مثلاً بازی Delta Force در تنظیمات Standard با نرخ حدود ۳۰ فریم‌برثانیه اجرا می‌شود؛ البته اگر سطح گرافیک را به حداقل کاهش دهید، می‌توان به نرخ ۶۰ فریم نزدیک شد؛ اما ثبات چندانی ندارد و معمولاً بین ۴۰ تا ۶۰ فریم در نوسان است.

در کل، به‌شرطی که انتظاراتتان را پایین بیاورید و تنظیمات گرافیکی را نیز در پایین‌ترین حالت نگه دارید، A17 می‌تواند تجربه‌ی قابل قبولی از بازی‌های سبک ارائه دهد.

سامسونگ، گلکسی A17 را در نسخه‌ی ۱۲۸ گیگابایتی با رم ۴، ۶ و ۸ گیگابایت عرضه می‌کند و مدل ۲۵۶ گیگابایتی نیز با رم‌های ۴ و ۸ گیگابایت در دسترس قرار دارد. اگر تنها از یک سیم‌کارت استفاده می‌کنید، می‌توانید جایگاه سیم‌کارت دوم را به کارت حافظه‌ی microSD اختصاص دهید و تا ۲ ترابایت فضای ذخیره‌سازی اضافی برای عکس‌ها و ویدیوهایتان در اختیار داشته باشید.

سامسونگ مشخص نکرده که حافظه‌ی ذخیره‌سازی گلکسی A17 دقیقاً از چه نوعی است؛ اما با استناد به‌بنچمارک‌ها استفاده از حافظه‌ی ذخیره‌سازی UFS 2.2 محتمل به‌نظر می‌رسد. نتایج‌ تست‌های ما نشان می‌دهد که در بخش خواندن ترتیبی حتی بهتر از A26 عمل می‌کند و در بخش نوشتن ترتیبی نیز عملکردی مشابه این گوشی را به‌نمایش می‌گذارد.

در زمینه‌ی شارژدهی، باتری ۵۰۰۰ میلی‌‌آمپرساعتی گلکسی A17 عملکرد قابل‌قبولی را به‌نمایش گذاشت. طبق آزمون PCMark که میزان شارژدهی گوشی در کاربری روزمره را شبیه‌سازی می‌کند، این گوشی با ۱۳ ساعت و ۴۹ دقیقه شارژدهی، توانست ۱۰ درصد عملکرد بهتر از قبل داشته باشد.

هنگام پخش ویدیو، گلکسی A17 به مدت‌زمان ۱۸ ساعت و ۲۲ دقیقه دست یافت که متاسفانه از نسل گذشته کمتر است. ما در شرایطی به این عدد دست یافتیم که تمام اتصالات خاموش و روشنایی روی ۲۰۰ نیت تنظیم شده بود.

پشتیبانی از شارژ سیمی ۲۵واتی، ویژگی دیگری است که نسبت به نسل گذشته بدون تغییر باقی مانده؛ توجه داشته باشید که همچنان در جعبه‌ی گلکسی A17 آداپتور شارژ وجود ندارد و باید آن را به‌صورت جداگانه خریداری کنید.

سامسونگ همزمان با عرضه‌ی گلکسی A16 و با ارائه‌ی ۶ سال پشتیبانی سیستم‌عامل، رویکردی متفاوت در قبال گوشی‌های اقتصادی‌اش در پیش گرفت و این موضوع در مورد گلکسی A17 نیز صدق می‌کند. دقت کنید که حتی ۴ سال تعهد به‌روزرسانی از سوی سامسونگ نیز آن را در جایگاه بهتری نسبت به دیگر سازندگان قرار می‌داد؛ سازندگانی که معمولاً برای مدل‌های اقتصادی و گاهی میان‌رده، به ۲ یا ۳ سال به‌روزرسانی بسنده می‌کنند.

گلکسی A17 با رابط‌کاربری One UI 7 بر پایه‌ی اندروید ۱۵ عرضه می‌شود و به‌غیر از ویژگی‌های هوش مصنوعی که مختص پرچمداران سامسونگ هستند، مجموعه‌ی کاملی از بهبودهای این رابط‌کاربری را به‌همراه دارد که توصیه می‌کنیم برای آشنایی بیشتر با آن‌ها بررسی One UI 7 را بخوانید.

تجربه‌ی کار با گوشی رضایت‌بخش است و کارهای روزمره مثل جابه‌جایی بین صفحات و گشت‌وگذار در منوها بدون مکث‌های «آزاردهنده» انجام می‌شود. بااین‌حال، نرم‌افزار در اجرای فرمان‌ها، چابکیِ مدل‌های میان‌رده و گران‌تر را ندارد که البته با توجه به ماهیت اقتصادی دستگاه و همچنین تراشه‌ی به‌کارفته در آن چندان عجیب نیست.

تعهد به ارائه‌ی ۶ سال آپدیت سیستم‌عامل و ۶ سال آپدیت نرم‌افزاری، بدون شک مزیتی بزرگ و ارزشمند برای گلکسی A17 محسوب می‌شود؛‌ اما این سوال پیش می‌آید که آیا سخت‌افزار گوشی، کشش و توان لازم برای اجرای روان نسخه‌های آینده‌ی اندروید و حفظ تجربه‌ی کاربری مطلوب در طول این دوره‌ی شش ساله را خواهد داشت؟

بررسی را با ارزیابی دوربین گلکسی A17 به پایان می‌بریم؛ جایی که همچنان شاهد همان ترکیب آشنای واید، اولتراواید و حسگر غیرضروری و ناکارآمد ماکرو هستیم؛ البته امسال یک تفاوت مهم با نسل قبل وجود دارد و آن هم اضافه‌شدن لرزش‌گیر اپتیکال (OIS) به دوربین اصلی است؛ تغییری که می‌تواند کیفیت تصاویر را به‌‌ویژه در شب، به‌طور محسوسی بهبود ببخشد.

دوربین سلفی نیز همچنان به حسگر ۱۳ مگاپیکسلی مجهز است و همچون دوربین اصلی، قابلیت فیلم‌برداری با وضوح 1080p و نرخ ۳۰ فریم‌بر‌ثانیه را دارد.

از میان ترکیب سه‌گانه‌ی دوربین‌های گلکسی A17، تنها دوربین اصلی عملکردی در حد و اندازه‌ی یک گوشی اقتصادی دارد و می‌تواند تصاویری با جزئیات رضایت‌بخش ثبت کند؛ چون دو دوربین اولتراواید و ماکرو عملاً کارایی خاصی ندارند و خروجی آن‌ها چنان فاقد جزئیات و پردازش مناسبی است که انگار با چشمانی ضعیف در حال نگاه‌کردن به سوژه هستید.

اگرچه حاصل کار دوربین واید ۱۲ مگاپیکسلی عکسی با جزئیات محدود، گستره دینامیکی نه‌چندان وسیع، رنگ‌هایی کم‌رمق و کنتراست پایین و گهگاهی همراه با نویز است، با فعال‌کردن عکاسی ۵۰ مگاپیکسلی می‌توان شاهد بهبود چشمگیر بهبود کیفیت و جزئیات عکس‌ بود؛ البته این‌کار به‌بهای کندی در ثبت و ذخیره عکس تمام خواهد شد؛ اما درنظر داشته باشید که اگر به‌دنبال کیفیتی بهتر باشید، فعال‌کردن حالت ۵۰مگاپیکسل، رضایت شما را از عملکرد دوربین بالاتر خواهد برد.

برای عکاسی ماکرو، اصلاً روی دوربین ماکرو حساب باز نکنید. اگر مایل به عکاسی از سوژه‌های نزدیک بودید، می‌توانید از دوربین واید کمک بگیرید؛ چون به‌لطف سنسور باکیفیت‌تر، این دوربین از نظر وضوح و جزئیات، خروجی بسیار بهتری از ماژول اختصاصی و تزئینیِ ماکرو دارد.

با توجه به اینکه تنها دوربین واید از حالت Night Mode و لرزش‌گیر اپتیکال (OIS) بهره می‌برد، در محیط‌های تاریک و کم‌نور عملکرد به‌مراتب بهتری ارائه می‌دهد. در تصاویر ثبت‌شده با این دوربین، نشت نور از منابع نوری چندان آزاردهنده نیست و جزئیات هم برای یک گوشی اقتصادی قابل‌قبول و رضایت‌بخش هستند.

وضعیت دوربین سلفی را نیز می‌توان «قابل‌قبول» توصیف کرد و اگر شرایط نوری کاملاً مناسب باشد، می‌توان عکس‌های رضایت‌بخشی با آن گرفت. در عکس‌های پرتره جداسازی سوژه از پس‌زمینه چندان دقیق نیست و افکت بوکه بسیار مصنوعی به‌نظر می‌رسد؛ پس نباید انتظار زیادی از آن داشته باشید.

در مجموع، از دوربین سه‌گانه‌ی گلکسی A17 نمی‌توان انتظار عملکرد خوبی داشت؛‌ صرفاً می‌توانید روی دوربین واید برای ثبت عکس‌های مطلوب و قابل‌قبول حساب کنید. شاید بهتر بود سامسونگ قید دوربین‌های اولتراواید و ماکرو را می‌زد و تمام تمرکزش را صرفاً روی همان دوربین واید می‌گذاشت.

گلکسی A17 4G در مقایسه با نسل قبل، قطعاً گوشی کامل‌تری است. طراحی مدرن‌تر، نمایشگری که حالا با گوریلا گلس ویکتوس پلاس محافظت می‌شود و دوربین اصلی که به لرزش‌گیر اپتیکال (OIS) مجهز است، همگی از قدم‌های مثبتی هستند که A17 را به گزینه‌ی جذاب‌تری تبدیل می‌کنند.

گلکسی A17 سامسونگ در بخش عملکرد با تکیه بر تراشه‌ی مشابه، دقیقاً همانند نسل گذشته ظاهر می‌شود و در کاربری‌های روزمره، عملکرد چابکی ندارد. این ضعف زمانی پررنگ‌تر می‌شود که می‌بینیم نسخه‌ی 5G گوشی با قیمتی مشابه، حداقل در کاربری روزمره، عملکرد به‌مراتب سریع‌تری را به‌نمایش می‌گذارد و ارزش خرید بالاتری دارد.

نسخه‌ی پایه‌ی گلکسی A17 4G هم‌اکنون با قیمتی در محدوده‌ی ۱۵ میلیون تومان به‌فروش می‌رسد. شاید اگر قیمت آن به محدوده‌ی ۱۲ میلیون تومان کاهش یابد، بتوان آن را گزینه‌ای قابل‌تأمل دانست؛ در غیر این صورت، با قیمت‌های فعلی، خرید نسخه‌ی 5G منطقی‌تر به نظر می‌رسد.

نظر شما درمورد گلکسی A17 چیست؟