همشهری آنلاین: لیگ برتر کشتی در حالی این روزها جریان دارد که نوع برگزاری مسابقات، بیش از کیفیت فنی کشتی‌ها، نگاه‌ها را به خود جلب کرده است. لیگی که عنوان برتر را با خود حمل می‌کند، اما در ساختار، امکانات و مدیریت مسابقات، فاصله زیادی با استانداردهای حرفه‌ای دارد.
در ساری، دیدار تیم‌های خیبر خرم‌آباد و ستارگان ساری با یکی از عجیب‌ترین صحنه‌های چند سال اخیر برگزار شد؛ مسابقه بدون اینکه حتی سکویی برای تشک تعبیه شود شروع شد و تشک مستقیماً روی زمین سالن پهن شد. اتفاقی که سال‌هاست در کشتی ایران مشاهده نشده بود و از نظر ایمنی یک خطای آشکار محسوب می‌شود.
اما این فقط بخشی از ماجراست. در تنکابن، جایی که استقلال جویبار و بانک شهر روبه‌روی هم قرار گرفتند، گرچه سکو نصب شد اما ازدحام بیش از حد سالن شرایط را به مرز خطر رسانده بود. تماشاگران چندین بار به داخل تشک ریختند، بطری آب و اشیای مختلف پرتاب شد و مسابقه بارها تا آستانه جنجال پیش رفت. فاصله تماشاگران تا تشک فقط چند قدم بود و کنترل سالن عملاً از دست برگزارکنندگان خارج شده بود.
نکته نگران‌کننده اینجاست که کشتی‌گیران حاضر در این دو مسابقه، از سرشناس‌ترین چهره‌های کشتی ایران هستند. در صورت رخ دادن کوچک‌ترین حادثه، مصدومیت یک ملی‌پوش یا حتی یک کشتی‌گیر جوان، چه کسی قرار بود پاسخگو باشد؟ چه کسی تضمین می‌دهد چنین اتفاقاتی در هفته‌های آینده تکرار نشود؟
این پرسش همچنان بی‌پاسخ مانده که چه کسی و با چه منطقی مجوز برگزاری رقابت‌ها را در چنین شرایطی صادر کرده است. آیا واقعاً برگزاری مسابقه به هر قیمت، مهم‌تر از امنیت ورزشکاران و تماشاگران است؟ لیگ برتر کشتی قرار است ویترین کشتی ایران باشد، اما تا زمانی که مدیریت سالن‌ها، ساختار میزبانی و استانداردهای امنیتی اصلاح نشود، این ویترین بیشتر شبیه حاشیه‌ای پرخطر خواهد بود تا یک لیگ حرفه‌ای.
