طرفداری | «هافبک آرمانی منچستریونایتد باید بتواند همه کار انجام دهد». این جمله‌ای است از پل اسکولز، اسطورهٔ خط میانی شیاطین سرخ.
به گزارش اسکای اسپورتس، خط میانی منچستریونایتد همچنان یک مشکل اساسی به شمار می‌رود. سیستم روبن آموریم بار دیگر زیر ذره‌بین رفته است؛ سیستمی که به سبب اصرار مربی پرتغالی بر استفاده از دو هافبکِ ثابت در مرکز میدان، ضعف‌هایش بیش از پیش آشکار شده است.
فارغ از این‌که ایراد از نفرات است یا دستور تاکتیکی، ناتوانی یونایتد در کنترل پایدار مسابقات، همچنان بهای سنگینی برای آن‌ها به همراه دارد.
یونایتد در آزمونی به ظاهر ساده برابر اورتونی که نزدیک به ۸۰ دقیقه ۱۰ نفره بود، تقریباً هیچ راهکاری نداشت. در نهایت، روند پنج بازیِ بدون شکست شاگردان آموریم با نمایشی ضعیف پایان یافت؛ شیاطین سرخ از نظر فیزیکی، ذهنی و تاکتیکی کاملاً مغلوب حریف شدند.
اسکولز که با ۷۱۸ بازی، ۱۵۵ گل و مجموعه‌ای خیره‌کننده از جام‌ها، یکی از کامل‌ترین هافبک‌های تاریخ یونایتد است، دربارهٔ این موضوع سخن گفت.
زمانی که من بازی می‌کردم، این بحث‌های شماره ۶، شماره ۸ یا شماره ۱۰ مطرح نبود. به عنوان هافبک باید بتوانی حمله کنی، دفاع کنی و در همهٔ بخش‌ها مشارکت داشته باشی. این وظیفهٔ یک هافبک منچستریونایتد است.
اسکولز در طول دوران خود هر نقشی را در مرکز زمین بازی کرد: از زوجی در یک ۲-۴-۴ کلاسیک در کنار بزرگان، تا بازی پشت مهاجم و سپس یک هافبک دفاعی با تکیه بر توانایی استثنایی خود در بازی‌خوانی.
او بر این باور است که هافبک‌های بزرگی نظیر برایان رابسون، روی کین و نیکی بات «قابلیت انجام همه کارها» را داشتند؛ ویژگی‌ای که به نظر او در فوتبال امروز کمتر دیده می‌شود.
مشکل کنونی یونایتد همین‌جاست: کمبود هافبک‌های چند وجهی. اسکولز می‌پرسد آیا تخصصی شدن نقش‌ها به خط میانی آسیب زده است؟ او تأکید می‌کند:
خط میانی یونایتد بهتر شده است. کاسمیرو امسال فصل خوبی داشته. اما آیا می‌توان با زوج کاسمیرو و برونو فرناندز قهرمان لیگ شد؟ مطمئن نیستم.
در حالی که یونایتد کمی پیشرفت کرده، اما همچنان فاصله زیادی با تیم‌های مدعی دارد.
بحث به کوبی مینو کشیده می‌شود؛ پدیده‌ای که در سال ۲۰۲۳ زیر نظر اریک تن هاخ درخشید، در ۱۸ سالگی به عنوان هافبک دفاعی بازی کرد و سپس با درخشش در یورو ۲۰۲۴، به یکی از امیدهای فوتبال انگلیس بدل شد.
با این حال، امروز در ۲۰ سالگی، هنوز حتی یک بازی لیگ برتری را این فصل از ابتدا آغاز نکرده است؛ موضوعی که اسکولز را آزار می‌دهد.
مینو نیاز به بازی دارد. مقابل اورتون کمی ناهماهنگ بود که به خاطر دوری از ترکیب تیم، طبیعی است. واقعاً ناامیدکننده است که او جایی در تیم ندارد. همه استعدادش را می‌شناسیم، اما به نظر می‌رسد سرمربی به هر دلیلی او را ترجیح نمی‌دهد. کوبی تا این لحظه به خوبی با این مسئله کنار آمده است، اما در یک نقطه دیگر از این وضعیت خسته خواهد شد. اگر او بخواهد در ترکیب قرار بگیرد، به نظرم باید خط میانی ۳ نفره باشد. شاید منچستریونایتد به ۲ بازیکن مثل برونو فرناندز نیاز دارد؛ یکی به عنوان بازیساز و یکی در پست شماره ۱۰. مینو کاملاً توانایی بازی کنار کاسمیرو یا (مانوئل) اوگارته به عنوان بازیساز را دارد.
باشگاه برای حل معضل خط میانی، در تابستان آینده خرید یک هافبک را در اولویت دارد؛ کارلوس بالبا از برایتون، الیوت اندرسون از ناتینگهام فارست و آدام وارتون از کریستال پالاس گزینه‌های زیر نظر باشگاه هستند.
از اسکولز پرسیده شد اگر انتخاب با او بود، کدام‌یک را برمی‌گزید؟ او گفت:
هر سه بازیکنان بسیار خوبی هستند. بالبا سن پایینی دارد ولی خب، همهٔ آن‌ها بسیار جوان هستند. اما بالبا خیلی کم سن و سال است. از نظر کیفی، تقریباً بازیکنی شبیه کایسدوست؛ کایسدو در چلسی خیلی خوب بوده، اما مطمئن نیستم همین سبک مورد نیاز یونایتد باشد. وارتون خیلی خوب است، اما آیا می‌تواند تمام فضای زمینی به بزرگی اولدترافورد را پوشش دهد؟ در آن پست دوندگی لازم است.
با توجه به فرم خوبش در تیم ملی انگلیس، الیوت اندرسون بیش از بقیه مرا غافلگیر کرده است. در نیوکاسل هم او را می‌پسندیدم، ولی فکر می‌کردم بازیکنی هجومی برای پست شماره ۸ یا ۱۰ باشد. از این اعداد خوشم نمی‌آید، ولی به نظرم او بیشتر یک شماره ۸ یا ۱۰ است.
اسکولز در نهایت وارتون را انتخاب می‌کند، هرچند تأکید دارد هیچ‌یک کاملاً شبیه هافبک آرمانی یونایتد نیستند:
فکر می‌کنم وارتون کیفیت بیشتری دارد. اختلافش با اندرسون خیلی کم است، اما انتخابم اوست. به نظر من، کیفیت بیشتری نسبت به بالبا دارد؛ نقطهٔ قوت بالبا، دوندگی بیشتر اوست.
با تمامی این نظرات، چیزی که مسلم است این‌که یونایتد هنوز از یافتن هافبکی که «بتواند همه کار انجام دهد» دور است؛ همان هافبکی که اسکولز می‌گوید برای بازسازی عظمت از دست رفتهٔ باشگاه، کاملاً حیاتی است.
