طرفداری | مصاحبه تمام شد. وقت عکس‌برداری است. یادمان نرود این دیدارِ آرسنال در ورزشگاه چلسی است؛ جدالِ تیم‌های اول و دوم جدول لیگ برتر پیش از آغاز مسابقات این هفته. موضوعی جدی، بنابراین به چند قابِ عبوس و جدی برای تکمیل گزارش‌مان نیاز داریم. اما مشکل اینجاست که... مویسس کایسدو اصلاً نمی‌تواند جلوی لبخندش را بگیرد.
دیلی میل گزارش می‌دهد: یک راه حل! به او می‌گوییم عکاس‌مان طرفدار آرسنال است؛ شاید این‌طور لبخندش متوقف شود. یک طرفدار آرسنال که معتقد است تیمش برنده می‌شود؛ هم یکشنبه در استمفوردبریج، هم جام قهرمانی را در ماه می...
بی‌فایده است. لبخندش از قبل هم بزرگ‌تر می‌شود. تهدید می‌کنیم عکس‌ها را برای دکلان رایس می‌فرستیم تا ببیند چقدر «بدجنس» بوده‌ای؟ حتی بدتر. حالا دیگر بلند بلند می‌خندد.
اما این همان کایسدو است؛ یکی از خوش‌برخوردترین آدم‌های فوتبال؛ با کلامی آرام و بی‌نهایت مؤدب. اعضای تیم پزشکی چلسی که در دو سال اخیر تقریباً جز یک سرماخوردگی چیزی برای درمانش نداشته‌اند می‌توانند شهادت بدهند: پیدا کردن ذره‌ای خشونت در وجودش سخت است.
مگر اینکه چیزی را بخواهَد. آن‌وقت فرق می‌کند. توپ دست توست؟ تو را آن‌قدر تحت فشار می‌گذارد تا به آشفتگی بیفتی. پاسش داده‌ای؟ با شدت دنبالش می‌دود؛ طوری که انگار آخرین توپ روی زمین است. نیاز به خشونت «نُرمن هانتر طور» نیست؛ کایسدو با خشونت می‌آید ولی صاف و ساده توپ را تصاحب می‌کند.
خوشبختانه دیلی میل مالک توپ نیست! ما قبلاً به او گفته‌ایم که از نظرمان، بهترینِ بهترین‌ها در این کار است. می‌گوییم خیلی‌های دیگر هم همین عقیده را دارند؛ اینکه او استادِ توپ‌گیری است. در چلسی هم باور دارند هافبک دفاعی بهتری از این جوان ۲۴ سالهٔ همیشه خندان اهل اکوادور پیدا نمی‌شود.
کایسدو اما مؤدبانه مخالفت می‌کند.
وقتی از او پرسیده می‌شود «بهترین هافبک دفاعی دنیا هستی؟» تنها می‌گوید: «نه.» پس چه کسی بهتر است؟
خیلی‌ها. من نمی‌خواهم به دنیا بگویم بهترینم چون درست نیست. در ذهن خودم، بهترین نسخه از خودم هستم. این با اینکه بگویی بهترین در جهان هستی فرق دارد. هافبک دفاعی‌های زیادی عالی هستند. من بهترین تلاشم را می‌کنم. ولی باید بهتر باشم چون حس می‌کنم می‌توانم کارهای بیشتری انجام بدهم؛ گل، پاس گل... خودم این را حس می‌کنم. می‌دانم در پستی بازی می‌کنم که باید به مدافعان مرکزی کمک کنم، اما کارهای بیشتری هم از دست من بر می‌آید.
ناگهان میز برمی‌گردد و کایسدو از ما سؤال می‌پرسد: «بازی با تاتنهام را دیدید؟»
دیدیم. همان بازی که توپ را از جد اسپنس گرفتی، ژاوی سیمونز را وادار به یک رو به عقب بد کردی و بعد توپ را از میکی فن ده فن قاپیدی تا به ژائو پدرو پاس گل بدهی.
در آن صحنه باور داشتم می‌توانم توپ را پس بگیرم. گرفتم و پاس گل دادم. در هر بازی می‌توانم همین کار را بکنم. من به خودم باور دارم و قطعاً انجامش می‌دهم.
بحث را به دکلان رایس می‌کشانیم؛ اول به خاطر عشق‌مان به دوئل‌های بزرگِ میانهٔ میدان، دوم به این امید که شاید دوباره شاهد یک رقابت واقعی مثل «روی کین در برابر پاتریک ویرا» باشیم.
هافبک‌های امروزی نقش‌های تخصصی دارند؛ کایسدو یک شماره ۶ است و رایس بیشتر یک شماره ۸. همین هم باعث می‌شود روز یکشنبه بیشتر مقابل هم قرار بگیرند. کایسدو می‌گوید نظر رایس بعد از پیروزی آرسنال مقابل بایرن را شنیده است؛ اینکه سال گذشته به او رأی داده و چقدر برایش احترام قائل است.
این احساس، دوطرفه است:
دکلان بازیکن فوق‌العاده‌ای است، این را همه می‌دانند. نبرد بزرگی خواهد بود. همان‌طور که خودش گفت، ما در نقش‌های متفاوتی بازی می‌کنیم. مردم ما را مقایسه می‌کنند اما من خوشحالم که او خوب کار می‌کند. بازی‌اش را دوست دارم چون عالی است. دوست دارم مقابل بهترین هافبک‌های دفاعی و هجومی دنیا بازی کنم و او یکی از آن‌هاست. انتظار این بازی را می‌کشم. خوب است که ما را مقایسه می‌کنند اما ما دشمن نیستیم. او می‌خواهد خوب کار کند و من می‌خواهم بجنگم. آماده‌ام؛ همه آماده‌اند. مشتاقانه منتظر این بازی هستم.
کایسدو شروع سختی در چلسی داشت و بله؛ آن نظرات را خواند: «امیدوارم رسید خریدش رو نگه داشته باشن»، «هرگز ۱۱۵ میلیون نمی‌ارزید» و «گران‌ترین خرید شکست‌خوردهٔ تاریخ بریتانیا». این پیام‌ها هزاران بار از سوی هواداران آرسنال و لیورپول علیه او به کار رفت؛ همان‌هایی که در جذب او ناکام ماندند.
آیهٔ محبوبش در کتاب مقدس «یوشع ۱:۹» است: «قوی و دلیر باش. مترس و هراسان مشو، زیرا هر جا که بروی، خدایت با توست». به این جمله وفادار ماند. دربارهٔ منتقدانش می‌گوید:
اگر بگویم سخت نبود، دروغ است. سخت بود چون می‌خواستم بگویم زمانش می‌رسد، اما ترجیح دادم انجامش بدهم، نه اینکه حرف بزنم.
او باور دارد سرنوشت چنین خواسته که به آرسنال نرود و به چلسی بیاید.
هر چیز دلیلی دارد. تا مرز انتقال به آرسنال رفتم، اما الان اینجا هستم و خیلی خوشحالم. زمان‌بندی درست بود. صبر کردم تا چلسی سراغم بیاید. مردم می‌خندیدند، می‌گفتند جای بدی را انتخاب کرده‌ام. اما برای سازگار شدن با یک تیم بزرگ، زمان لازم است. من به آن زمان نیاز داشتم. می‌خواهم همه توانم را برای این باشگاه بگذارم چون هرگز به من شک نکرد. چلسی جاه‌طلب است. می‌خواهم جام‌های بیشتری ببرم؛ بیشتر از این‌ها.
کایسدو لیگ کنفرانس و جام جهانی باشگاه‌ها را برده. آیا لیگ برتر و لیگ قهرمانان هم ممکن است؟
قطعاً. زمانش رسیده است. در مسیر خوبی قرار داریم و می‌خواهیم به همین شکل ادامه بدهیم. ما به آنجا می‌رسیم.
او پیشنهاد ۱۱۱ میلیون پوندی لیورپول را هم رد کرد تا به چلسی بیاید؛ جایی که پل وینستانلی (همان کسی که در برایتون او را کشف کرد) در مدیریت ورزشی باشگاه حضور دارد. جوابش این است: «اصلاً شک نداشتم. همیشه یک آبی بودم».
اگر به اولین پست اینستاگرامش در سال ۲۰۱۷ برگردید، عکسی از خودش و پدر و مادرش در فرودگاهی در اکوادور می‌بینید؛ با این عنوان: «پدر و مادر عزیز، یک روز به من افتخار خواهید کرد، قول می‌دهم».
آن روز را خوب به خاطر دارد:
اولین پروازم بود؛ برای یک تورنمنت در آمریکا. خیلی خاص بود چون هیچ‌وقت از کشورم خارج نشده بودم. می‌خواستم آن لحظه را ثبت کنم. آن جمله از ته دلم بود. می‌خواهم همان آدمی باشم که در کودکی بودم. پدر و مادرم همیشه به من می‌گفتند: «اول انسان باش، بعد فوتبالیست». هرگز فراموش نمی‌کنی از کجا آمده‌ای.
او کوچک‌ترینِ عضو از ۹ خواهر و برادر بود و لقبش «ال نینیو موی»؛ همان مویِ پسربچه. آرزو داشت فوتبالیست شود و خانواده‌اش را از فقر نجات دهد. حالا خودش پدرِ زو نوئلیا (که همین هفته یک سالگی‌اش را جشن گرفت) است و حس می‌کند هدفی والاتر دارد:
می‌دانی پدر بودن یعنی چه؟ همه کار برای بچه‌ات انجام می‌دهی. الان این را حس می‌کنم. همان‌طور که پدر و مادرم در فرودگاه بدرقه‌ام کردند، من هم برای دخترم همین کار را می‌کنم.
کلود ماکله له می‌گوید باید نام پستش را «نقش کایسدو» گذاشت. این تمجیدی بزرگ است. صحبت‌هایی هم دربارهٔ قرارداد جدید مطرح شده، اگرچه برای او زود است وارد جزئیات شود. قرارداد فعلی‌اش تا ۲۰۳۱ اعتبار دارد، با گزینه‌ای برای تمدید یک ساله. خودش می‌گوید:
می‌خواهم برای مدتی طولانی اینجا باشم. می‌خواهم همین‌طور بازی کنم و حتی بهتر شوم. من همراه این باشگاه، جام‌های بیشتری می‌خواهم.
گاهی می‌توانست بازی نکند اما همیشه حاضر بوده است؛ یا هیچ‌وقت مصدوم نمی‌شود یا واقعاً شبیه نابودگر است. خودش می‌گوید چند وقت است زانویش درد می‌کند ولی این کافی نیست که عقب بکشد:
گاهی درد دارم. با درد بازی کرده‌ام اما تا وقتی نشکنم، عقب نمی‌کشم. هرگز تسلیم نمی‌شوم. من به این شکل بازی کردن عادت دارم.
کایسدو پیش از بازی یکشنبه درست مثل چلسی، کمبود اعتماد به نفس ندارد. آن‌ها در فینال جام جهانی باشگاه‌ها، پاری سن ژرمن را شکست دادند. این هفته بارسلونا را در لیگ قهرمانان بردند؛ آن هم با اقتدار. آرسنال واقعاً قهرمانی در لیگ برتر را باور کرده است؛ پس از کایسدو می‌پرسیم آیا چلسی می‌تواند در استمفوردبریج آن‌ها را به چالش بکشد؟ پاسخ می‌دهد:
چرا که نه؟ آن‌ها خیلی خوب کار کرده‌اند، اما هنوز مقابل ما قرار نگرفته‌اند.
طبیعتاً، این را هم با لبخند می‌گوید.
