طرفداری | ورجیل فن دایک، محمد صلاح و ترنت الکساندر آرنولد تنها تا پایان فصل قرارداد دارند؛ کدام تیم می‌تواند آن‌ها را از دست بدهد؟
در بازی‌های خانگی اخیر لیورپول در لیگ برتر، دو بنر احساسی توسط هواداران حاضر در کوپ به نمایش درآمد. اولین بنر با پیام «او تیرش را رها کرد، حالا پولش را بدهید» قبل از پیروزی مقابل استون ویلا ظاهر شد. این اولین درخواست علنی از مالکان آمریکایی برای برآورده کردن انتظارات قراردادی محمد صلاح بود. اکثر هواداران که از بن‌بست مذاکرات گیج شده‌اند، با این احساس هم‌دردی می‌کنند. با این حال، بسیاری اذعان می‌کنند که دانستن دقیق آنچه برای حفظ صلاح لازم است، آموزنده خواهد بود. فرض منطقی این است که این رقم کمتر از قرارداد دو سال پیش با 40 میلیون پوند در سال، نخواهد بود. قرمزها در مورد قرارداد صلاح، ویرجیل فن دایک و ترنت الکساندر آرنولد، هیچ‌چیزی را فاش نمی‌کنند. در حالی که هر سه بازیکن می‌دانند اگر این درخشش را ادامه دهند، درخواست‌ها برای «هر چه می‌خواهند، بدهید» افزایش خواهد یافت.
در پیروزی مقابل برایتون برایتون، پیام دیگری از سوی هواداران لیورپول به سکوهای آنفیلد فرستاده شد. بر روی این بنر نوشته شده بود «سوءاستفاده از وفاداری را بس کنید». هواداران به درستی از کمپینی حمایت کردند که علیه افزایش قیمت بلیت باشگاه اعتراض می‌کند. از سال ۱۹۹۲، قیمت بلیت در آنفیلد به طور چشمگیری ۸۷۳% افزایش یافته است. انجمن هواداران فوتبال با استفاده از محاسبه‌گر تورم بانک انگلستان، لیورپول را به‌عنوان نمونه‌ای برای نشان دادن این افزایش غیرمعمول در نظر می‌گیرد. طبق این محاسبه، بلیتی که در سال ۱۹۹۰ چهار پوند قیمت داشت، باید در سال ۲۰۲۴ حدود ۹.۵۹ پوند باشد. با این حال، ارزان‌ترین بلیت در سکوهای کوپ با قیمت ۳۹ پوند به‌فروش می‌رسد، اگرچه هنوز کمتر از بسیاری از رقبای لیگ برتر است.
می‌توان به راحتی استدلال کرد که افزایش دو درصدی قیمت بلیت‌های باشگاه، تاثیر ناچیزی در هزینه‌های هنگفت دستمزد ایجاد می‌کند. لیورپول در آخرین گزارش مالی خود ۸۰ میلیون پوند از درآمدهای روز بازی کسب کرده است، بنابراین این افزایش قیمت سالانه ۱.۶ میلیون پوند دیگر به درآمد باشگاه اضافه خواهد کرد. این مبلغ برابر است با یک ماه حقوق پایه محمد صلاح، بدون احتساب پاداش‌های هنگفتی که او دریافت می‌کند. آیا این موضوع دردسر و ریسک از دست دادن حمایت هواداران را دارد؟ قطعا خیر. سود حاصل از قراردادهای اسپانسری آینده به راحتی می‌تواند این هزینه‌ها را پوشش دهد. از نظر تجاری، این تصمیم نشان‌دهنده فقدان ابتکار عمل در آنفیلد است.
با این حال، وقتی بررسی می‌کنیم چرا حتی باشگاهی به بزرگی لیورپول از افزایش «هزینه‌های اداری» سالانه ۵۶۲ میلیون پوندی‌اش خودداری می‌کند، نادیده گرفتن بودجه باشگاه برای بخش‌های مختلف، سطحی‌نگری خواهد بود. مطالعه‌ای که در سال ۲۰۲۱ توسط گروه تحقیقاتی اروپایی Frontier Economics انجام شد، نشان می‌دهد که دستمزدها در لیگ برتر از زمان تشکیل این لیگ، ۲۸۱۱% افزایش یافته است. این روند افزایشی همچنان ادامه دارد. با افزایش درآمدهای حق پخش تلویزیونی لیگ برتر به ۶.۷ میلیارد پوند، دستمزدهای ۳۵۰ هزار پوند در هفته برای بهترین بازیکنان به امری عادی تبدیل می‌شود. در عین حال، هزینه‌های ایجنت بازیکنان در انگلیس به ۴۰۰ میلیون پوند در سال رسیده است. مدیران باشگاه‌ها به دنبال راه‌هایی برای کنترل این هزینه‌های سرسام‌آور هستند و برخی از آن‌ها حتی خواستار تعیین سقف دستمزد بوده‌اند.
تا زمانی که وضعیت موجود ادامه داشته باشد، تنها چیزی که هواداران می‌توانند از آن مطمئن باشند این است که «هزینه‌های اداری» به شکلی به آن‌ها تحمیل خواهد شد؛ چه از طریق افزایش قیمت بلیت و چه از طریق افزایش هزینه اشتراک در شبکه‌های تلویزیونی.
یک حقیقت تلخ
اگر لیورپول بخواهد سقف دستمزد ستارگان باتجربه‌اش را تا 20 میلیون پوند افزایش دهد و در عین حال به قرارداد بازیکنان جوان‌تر و میانسال هم پایبند بماند، با چالش بزرگی مواجه خواهد شد. سوال اینجاست که این پول اضافی از کجا تامین می‌شود؟ و مهم‌تر اینکه، چه تاثیری بر آینده مالی و ورزشی باشگاه خواهد گذاشت؟ اگر بازیکنان بالای 30 سال افت کنند و نتوانند هر فصل 60 بازی انجام دهند، چه بودجه‌ای برای تقویت تیم باقی خواهد ماند؟ حقیقت تلخ این است که اگرچه لیورپول می‌خواهد محمد صلاح، ویرجیل فن دایک و ترنت الکساندر آرنولد را حفظ کند، اما آن‌ها در دنیایی فعالیت می‌کنند که نمی‌توانند به هر سه ستاره خود که شش ماه دیگر قرارداد دارند، «هر چه می‌خواهند» را بدهند. افزایش بیش از حد هزینه‌ها می‌تواند باشگاه را با مشکل مواجه کند و مانع از جذب بازیکنان 20 تا 26 سال - پروفایل‌های محبوب مدیران آنفیلد - شود.
در حال حاضر، در سن ۳۳ و ۳۲ سالگی، فن دایک و صلاح به خوبی همیشه هستند. دپارتمان «تحلیل داده» لیورپول باید ارزیابی کند که آیا این وضعیت در سنین نزدیک به ۳۵ و ۳۴ سالگی نیز ادامه خواهد داشت یا نه. پیش‌تر بازیکنان بالای 32 سال قراردادشان را تمدید می‌کردند چون می‌دانستند که حضورشان در ترکیب اصلی تضمین شده نیست. با احترام به جیمز میلنر، فضای بیشتری برای مذاکره وجود داشت زیرا او در سطح صلاح و فن دایک نبود؛ میلنر آماده بود تا قرارداد یک‌ساله امضا کند و باشگاه را در برابر هرگونه افت عملکرد ناگهانی بیمه کند.
لیورپول اخیرا در اتخاذ تصمیمات مهم، به خوبی توانسته است از احساسات دوری کند، حتی اگر در نظرسنجی‌ها، همه هواداران از تمدید قرارداد سه ستاره اصلی باشگاه حمایت کنند. اما معضل گروه فنوی (FSG) به اندازه هر دوره دیگری از مالکیت آن‌ها در آنفیلد پیچیده است. دلایل اقتصادی این بن‌بست نیز مشخص است. آخرین گزارش مالی لیورپول نشان می‌دهد که با وجود درآمد کلی ۵۹۴ میلیون پوندی، باشگاه متحمل زیان ۹ میلیون پوندی شده است. حتی با در نظر گرفتن قرارداد پخش تلویزیونی بعدی که از ابتدای فصل آینده آغاز می‌شود، اگر بازیکنان باشگاه خواهان دستمزدی در حد رئال مادرید، منچسترسیتی و منچستریونایتد باشند، باشگاه نمی‌تواند خودکفا باشد. به همین دلیل است که باشگاه همواره تلاش می‌کند تا تعادل سالمی بین ستاره‌های با دستمزد بالا و بازیکنان جوان با دستمزدهای رو به رشد را حفظ کند.
این موضوع باعث ایجاد یک بحث طولانی بین هواداران در شبکه‌های اجتماعی شده است. برخی از آن‌ها، جاه‌طلبی را با هزینه کردن برابر می‌دانند. آن‌ها معتقدند که باشگاه بدون توجه به قوانین PSR (سود و پایداری مالی) باید هزینه کند؛ برخی هنوز به اشتباه باور دارند که دستمزدها و هزینه‌های انتقال بازیکنان توسط ثروت شخصی مالکان تامین می‌شود و همه چیز را می‌توان با امضای چک حل کرد. با این حال، FSG از زمان خرید باشگاه در سال ۲۰۱۱، رویکردی محتاطانه در پیش گرفته است و بر پایداری مالی باشگاه تاکید کرده است. آن‌ها صراحتا اعلام کرده‌اند که قصد ندارند با هزینه‌های بی‌رویه، آینده باشگاه را به خطر بیندازند. قرارداد پر سر و صدای جو کول در سال ۲۰۱۰ (4.8 میلیون پوند)، نمونه‌ای از تصمیمات اشتباه گذشته است که مالکان آمریکایی قصد ندارند آن را تکرار کنند.
جدایی هر سه غیر قابل تصور است
بحث بر سر این که آیا لیورپول در عصری که دولت‌ها از رقبایشان حمایت مالی می‌کنند، نیاز به تغییر استراتژی دارد، همیشه با یک فصل ناموفق شعله‌ور می‌شود. با این حال، با وجود همه انتقادها، این باشگاه با اتکا به رویکرد مبتنی بر «Moneyball»، همچنان برای کسب عناوین قهرمانی بزرگ تلاش می‌کند. موفقیت‌های لیورپول در این روش، همواره نشان افتخار بوده است؛ اما ناکامی‌های نزدیک، باعث شده هواداران افسوس بخورند که با سرمایه‌گذاری بیشتر چه می‌توانستند به دست آورند.
- در این مورد بخوانید: چگونه تحلیل داده، لیورپول را به اوج افتخار بازگرداند
حتی در این مقطع، این ایده که لیورپول در آخرین بازی خانگی فصل برای ویرجیل فن دایک، محمد صلاح و ترنت الکساندر آرنولد مراسم بدرقه برگزار خواهد کرد، غیرقابل تصور است. با توجه به سهم غیر قابل انکار این سه نفر در رساندن لیورپول به قله لیگ برتر و لیگ قهرمانان اروپا، چنین تصمیمی برای آرنه اشلوت مانند خودزنی در ورود به فصل 26-2025 خواهد بود. لیورپول ۲۰ سال منتظر مدافعی در کلاس فن دایک بود. قطعا جان هنری باید در نامه‌ای سرگشاده، دلایل فروش کاپیتان تیم را توضیح دهد، چراکه او همچنان یکی از بهترین مدافعان اروپا بوده و تاثیر مثبتی بر مدافعان جوان‌تر، ابراهیما کوناته و جرل کوانسا، داشته است.
برای یک راه حل فوری، باید سازش صورت بگیرد. از تابستان گذشته، مذاکرات طولانی‌مدتی در حال انجام است. صلاح، فن دایک و الکساندر آرنولد 26 ساله، پیغام‌هایی ارسال کرده‌اند که نشان می‌دهد آن‌ها می‌خواهند بمانند و ممکن است احساس کنند - همانطور که قبلا هم بوده - باشگاه در نهایت به این نتیجه برسد که هزینه از دست دادن آن‌ها بسیار زیاد است؛ به خصوص اگر حفره‌های بزرگی که پس از خروج آن‌ها ایجاد می‌شود، در ۱۸ ماه آینده منجر به از دست دادن جایگاه اروپایی تیم شود. لیورپول معتقد است که هر سه بازیکن به اندازه کافی برای جایگاه برجسته خود پاداش می‌گیرند و حتی اگر باشگاه‌های دیگر پیشنهادهای بهتری ارائه دهند، ممکن است آن‌ها چنین سطحی از محبوبیت، راحتی، نفوذ و موفقیت را در جای دیگری تجربه نکنند. بازیکنان می‌توانند از فیلیپه کوتینیو، سادیو مانه یا جوردن هندرسون در این مورد سوال کنند، اگرچه ممکن است از ژابی آلونسو، خاویر ماسکرانو یا لوئیس سوارز پاسخ‌های متفاوتی در مورد لذت‌های زندگی پس از آنفیلد دریافت کنند.
این مسئله حساس، باشگاه و بازیکنان را در موقعیتی پیچیده قرار داده است. لیورپول و این سه بازیکن در آستانه تصمیم‌گیری برای پایان دادن به عصر طلایی خود در این باشگاه هستند یا اینکه به تلاش برای ساختن عصری جدید تحت هدایت اشلوت ادامه دهند.
به قلم کریس بسکومب برای تلگراف
