به گزارش مشرق، کانال تلگرامی هامش نوشت:
دل کفایت نمی‌کند. چشمِ تَر کم است. خونِ دل پیدا نیست. به‌ویژه وقتی دست‌ها بسته است. برای یکی مثل من گفتن و نوشتن ضروری است؛ اعلام و شهادت.
خدا می‌گویم و می‌نویسم که از قتل‌عام کودکان و زنان و مردان گرسنهٔ فلسطینی بیزارم. خدایا، من را در زمرهٔ آنانی ننویس که سکوت می‌کنند، من را در قبال این خون‌خواری، در دستهٔ آنانی قرار نده که زبان در کام می‌گیرند مبادا منزوی شوند، مبادا برچسب بخورند،
مبادا دسته‌بندی‌های پوچ آنان را در دسته‌های بی‌ربط بگنجاند. و چه‌رسد به آنانی که دست در دست قاتلان راضی به کشتارند. خدایا، در من فقط و فقط اجابتِ ندای الهیِ اخلاقی را قطب‌نما قرار ده. ندایی که می‌گوید در هیچ مرامی و در هیچ منسکی و در هیچ قاعده‌ای، قتل‌عام عامدانه و هدفمند مردمی بی‌پناه و بی‌سلاح پذیرفته نیست.
خدایا، من ایرانی‌ام. بخش بسیار اندکی از مردمان هموطن من دستشان در کاسهٔ خونِ همراهی با قاتلان است. بخش بسیار فراوانی از مردم خسته و آزادهٔ هموطنم هم، از بُن جان بیزار از این کشتارند و نزار از این بلا، اما به هزار و یک دلیل موجه و ناموجه در بیان این بیزاری، سکوت پیشه می‌کنند.
از دستهٔ اول بیزارم، چون تفاوتی بین سلاح‌به‌دستان با راضیان و همراهان نمی‌بینم. چه‌بسا آنان را فلک‌زده‌تر می‌دانم که بی‌مزدومنت خون می‌شورند.
دستهٔ دوم را هم بسیار می‌فهمم، اما با رویهٔ آنان هم همراهی ندارم. خدایا، منِ ایرانی، منِ مسلمانِ ناچیز را در این واویلا و خون، در این سفاکی و و جنون، در این گُرسنه‌کشی و کودک‌کشی، از دستهٔ راضیان و ساکتان قرار نده.
تلخ و جگرچاک، کاری نمی‌توانم بکنم؛ دست‌کم کارم این باشد که من را معاف بدار از ننگ و پلیدیِ این جنایت‌ها. من را حذف کن از همراهی و سکوت بر آن.
*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.
