تاتنهام- منچستریونایتد؛ پایین‌تر از تر از پریمیرلیگ
یکشنبه شب تاتنهام موفق شد با نتیجه یک بر صفر منچستریونایتد را شکست دهد.
به گزارش ایلنا، اواخر برد یک بر صفر تاتنهام برابر منچستریونایتد، برنان جانسون و پاتریک دورگو با هم برخورد کردند و زمین افتادند. این لحظه شاید خلاصه یکی از بدترین بازی‌های تاریخ لیگ برتر بود، به خاطر هزینه‌ای که جمع‌آوری دو تیم داشته. این انتقاد از دو بازیکن یا کل بازیکنان یا حتی مربی‌ها نیست. این به خاطر شرایطی است که دو تیم در آن گیر افتاده‌اند. حداقل تاتنهام که هوادارانش قبل از شروع بازی به مالکیت باشگاه اعتراض کردند، یک پیروزی به دست آوردند اما یونایتد چه؟ هیچ. همه فصل آنها همین است.
شاید فصل بدتری از 2022-2021 داشته باشند و بدترین فصل بعد از 1989-1988. تیم سال‌های ابتدایی سر الکس فرگوسن در رده یازدهم قرار گرفت با 45 گل در 38 بازی. الان پانزدهم هستند با 28 گل در 25 بازی و تفاضل گل منفی هفت. این دهمین شکست یونایتد در لیگ برتر بود که نتوانستند گل بزنند، یعنی 40 درصد بازی‌هایشان.
شاید حق بدهید به روبن آموریم که می‌خواست پایان فصل بیاید. او بعد از دوازدهمین باخت فصل یونایتد در لیگ برتر گفت: «کار من خیلی سخت است.» قبل از این هم کار فصل برایشان تمام شده بود، شاید فقط باید به عنوان آماده‌سازی برای فصل بعد به آن نگاه کنند.
نمی‌شود طور دیگری دید وقتی اوضاع بدتر شده است. در فصل نقل و انتقالات، تیم را کوچک کردند با وجود آنکه نیاز به تقویت داشتند و حالا آماد دیالو و کوبی ماینو را تا مدت زیادی در اختیار نخواهند داشت. دیالو یکی از امیدهای تیم برای فصل بود اما شاید بقیه‌اش را از دست بدهد، آموریم امیدوار است دوری ماینو چند هفته باشد نه چند ماه. حتی آنژه پوستکوگلو هم با مربی پرتغالی و تیمش همدردی کرد.
جیمز مدیسون در بازگشت از مصدومیت تنها گل بازی را زد و در شادی گل خود پاسخ روی کین را داد که از این بازیساز انتقاد کرده و گفته بود او یک بار با لستر سقوط کرده و این بار با تاتنهام سقوط می‌کند. شاید کین فراموش کرده بود که این بازی بین تیم‌های سیزدهم و چهاردهم جدول است نه یک بازی مؤثر در جدول لیگ برتر. به هر حال تنها گل بازی حاصل یک کار هجومی درخشان نبود و هنر گلزن قرار گرفتن در جای مناسب در زمان مناسب بود. غیر از لحظه گل، تعریف بازی حمله بی‌کیفیت در برابر دفاع بی‌کیفیت بود، فضای زیادی برای حرکت وجود داشت اما کسی نبود از آن استفاده کند. بیشتر ضربات به بیرون بود و حتی دروازه‌بان‌ها را تست نمی‌کردند. یاشوا زیرکزی یک فرصت عالی برای شوت سرضرب را از دست داد اما مثل جانسون و دورگو، او را هم نباید مقصر دانست. این هلندی در یک تیم خوب می‌تواند خیلی مفید باشد اما در تیمی مثل این منچستریونایتد نه، مثل راسموس هویلان و حتی آلخاندرو گارناچو.
انتقاد از آنها ناعادلانه است و باعث تردید در توانایی تیم جذب باشگاه در دو سه سال اخیر. مربی چه می‌تواند بکند؟ چنین بازی‌هایی او را زیر سؤال می‌برد و مردم منطقاً به آمار اشاره می‌کنند. یونایتد با او بدتر شده و بعضی تصمیماتش عجیب است. اما واقعیت این است که یونایتد به عنوان یک باشگاه ته کشیده و به جایی رسیده که باید همه چیز را از نو بسازد.
شاید آموریم می‌خواهد این فصل را یک پیش فصل طولانی فرض کند اما نباید اجازه دهد بازیکنانش اینطور فکر کنند. او دو جام برای بردن دارد و این یادآور دهه 80 و اوایل دهه 90 است. آموریم اعتراف کرد تیم به نوعی فقط می‌خواهد زنده بماند و برای بازی بعدی از نظر فردی پیشرفت کند. این یعنی در برزخ هستند، مثل دقایق زیادی از این بازی.
فاصله بزرگ ایده تا اجرا
چیز زیادی نمی‌شود گفت. حتی ظرفیت آموریم برای مربیگری یونایتد مشخص نیست چون این تیم هیچ شباهتی به تیم ایده‌آل او ندارد. اشکال این ایده‌آل‌گرایی فاصله‌اش با واقعیت است و همینجا است که باشگاه‌ها باید نگاه وسیع‌تری داشته باشند و صبر بیشتری به خرج بدهند.
پوستکوگلو هم باید امیدوار باشد تیمش بحران را پشت سر بگذارد و بعد از سه ماه دو برد پیاپی در لیگ برتر به دست آورد، آنها از این بازی عبور کردند.
خیلی از کسانی که این بازی را دیدند شاید حس مشابهی داشته باشند. این بازی، نماد لیگ برتر نبود، در واقع گویای مسائل وسیع‌تری بود از مالکیت گرفته تا تقویم.
