به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، اقیانوس‌ها یکی از قوی‌ترین منابع جذب کربن روی زمین هستند که با جذب دی‌اکسیدکربن به تثبیت اقلیم کمک می‌کنند. در میان این سیستم‌های طبیعی، مناطق دریایی ثبت‌شده به‌عنوان میراث جهانی یونسکو نقش منحصربه‌فردی ایفا و علاوه‌بر حفاظت از تنوع زیستی، مقدار قابل‌توجهی از «کربن آبی» را در خود ذخیره می‌کنند. کربن آبی به دی‌اکسیدکربنی گفته می‌شود که توسط اقیانوس‌ها و اکوسیستم‌های ساحلی جهان جذب می‌شود. مجموع کربن ذخیره‌شده در این مناطق حدود ۱.۴ میلیارد تن برآورد شده است که این میزان نقش مهمی در کاهش اثرات تغییرات اقلیمی دارد.
داده‌های یونسکو بزرگ‌ترین مخازن کربن آبی در اکوسیستم‌های دریایی شامل جنگل‌های مانگرو، باتلاق‌های شور و مراتع دریایی را مورد بررسی قرار داده است. در صدر فهرست، صخره بزرگ مرجانی استرالیا با ذخیره بیش از ۵۰۰ میلیون تن کربن، بیشترین سهم را دارد. این منطقه به‌واسطه مراتع دریایی و جنگل‌های مانگرو خود می‌تواند کربن را با سرعتی بسیار بالاتر از جنگل‌های زمینی جذب کند و این ویژگی اهمیت آن را به‌عنوان یک مرکز تنوع زیستی و تنظیم‌کننده اقلیم جهانی دوچندان می‌کند.
پس از آن، پارک ملی اورگلیدز در ایالات متحده آمریکا با ذخیره ۴۰۰ میلیون تن کربن در جایگاه دوم قرار دارد. تالاب‌های این پارک به‌عنوان مخازن عظیم کربن عمل می‌کنند و مانع از انتشار دی‌اکسیدکربن به جو زمین می‌شوند. اگرچه توسعه ناپایدار و تغییرات اقلیمی تهدیدی جدی برای اورگلیدز محسوب می‌شود، در سال‌های اخیر با سرمایه‌گذاری‌های چشمگیر دولتی، پروژه‌های بازسازی و بهبود جریان آب، پیشرفت‌های قابل‌توجهی در حفظ و بهبود این اکوسیستم مهم صورت گرفته است.
در کنار این دو، مناطقی همچون پارک ملی بانک پارک ملی بنک دارگین در موریتانی، سونداربانس در بنگلادش و هند، سیان کاآن در مکزیک و چند منطقه دیگر در استرالیا، اسپانیا، آلمان، کشورهای هلند و دانمارک نیز نقش قابل‌توجهی در ذخیره کربن آبی دارند. این اکوسیستم‌ها در کل بیش از ۱.۳۷ میلیارد تن کربن در خود ذخیره کرده‌اند که این موضوع اهمیت حفاظت و بازسازی آن‌ها را در مقابله با تغییرات اقلیمی دوچندان می‌کندد.
حفظ این مناطق میراث جهانی نه‌تنها به حفظ تنوع زیستی کمک، بلکه به‌عنوان یک سد طبیعی در برابر افزایش گازهای گلخانه‌ای عمل و نقش مهمی در کنترل بحران اقلیمی ایفا می‌کند. از این رو حفاظت و مدیریت پایدار این اکوسیستم‌ها از اولویت‌های کلان زیست‌محیطی در جهان است.
