فوتبال بیش از ۹۰ دقیقه است اما گل سرسبد هر مسابقه، لحظه به ثمر رسیدن گل و هیجانی است که بر ورزشگاه و بازیکنان مستولی میشود. تمام بینندگان تلویزیونی پای یک بازی مینشینند، به این امید که گل داشته باشد و آنها در هیجان ورزشگاه شریک شوند.
بسیاری از مسابقات فوتبال در کشور ما سرد و بیروح و بدون گل است و کمتر پیش میآید که یک مسابقه، بینندگان تلویزیونی را به صحنههای حساس و اوج هیجان مهمان کند. بازی تراکتور با چادرملو این ویژگی را داشت اما درست در لحظه اوج -یعنی به ثمر رسیدن گل تراکتور- با یک سکته، بینندگان نتوانستند در شادی و هیجان این گل و جو ورزشگاه سهیم باشند!
در تمام این سالها همه ما با همه کمبودهای تلویزیون آشنا شدهایم. اینکه گزارشگران روی اعصاب رژه میروند و حرفهایی میزنند که به همه چیز ربط دارد الا گزارش یک مسابقه فوتبال! اینکه به خاطر تحریمها، تکنولوژی و در کل ابزار و وسایل و دوربینهای ما متعلق به دهههای قبل است و بینندگان از تماشای تصاویر باکیفیت محرومند.
کیفیت پخش تصاویر تلویزیونی افتضاح است؛ روابط افراد بدون تخصص و کارایی را در سمتهای مختلف جای داده و نتیجه کارشان در تلویزیون، روی اعصاب بیننده است؛ کیفیت کارگردانی چنگی به دل نمیزند؛ سانسورهای با دلیل و بیدلیل، اینسرتهای تکراری و بیربط و…! بماند که گاهی برق هم میرود و اصلا نمیتوانیم فوتبال ببینیم! خیلیجاها مجبوری تصاویر اینترنتی را تماشا کنی که دلیلش را همه میدانند! صدای ورزشگاه را میبندند تا شعارها به گوش کسی نرسد!
خلاصه این که در نهایت همه دلمان خوش بود که یک مسابقه گل داشته باشد و با تمام این «نداشتنها» لحظهای در لذت آن سهیم باشیم. اما درست لحظهای که گل تراکتور به ثمر رسید، انگار یک نفر در ورزشگاه پایش را روی سیم گذاشت (!) و درست ۵۰ ثانیه بعد، دوباره تصاویر ورزشگاه برگشت.
خوبی ماجرا این است که کسی هم خودش را موظف به پاسخگویی به مردم نمیداند! در نتیجه هیچکس نمیداند آن لحظه چه اتفاقی افتاد، برق ورزشگاه یا پخش رفت؟ یا خطای انسانی بود؟ اما هرچه بود، لذت گل اول تراکتور از بین رفت و تلویزیون به خود زحمت پخش تصاویر آهسته را هم نداد!
بیشتر بخوانید: جانشین خیابانی پیدا شد؛ گزارشگری که بلد است روی اعصاب بیننده رژه برود!
