خبرورزشی | در نگاه اول، ممکن است داستان تکراری به نظر برسد. اما در واقع همه چیز تغییر کرده، از جمله قهرمانان میدان. دیگر خبری از فوق‌ستاره‌های گران‌قیمت نظیر نیمار و امباپه نیست، بلکه بازیکنانی در میدان‌اند که شاید کمتر چشم‌نواز باشند، اما بسیار تیمی‌تر؛ نظیر عثمان دمبله، جان‌لوییجی دوناروما، اشرف حکیمی یا خویچا کواراتسخلیا. ویژگی‌ای که پاری‌سن‌ژرمن در فینال غیرعادی لیگ قهرمانان سال ۲۰۲۰ از آن بی‌بهره بود. پنج سال پیش، در دوران کرونا، در لیسبون و در اوج تابستان، یوفا یک فینال هشت‌تایی بدون تماشاگر برگزار کرد و باشگاه امیر قطر توسط بایرن مونیخ مجازات شد. حالا، پنج سال بعد و این بار برابر اینتر، پی‌اس‌جی می‌تواند برای خود نامی تازه و شناسنامه‌ای جدید در خانه بایرن بسازد.
نگاهی به گذشته
کافی است ترکیب آن زمان را مرور کنیم. تنها مارکینیوش، که آن زمان حتی کاپیتان هم نبود، باقی مانده. و کیمپمبه، که حالا به حاشیه رفته است. باقی تیم کاملاً دگرگون شده. درون دروازه، ناواس حضور داشت، دروازه‌بان سابق رئال مادرید؛ خط دفاع با تیاگو سیلوا اداره می‌شد. مدافع پیشین میلان با چمدانی بسته به امید قهرمانی، مدت کوتاهی بیش از پایان قراردادش ماند، برای کسب جامی که از سال ۲۰۱۱ به بعد، صدها میلیون یورو خرج آن شده بود.
دیگر خبری از زلاتان نبود، اما نیمار با رکورد ۲۲۲ میلیون یورو از بارسلونا به پاریس آمده بود. و همچنین امباپه با ۱۸۰ میلیون. با آنخل دی‌ماریا، که ۶۳ میلیون یورو هزینه داشت، توخل یک مثلث هجومی چشمگیر در اختیار داشت.
طعنه‌ی سرنوشت
اما گل تعیین‌کننده را کومان، بازیکن سابق پی‌اس‌جی که برای یافتن جا در میان ستارگان تیم، باشگاه را ترک کرده بود، به ثمر رساند. مثل ایکاردی، که در آن تابستان ماسک‌ها و فاصله‌گذاری، با وجود خرید قطعی از اینتر با حدود ۵۰ میلیون یورو، روی نیمکت ماند. و این در حالی بود که ادینسون کاوانی — برخلاف سیلوا — قرارداد باشگاه را رد کرد و تیم را ترک گفت. شاید مهاجم پیشین ناپولی، که با ۶۴.۵ میلیون در سال ۲۰۱۳ خریداری شده بود، تغییر مسیر را پیش‌بینی کرده بود.
شکست و تغییر مسیر
سال بعد، لیونل مسی از بارسلونا، پس از بحران مالی شدید آن باشگاه، آزاد شد و با حقوق سالانه ۳۰ میلیون یورو به پاریس پیوست. همراه با او، سرخیو راموس، دوناروما (آزاد) و حکیمی (با ۶۸ میلیون یورو) به جمع تیم اضافه شدند. به‌عبارتی، امیر قطر همه‌چیز را قبل از میزبانی جام جهانی قمار کرد. اما نتیجه، دو حذف پیاپی در یک‌هشتم نهایی لیگ قهرمانان بود که موجب شد اولتراها به مسی و نیمار توهین کنند و مدیران مسیر را عوض کنند: ابتدا با کنار گذاشتن دو ستاره بارسلونا و ساختن تیمی حول امباپه، و سپس با پذیرش جدایی او به مقصد رئال مادرید.
تیم‌سازی موفق
در واقع، همین تغییر مسیر باعث شد پاری‌سن‌ژرمن سال گذشته به نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان برسد؛ با ساختاری تیمی و نه پازلی از ستارگان بی‌انگیزه. شاید هزینه دستمزدها به ۳۳۰ میلیون کاهش یافته باشد، اما از تابستان ۲۰۲۳، باشگاه ۸۰۰ میلیون یورو دیگر برای جذب استعدادهای جوان و هماهنگ با فلسفه لوئیس انریکه هزینه کرده است.
حتی دمبله‌ی ناپایدار نیز به وارث شایسته شماره ۱۰ نیمار تبدیل شده؛ کنار او، بارکولا که در لیگ قهرمانان نامی برای خود دست‌وپا کرده، و از امسال، همراه با دوئه (سابق رن) و از ژانویه، کواراتسخلیا که به عنوان ضدستاره و با شماره ۷، سطح کیفی تیم را بالا برده.
در میانه میدان، ویتینیا می‌درخشد؛ کمتر نمایشی از وراتی اما به همان اندازه کارآمد، با حمایت نامحسوس نوس و رویز. در خط دفاع، به جای سیلوا، پاشو ایستاده؛ چهره‌ای گمنام اما قابل اعتماد. وقتی یکی از شناخته‌شده‌ترین بازیکنان تیم، حکیمی باشد، یعنی شرایط کاملاً دگرگون شده. مدافع پیشین اینتر، همچون دوناروما که به روزهای طلایی یورو با ایتالیا برگشته — وقتی که میلان را ترک کرد تا لیگ قهرمانان را فتح کند — یک مهره مطمئن است.
شنبه، شاید بتواند رؤیایش را محقق کند؛ آن هم برابر اینتر.
