به گزارش مشرق، خداداد عزیزی را نه امروز که از زمانی که فوتبال بازی میکرد، همینگونه میشناسیم؛ کسی که کنترل زبان و رفتارش را نداشت - و همچنان ندارد- و در هر تیمی که بود با مربی یا مدیرانش درگیر میشد. همین رفتارها باعث تفاوت او با سایر بازیکنان شده بود؛ نه البته از بُعد مثبت آن، که از جنبه منفی.
معروف بود بین همه به عُصیانگری و به جای اینکه الگو باشد- فارغ از اینکه ورزشکاران میتوانند الگو باشند یا نه- از جهت منفی انگشتنما شده بود. همهاش دعوا و درگیری و بداخلاقی؛ این خصوصیات سبب شد با وجود اینکه فوتبالیست قابلی بود، هرگز شخصیت قابل اعتنایی نباشد.
خداداد اما بعد از فوتبالش هم تغییر رفتار نداد تا در حالی که عنوان «پیشکسوت» را یدک میکشید؛ «پیشکسوت بدیها و زشتیها» باشد. او جمعه شب و در مراسم قرعهکشی جام جهانی ۲۰۲۶ دو بار در پخش زنده شبکه سه از الفاظ نامناسب و رکیکی استفاده کرد و بدتر از آن اینکه نه تنها حاضر به عذرخواهی نشد، بلکه بار دیگر با وقاحت تمام آن حرفها را تکرار کرد.
عزیزی در توجیه این کار زشتش گفت که همه از این واژهها استفاده میکنند. حتی اگر به فرض اینگونه باشد مگر هر چیزی که در جمعهای خودمانی به زبان میآید باید جلوی دوربینها زده شود؟ این چه منطق و استدلالی است؟ جز خداداد عزیزی چه کسی این منطق را قبول دارد؟
اگر این چیزها و البته حرفهای مثبت ١٨ در خانه یا محیط اطراف خداداد کاملاً عادی است قطعاً در بسیاری از خانوادههای اصیل ایرانی اینگونه نیست. سقوط آزاد و «دیوانه»وار اخلاق در محیط اطراف خداداد عزیزی لزوماً به این معنا نیست که تمام جامعه درگیر این موضوع شده است.
آیا خداداد پیش خودش فکر نمیکند که حرفهایش میتواند چه تأثیری در جامعه و مخاطبان کم سن و سال داشته باشد؟ او ذرهای به این فکر نکرده که به عنوان یک چهره شناخته شده باید مراقب رفتار و گفتارش باشد؟ البته که پاسخ این پرسشها مشخص است چرا که او اگر ذرهای فکر میکرد اینگونه مقابل دوربینها حرف نمیزد. هر چند مشخص نیست او از چهره شدن چه چیزی متوجه شده و آیا گزاره «بدنامی بهتر از گمنامی» درباره عزیزی هم صدق میکند که این رفتارها را در ۵۴ سالگی انجام میدهد؟
فوتبالی که روزگاری مرحوم پرویز دهداری را به خود دیده و با افتخار از او به عنوان مربی اخلاق نام میبرد، امروز گرفتار خداداد و خدادادهایی شده که بیتوجه به موقعیت اجتماعیشان هر حرفی را بر زبان میآورند. البته که گذاشتن نام خداداد در کنار دهداری جفا به معلم اخلاق است اما چه کنیم که برای گفتن حقیقت چارهای جز این نیست وگرنه حتماً تن مرحوم دهداری از این رفتارهای شنیع در گور میلرزد.
