توصیه همشهری؛ از سرنوشت قطر عبرت بگیریم | از لبخند صلح‌آمیز آمریکا تا موشک‌های واقعی صهیونیست‌ها
رویداد۲۴| محسن مهدیان، مدیرمسئول همشهری، در یادداشتی با عنوان «۵ درس حمله به قطر برای ما» حمله اخیر رژیم صهیونیستی به قطر با چراغ سبز آمریکا را هشداری برای کشورمان دانست و پنج درس کلیدی این رخداد را بررسی کرده است.
درس اول: آمریکا روی دیگر مذاکره است
مهدیان نوشته است: «آمریکا بار دیگر ثابت کرد که مذاکره برای او روی دیگر جنگ است. صهیونی-آمریکایی‌ها با زبان صلح لبخند می‌زنند تا با دست موشک بپاشند. همان‌ها که در غزه کودکان گرسنه را به بهانه صف غذا به خاک و خون کشیدند، رهبران حماس را نیز زیر نام صلح هدف گرفتند؛ همان‌ها که در حین مذاکره با ایران بی‌پروا به خاک ما تجاوز کردند.»
درس دوم: آن همه وفاداری و هزینه کافی نبود
«به قطر بنگرید! این کشور در آمریکایی‌شدن چیزی کم نگذاشت: بزرگ‌ترین پایگاه آمریکا در منطقه را تقدیم کرد، میلیارد‌ها دلار خرج توسعه‌اش کرد، در عملیات‌های آمریکا پشتیبانی انجام داد، تسلیحات مدرن خرید و حتی «کاخ پرنده» چندصدمیلیون دلاری به ترامپ هدیه داد. اما چه شد؟ باز هم آماج حمله شد.»
درس سوم: مشروعیت ملی و پشتوانه مردمی سپر واقعی امنیت است
مهدیان تأکید کرده است: «کشوری که به مردم و منطقه‌اش تکیه کند استوار می‌ماند نه کشوری که امنیت و توسعه‌اش گروگان آمریکایی‌هاست. ظاهرگرا‌ها و خودحقیرپندار‌ها ببینند که ملاک پیشرفت، آسمان‌خراش‌های شیشه‌ای نیست بلکه ریشه‌های عمیق در دل مردم و خوداتکایی راهبردی است.»
درس چهارم: بی‌اعتباری ضمانت‌های بین‌المللی
«این حمله پرده از بی‌اعتباری ضمانت‌های بین‌المللی برداشت. قطر با آن‌همه قرارداد و رابطه، در لحظه خطر هیچ حمایتی ندید. این یعنی امضا‌های آمریکا و غرب جز کاغذی بی‌ارزش چیزی نیست.»
درس پنجم: نبود قدرت بازدارندگی یعنی محکوم شدن به تماشای تجاوز
«اگر کشوری توان بازدارندگی و قدرت پاسخ نداشته باشد، در لحظه تجاوز تنها تماشاگر است. قطر نه توانست پیش‌بینی کند، نه توانست مانع شود و نه توانست پاسخ دهد. نداشتن قدرت واقعی یعنی محکوم‌شدن به سکوت و نظاره‌گری؛ تجاوز را می‌بینی، اما دستت بسته است.»
مهدیان نتیجه گرفته است: «این‌ها همه یک پیام روشن دارد: تنها راه ما اقتدار بومی، استقلال راهبردی و تکیه بر مردم است. هرچه جز این، سرابی بیش نیست.»
این یادداشت هشدار می‌دهد که وابستگی صرف به قدرت‌های خارجی، حتی با میلیارد‌ها دلار هزینه، نمی‌تواند امنیت واقعی ایجاد کند و تنها راه حفظ امنیت، توسعه توان بومی و اعتماد به مردم است.
