«دو روی پاییز» چطور ساخته شد؟ / طاهر: بعد از سال‌ها به ایران آمدم و فیلم ساختم

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، طاهر در ابتدای این نشست بیان کرد: من از نقاشی و ویژوال آرت و تصویرسازی شروع کردم یک جا‌هایی حس کردم این تصویر‌ها باید حرکت کنند پس به صورت اتفاقی سمت انیمیشن رفتم البته خوش شانس بودم و همان انیمیشن اولم به جشنواره برلین رفت. در ادامه در استرالیا مدرک کارگردانی تلویزیون گرفتم.

او گفت: من فیلم‌های کوتاه زیادی در بیرون از ایران ساختم. فیلمسازی یک کار گروهی است که باید بتوانید با اعضا هماهنگ شوید و همه را حمایت کنید. من مطمئن نبودم این توانایی را داشته باشم پس در ایران یک فیلم کوتاه ساختم، تهیه‌کننده کار از من پشتیبانی کردند و نتیجه کار یک فیلم دلنشین شد. فضای کار کردن در ایران با تجارب من فرق دارد. من البته همیشه رویای کار کردن در ایران را داشتم. از سوی دیگر در استرالیا من را با تصویرسازی می‌شناسند و به من می‌گویند کار‌های تو روح شرقی دارد.

طاهر با اشاره به اینکه از ۲۰ سالگی به استرالیا رفته است، گفت: من بعد از ۲۰ سال به ایران آمدم و فیلم ساختم. باید بگویم در دانشگاه ملبورن درس خواندم یک بار استادم گفت پذیرای نظرات همکارانت باش. گفت حواست باشد خودت را روی فرهنگ‌های دیگر نبندی تو مثل خانه‌ای هستی که می‌توانی اتاق‌های جدید از فرهنگ‌های دیگر به خودت اضافه کنی. پس من هم اتاق جدید از فرهنگ ایرانی به کارم اضافه کردم.

او افزود: فیلم من درباره دو خواهر دوقلو است که از نظر رفتاری با هم تفاوت دارند. من قبل از اینکه به ایران بیایم سعی کردم تمام چالش‌های نبودنم را پر کنم. من خیلی تحقیق می‌کردم تا به بازیگرانم برسم خیلی فیلم‌های ایرانی را دیدم و می‌دانستم کدام بازیگران را می‌خواهم.

طاهر مطرح کرد: لحظات احساسی فیلم من زیاد است. صداگذار من آقای مختاری در کار صدابرداری خیلی قدرتمند هستند، اما سر صدابرداری یکی از سکانس‌ها که پدر و مادر می‌روند تا جنازه را ببینند آقای مختاری به عنوان صدابردار گریه کردند که خیلی سخت بود.

این کارگردان گفت: من در استرالیا فیلم ساختم و خیلی جا‌ها در جشنواره‌ها، پرزنتر (معرف) سینمای استرالیا بودم. باید بگویم وقتی فیلم اولت را می‌سازی آنقدر حرف برای گفتن داری که گاهی به خودت یادآور می‌شوی لازم نیست همه حرف‌ها را در فیلمت بزنی. ضمن اینکه من شانس آوردم با بازیگران خوبی کار کردم. خانم مقدمی بسیار همراه بودند.

او گفت: من از خانواده‌ای هستم که خواهر و برادرم پزشک هستند. برای من عجیب غریب بود که چهار سال به ایران بیایم و هیچکس را در ایران نداشته باشم. اینکه به ایران بیایم و ندانم می‌توانم فیلمم را بسازم یا نه عجیب بود.

این کارگردان درباره صدای یکی از کاراکتر‌ها گفت: قبول کنید اینکه شخصیتی دربیاوری که حضور ندارد و تو تصویر آن را نمی‌بینی و روی تخت است ولی از نظر روانی بتوانی با مخاطب مرتبطش کنی کار سختی است پس باید بتوانی یک شمردگی در صدایش بگذاری.