صادقی گفت: سال‌ها قبل به هر گروهی که در تهران اجرا می‌گذاشت، ۵۰ هزار تومان دست‌خوشانه می‌دادند به خاطر فرهنگی کردن فضای شهری، در آن زمان شما با ۱۰۰هزار تومان در چهار راه ولیعصر می‌توانستی یک آپارتمان ۱۰۰متری خریداری کنی. یعنی این‌قدر مهم بود. یک‌دفعه کمک‌ها را قطع کردند و از ما پول هم می‌گیرند. اکنون چه کسانی پولدار شده‌اند؟ تئاترهای خصوصی.»
او افزود: «تئاترهای خصوصی برخی وقت‌ها عین گاراژ در یک روز سه اجرا دارند. در این نمایش‌ها نه می‌توانید یک دکور ماندگار، نه تنظیم نور و نه میزانسن‌های خوبی داشته باشید. چون باید به سرعت جمع کنی و خارج شوی. این اتفاق باعث شده کیفیت پایین بیاید و جیب آنها پر شود. سالنی هست که شبانه ۴۰، ۵۰ میلیون تومان درآمد دارد.
بسیاری از گروه‌ها ضرر می‌دهند. گروه‌های جوان که عمری گذاشتند، تحصیلاتی کرده‌اند و امید خانواده‌هایشان هستند می‌خواهند خودشان را نشان دهند، کارشان همین است. باید بودجه بگذارند. کجای دنیا این‌گونه است؟» صادقی تاکید کرد: «تئاترهای خصوصی اکنون برنده هستند، می‌برند، گروه‌های جوان بازنده هستند برای اینکه فروش ندارند، گروه‌های تجاری هم درآمدشان را نصف می‌کنند و در واقع، یک بلبشویی است.
هیچ جای دنیا این‌گونه نیست که از شما تئاتر دولتی پول بگیرد. مال بیت‌المال است. پس من کجا باید کار کنم؟ اگر پشت من تهیه‌کننده قدری نباشد، نمی‌توانم. تازه این تهیه‌کننده هم کاری ندارد که نمایش خوب است یا بد. اولین سوالش این است که بفروش است؟ می‌خواهد بفروشد و بهره‌برداری کند. اصلا کاری به شما ندارد. اینکه کار جدی است، ایرانی، خارجی یا تجربی برای او مهم نیست. این جو کلی تئاتر ماست و متاسفانه همگی در آن گیر کرده‌ایم. برای اینکه دولت خودش را کنار کشیده است.»
