به گزارش ایسنا، میدل ایست آی در بررسی پیشروی‌های ارتش صهیونیستی در غزه نوشته است: «خط زرد» یک مرز نظامی است که از زمان آتش‌بس با میانجیگری ایالات متحده در ماه اکتبر، به طور یکجانبه توسط نیروهای اسرائیلی در داخل نوار غزه اعمال و مشخص شده است. این خط که به عنوان منطقه ممنوعه تعیین شده است، فلسطینی‌ها را از دسترسی به بخش‌های وسیعی از زمین در شمال، جنوب و شرق باز می‌دارد.

وقتی احمد حامد پس از آتش‌بس به خانه‌اش در شهر غزه بازگشت، خانه‌اش حدود ۱.۵ کیلومتر در غرب به اصطلاح «خط زرد» که توسط اسرائیل اعمال می‌شد، قرار داشت. دو ماه بعد، این فاصله به حدود ۲۰۰ متر کاهش یافته است.

این روزنامه‌نگار ۳۱ ساله فلسطینی به میدل ایست آی گفت: «قبل از پایان جنگ، خانه ما در منطقه‌ای خطرناک بود و بازگشت برای ما دشوار بود. ما دو هفته پس از آتش‌بس منتظر ماندیم تا مطمئن شویم که امن است.» در نهایت، خانواده به خانه در نزدیکی محله شجاعیه در شرق شهر غزه بازگشتند. خانه‌های ما دو سال از نسل‌کشی جان سالم به در بردند و اکنون مردم در طول آتش‌بس آنها را از دست می‌دهند. از زمان شروع آتش‌بس، این خط به طور پیوسته به سمت غرب گسترش یافته، محله‌ها را در خود فرو برده و اکنون تقریباً ۵۳ درصد از خاک را پوشش می‌دهد.

هر پیشروی جدید با بلوک‌های بتنی زرد رنگی که در داخل مناطق غیرنظامی قرار گرفته‌اند، مشخص می‌شود.

به گفته حامد، هزاران خانه در فاصله تقریباً ۱ کیلومتری بین موقعیت اولیه خط و جایی که امروز هست، قرار دارند. پس از آتش‌بس، بسیاری از خانواده‌ها به این خانه‌ها بازگشتند و سعی کردند زندگی خود را از سر بگیرند.

او می‌گوید: «مردم خطوط ژنراتور و حتی اینترنت را نصب کردند. سپس، یک شب، با صدای تیراندازی شدید از خواب بیدار شدند و یک بلوک بتنی زرد رنگ را در وسط خیابان پیدا کردند. آنها وسایل خود را جمع کردند و در نیمه شب زیر آتش فرار کردند. برخی از خانواده‌ها به دلیل بمباران شدید ساعت‌ها در خانه‌های خود گرفتار شدند تا اینکه متوجه شدند مرز تغییر کرده است.

در مجموع، خط در طول آتش‌بس بیش از یک کیلومتر به جلو حرکت کرده و موج‌های آرامی از آوارگی را به وجود آورده است که تقریباً هیچ توجه رسانه‌ای را به خود جلب نمی‌کنند. 

حامد می‌گوید: «موج عظیمی از آوارگی وجود دارد و هیچ کس آن را پوشش نمی‌دهد. خانواده‌ها در سکوت فرار می‌کنند. در طول جنگ، مردم در مورد رنج ما صحبت می‌کردند که کمی از درد ما کم می‌کرد. اکنون، هیچ کس صحبت نمی‌کند. ما خدا را شکر کردیم که خانه‌هایمان دو سال از نسل‌کشی جان سالم به در بردند و اکنون مردم در طول آتش‌بس آنها را از دست می‌دهند. انگار آتشی در محله شعله‌ور است و ما منتظریم تا شعله‌هایش به ما برسد. هیچ‌کس نمی‌تواند جلوی این پیشروی را بگیرد.

خانه‌ حامد اکنون مستقیماً رو به خط زرد است. او از پنجره‌اش می‌تواند تانک‌ها و خودروهای نظامی اسرائیلی را ببیند که در حال گشت‌زنی و شلیک به سمت محله‌های خارج از مرز هستند. 

حامد به میدل ایست آی گفت: «بیش از یک بار، به دلیل تیراندازی شدید، مجبور شدم با همسر و فرزندانم از اتاق مشرف به خیابان به اتاق‌های داخلی بخزم.  از زمان آغاز جنگ نسل‌کشی اسرائیل در اکتبر ۲۰۲۳، حامد چندین بار آواره شده است. این پدر جوان گفت: «در آوارگی‌های قبلی، فقط وسایل مورد نیازمان را جمع می‌کردم، چون می‌دانستم که در نهایت برمی‌گردیم. اما اکنون، نگرانیم که آوارگی دائمی شود.

محله‌ها به ویرانه تبدیل شده‌اند همزمان با پیشروی نیروهای اسرائیلی به سمت غرب، آنها از خودروهای بمب‌گذاری شده برای تخریب همزمان چندین ساختمان مسکونی در شرق غزه استفاده کرده‌اند، مناطق را پاکسازی کرده و از بازگشت ساکنان جلوگیری کرده‌اند.

«ایال زمیر»، رئیس ارتش صهیونیستی، از خط زرد به عنوان «مرز جدید» یاد کرد. طبق طرح آتش‌بس مورد حمایت ایالات متحده، خط زرد یک خط عقب‌نشینی موقت برای نیروهای اسرائیلی است و انتظار می‌رود در مراحل بعدی توافق، عقب‌نشینی‌های بیشتری به سمت مرز غزه انجام شود. با این حال، زمیر گفت که ارتش «کنترل عملیاتی بر بخش‌های وسیعی از نوار غزه» را حفظ می‌کند و در امتداد آن خطوط نظامی مستقر خواهد ماند. او گفت: «خط زرد یک خط مرزی جدید است که به عنوان یک خط دفاعی مقدم برای جوامع ما و یک خط فعالیت عملیاتی عمل می‌کند.

هر روز، پیشروی‌ها، حملات هوایی یا آتش توپخانه وجود دارد. آوارگی هرگز متوقف نمی‌شود - - و همه اینها در سکوت کامل اتفاق می‌افتد.

«ریم مرتجا»، ساکن شجاعیه، برای یازدهمین بار از خانه‌اش آواره شد. این زن ۲۷ ساله به میدل ایست آی گفت: «فریب‌دهنده‌ترین بخش این است که طبق توافق آتش‌بس به ما اجازه بازگشت داده شد، اما خانه‌مان به شدت آسیب دیده است. با این حال، ما سپاسگزار بودیم که برخی از دیوارها پابرجا بودند. اقلام جدید خریدیم و تعمیرات جزئی انجام دادیم و احساس آرامش بیشتری نسبت به آوارگی‌های قبلی‌مان داشتیم. اما این حس ثبات کوتاه‌مدت بود. سه هفته پیش، مجبور شدیم دوباره فرار کنیم و نمی‌توانستیم چیز زیادی با خود ببریم.

یک روز صبح، خانواده‌اش از خواب بیدار شدند و دیدند که یک بلوک بتنی زرد فقط چند متر دورتر از خانه‌شان قرار گرفته است. آنها هر چه می‌توانستند برداشتند و فرار کردند. او گفت: «چند روز پس از رفتن ما و همسایگانمان، آنها خانه‌های ما را بمباران کردند و کل محله را به ویرانه تبدیل کردند.» «جهان فکر می‌کند آتش‌بس برقرار شده است. اما ما هنوز در حال گذراندن مراحلی از جنگ هستیم،

در حالی که اشغال به دلیل بی‌سروصدا و سریع بودن، محکوم نمی‌شود. «هر روز، پیشروی‌ها، حملات هوایی یا آتش توپخانه وجود دارد. آوارگی هرگز متوقف نمی‌شود - و همه اینها در سکوت کامل اتفاق می‌افتد.»

انتهای پیام