یک شاهنامه پژوه:
حقیقت شاهنامه باید شناسانده شود
یک پژوهشگر زبان فارسی گفت: شاهنامه را باید آنگونه که هست شناخت و درباره آن نظر داد. شاهنامه یک واقعیت ملموس است و فردوسی در حقیقتِ شاهنامه به دنبال اهدافی بلند مانند معماری فرهنگ است.
به گزارش ایلنا، محمدجعفر محمدزاده استاد زبان و ادبیات فارسی در چهارمین نشست کارگاه شاهنامه خوانی که در محل سالن اجتماعات مجتمع ستارخان برگزار شد، با بیان این مطلب افزود: خالق شاهنامه پی آزار هیچ کس نیست. نه نگاه قومی دارد و نه نژادپرست است بلکه فرهنگ مدار است. فردوسی با کار بزرگ خود خواسته است نخست ایران و ارزش‌های تاریخی و فرهنگی را به ایرانیان نشان دهد سپس به جهان بشناساند. چنین نگاهی خارج از نگاه یک سویه و تک ساحتی است.
نویسنده کتاب «سیمای پهلوان ایرانی در سرگذشت نامه‌های کهن» با اشاره به ضرورت بازنگری در شناخت فردوسی و شاهنامه افزود: اینکه کسی بخواهد با علایق خود و یا نگاه قشری و بخشی خود شاهنامه را تحلیل و تفسیر کند راه به‌جایی نمی‌برد. شاهنامه فردوسی شاهنامه است آنگونه که هست. گرچه خواندن هر بخش از شاهنامه لذت‌بخش است ولی تا کسی شاهنامه را از آغاز تا انجام چندباره نخواند نمی‌تواند درباره ارج و عظمت آن و یا نقص و کاستی آن اظهارنظر کند.
نویسنده کتاب «هستی و زبان» با اشاره به فراوانی نسخه‌های شاهنامه خاطرنشان کرد: نسخه‌های خطی شاهنامه بسیارند و شاید تا کنون حدود پنجاه نسخه خطی در کتابخانه‌ها و موزه‌های معتبر جهان شناسایی شده باشد که از میان آن‌ها بهترین و معتبرترین نسخه‌ها نسخه خطی موزه‌بریتانیا متعلق به سال ۶۷۵ ق، نسخه لنینگراد متعلق به ۷۳۳ق، نسخه بایسنغری ۸۲۹ق، نسخه لیدن هلند مربوط به ۸۴۰ق باشد؛ اما نسخه مشهور فلورانس قدیمی‌ترین نسخه شناسایی شده و مربوط به سال ۶۱۴ق است که از مصر به ایتالیا برده شده و همین نسخه اخیر است که مبنای تصحیح استاد جلال خالقی مطلق قرار گرفته است.
محمدزاده همچنین تاکید کرد: باید یادآوری شود که تاریخهای که این نسخه‌ها دارند ممکن است تاریخ نسخه‌برداری آن‌ها باشد و اصل نسخه چه بسا قدیم‌تر از این تاریخ‌ها باشند و اینها گذشته از تصحیح‌ها و چاپهایی است که در ایران و جاهای مختلف از شاهنامه شده است. از آن جمله تصحیح و طبع ماکان ژول موهل، وللرس، مسکو و… است.
