به گزارش ایسنا، کمال حسین‌پور در جلسه علنی مجلس امروز یکشنبه در نطق میان دستور خود گفت: زمان در حال گذر است و فرصت در سرزمین‌های محروم با سرعت بیشتری از دست می‌رود. در ادبیات اقتصادی توسعه تنها به رشد شاخص‌ها محدود نمی‌شود؛ توسعه یعنی ارتقای کیفیت زندگی، گسترش فرصت‌ها و احیای کرامت انسان‌ها. در جامعه‌شناسی توسعه، منطقه مرزی صرفا حاشیه جغرافیا نیست بلکه اغلب حاشیه تصمیم‌گیری است.
وی با طرح این پرسش که مرز کجای معادلات توسعه قرار دارد، افزود: آیا ساختار دولت نهادی یا سامانه‌ای برای پتانسیل‌های مرزی ایجاد کرده است؟ کدام شورا، کدام نشست تخصصی زندگی مرزنشینان را از مدار معیشت اضطراری خارج کرده است؟ در گزارش‌های بودجه، سهم مناطق مرزی از پروژه‌های مولد چه میزان بوده است؟ در برنامه‌های اشتغال، سهم جوانان مرزنشین از مشاغل رسمی چقدر است؟ در نظام بانکی چه میزان برای سرمایه‌گذاری در نواحی مرزی پرداخت شده است؟
وی ادامه داد: در علم سیاست، یکی از شاخص‌های عدالت حکمرانی، توزیع متوازن فرصت‌ها و منابع در نقاط جغرافیایی است. آقای رئیس‌جمهور، عدالت صرفا در شعار نیست، عدالت ترجمه اجرایی دارد و اگر عدالت به اجرا نرسد، به تعبیر جامعه‌شناسان، بی‌اعتباری ساختاری شکل می‌گیرد.
این نماینده مجلس تاکید کرد: در اقتصاد مقاومتی، استفاده از ظرفیت‌های مرزی جز بندهای اصلی است، اما کدام مرزنشین امروز حس می‌کند از مرز بهره می‌برد جز کارگری و کولبری؟ مرز امروز یک فرصت است یا یک تهدید، مرزنشین امروز دارایی ملی تلقی می‌شود یا بار امنیتی؟
وی ادامه داد: عدالت یعنی زندگی مردم مرزنشین از دالان ناامیدی خارج شود. عدالت یعنی مرزنشین را فقط موقع رأی‌گیری و امنیت نخواهیم. مرز یعنی سفره‌ای که سال‌هاست خالی است و سهم مرزنشین نسیه‌ای است که هیچ دولتی آن را نقد نکرده است. در سرزمین من، پیش از آنکه کودکی آیه قرآنی را حفظ کند، باید راه چند کیلومتری تا کلاس درس را حفظ کند. در کوهستان‌های سردشت و دامنه‌های پیرانشهر، دانش‌آموزان بیش از یادگیری حروف الفبا با الفبای رنج آشنا می‌شوند.
وی گفت: عدالت آموزشی یعنی مدرسه حق همگانی باشد، نه امتیازی برای خوش نشینان نیاوران و سعادت‌آباد. عدالت آموزشی یعنی دختر روستایی تنها به خاطر نبود مدرسه شبانه‌روزی ترک تحصیل نکند و فرزند کولبر هم به اندازه فرزند مدیرکل به سقف آرزوهایش دسترسی داشته باشد.
نماینده سردشت و پیرانشهر افزود: سال‌هاست از همین تریبون‌ها مسئولان فقط شعار داده‌اند «مدرسه کارخانه انسان‌سازی‌ست»، اما در حوزه انتخابیه من این کارخانه یا کانکسی لرزان در زمستان‌های پربرف است یا مدرسه‌ای که تابلو دارد اما آب ندارد، تجهیزات ندارد، بخاری ندارد، گاها معلم ندارد.
این نماینده مجلس تأکید کرد: اگر عدالت آموزشی را از مرزها آغاز نکنیم، باید فردا هزینه ناآگاهی، فقر و مهاجرت را از جیب ملی پرداخت کنیم. تحصیل حق است، نه امتیاز. من از این تریبون نه لطف می‌خواهم نه دلسوزی، من عدالت می‌خواهم. برای دختران سردشت، پسران پیرانشهر و جوانان میرآباد. عدالتی که در قانون آمده، در سند تحول بنیادین آمده، در بودجه‌های سالانه نوشته شده، اما هرگز به این مردم نرسیده است.
وی افزود: سال‌هاست در همه نقشه‌ها، نام سردشت، پیرانشهر و میرآباد را می‌نویسند اما هرگاه به نقشه توسعه، بودجه و زیرساخت می‌رسند، ما را جا می‌گذارند. برای مرزبانی در نقشه هستیم، برای رأی‌گیری در نقشه هستیم، برای آمار امنیت سربلند هستیم، اما برای مدرسه، جاده، گاز، بیمارستان و اینترنت انگار جغرافیای ما فقط در زمان جنگ معنا دارد، نه در زمان سازندگی.
حسین‌پور گفت: بی‌عدالتی گاهی در آمار نیست؛ در بی‌صدایی اتفاق می‌افتد. آن‌جا که در جدول بودجه نامی از شهر ما نیست، آن‌جا که جوان ما برای یک وام سه میلیونی باید پنج امضا از شهر دیگر بگیرد.
انتهای پیام
