به گزارش رکنا، این سه تیم از نظر هواداری و تاریخچه، همواره از مهمترین قطبهای فوتبال ایران بودهاند، اما مسئله اصلی در حال حاضر این است که معنای واقعی رضایت طرفداران و حتی مدیران این تیمها به خطر افتاده است.
راضی بودن استقلال، پرسپولیس و تراکتور زمانی معنا دارد که این رضایت از درون باشگاهها و عملکرد تیمها نشأت بگیرد، نه از تصمیمات غیرکارشناسی که در دل فدراسیون و دیگر نهادهای مدیریتی گرفته میشود. در واقع، این گونه رضایتها، زمانی ارزش دارند که به بهبود سطح کیفی فوتبال و تأمین خواستههای حقیقی هواداران منتهی شوند. اما اگر همه چیز فقط برای خوشایند مقامات و مدیران تنظیم شده باشد، این رضایتها بیشتر به یک بازی نمایشی شبیه میشوند.
بیعدالتی در مدیریت فوتبال ایران باعث شده است که سطح این ورزش به شدت پایین بیاید. بسیاری از تصمیمات مدیریتی که برای منافع فردی و گروهی گرفته میشود، فوتبال را به سطح محلات کشانده است. اینها کسانی هستند که در پی راضی نگه داشتن یک سری از افراد خاص هستند و در این مسیر عدالت را قربانی میکنند. این بیعدالتیها نه تنها باعث سقوط کیفیت بازیها میشود، بلکه باعث بروز نارضایتیهای گسترده در میان هواداران نیز خواهد شد.
برد و باختهای تیمها در زمین مسابقه مهم هستند، اما در کنار آن اعتبار و ارزش فوتبال در نگاه مردم اهمیت دارد. زمانی که مردم ناراضی هستند، هرگونه رضایت ایجاد شده از سوی مسئولین به شدت بیارزش و پوشالی به نظر میرسد. فوتبال تنها زمانی میتواند به هدف اصلیاش دست یابد که عدالت در تصمیمات مدیریتی حاکم باشد و این عدالت نیز باعث ارتقای سطح بازیها و رضایت واقعی هواداران شود. در غیر این صورت، فوتبال دیگر فوتبال نخواهد بود، بلکه تبدیل به یک سرگرمی بیمحتوا و فاقد اعتبار میشود.
