به گزارش صدآنلاین، در جای دیگر، قرآن کریم راه‌های شناخت خداوند را از طریق صفات و آیات او در کائنات معرفی کرده است. به عنوان مثال، در آیه‌ی شریفه «وَفِی الْأَرْضِ آیاتٌ لِلْمُوقِنینَ» (آیات 20 سوره روم) اشاره به نشانه‌ها و آیات خداوند در زمین شده است. همچنین در آیه‌ی «وَفِی أَنفُسِکمْ أَفَلَا تُبْصِرُونَ» (آیه 21 سوره روم)، خداوند انسان‌ها را به تفکر در آیات الهی در درون خودشان دعوت کرده است.
بنابراین، در دین اسلام، به جای تفکر در ذات خداوند، باید به آثار و صفات خدا در کائنات و در درون خود انسان توجه کرد. این تفکر می‌تواند انسان را به شناخت خداوند و درک عظمت و قدرت او نزدیک کند، بدون اینکه بتواند حقیقت ذات او را درک کند. در قرآن آمده است: «وَلَوْ أَنَّ مَا فِی الْأَرْضِ مِنْ شَجَرَهٍ أَقْلَامٌ وَالْبَحْرُ یمُدُّهُ مِنْ بَعْدِهِ سَبْعَهُ أَبْحُرٍ مَا نَفِدَتْ کَلِمَاتُ اللَّـهِ» (آیه 27 سوره لقمان)، که نشان از عظمت و بی‌پایانی کلمات و علم خداوند دارد.
در نهایت، در قرآن کریم آمده است: «قُلْ لَوْ كَانَ الْبَحْرُ مِدَادًا لِّكَلِمَاتِ رَبِّي لَنَفِدَ الْبَحْرُ قَبْلَ أَنْ تَنْفَدَ كَلِمَاتُ رَبِّي وَلَوْ جِئْنَا بِمِثْلِهِ مَدَدًا» (آیه 109 سوره کهف)، که نشان‌دهنده عمق و گستردگی علم و حکمت خداوند است.
بنابراین، آنچه از انسان خواسته شده است این است که در آیات الهی در طبیعت و در درون خود تفکر کند و از این طریق به شناخت خداوند نائل آید، نه از طریق تفکر در ذات او.
پیشنهادی باخبر
تبلیغات
