طرفداری | صحنه‌های تلخ مسابقه دانیال سهرابی، قهرمان جوان و مظلوم کشتی ایران، برابر ابراهیم غانم، کشتی‌گیر مصری‌الاصل تیم ملی فرانسه، نقطه سیاهی در تاریخ کشتی جهان رقم زد. صورت خونین و درهم‌شکسته این قهرمان ایرانی در پایان مسابقه، نه یادآور پایان یک رقابت سالم و قانونمند، بلکه شبیه به تصویری از میادین رزمی خشن و بی‌قانون بود.
در حالی که وظیفه داوران حفظ سلامت ورزشکاران و اجرای عدالت در میدان کشتی است، آنان با چشم‌پوشی از ضربات آشکار سر و مشت حریف فرانسوی، نه‌تنها سلامت ورزشکار ایرانی را به خطر انداختند، بلکه زمینه‌ساز تحمیل شکستی ناعادلانه شدند. تعلل ــ و احتمالاً تعمد ــ تیم پزشکی در روند بانداژ نیز در نهایت به پایان زمان قانونی درمان و اعلام نتیجه به سود کشتی‌گیر فرانسوی منجر شد؛ رخدادی که نمی‌توان آن را جز «بی‌عدالتی سازمان‌یافته» تعبیر کرد.
پیش از آن نیز در وزن ۶۰ کیلوگرم، قضاوت جانبدارانه داوران علیه علی احمدی‌وفا با سوت‌های مشکوک و تصمیمات بحث‌برانگیز در موضوع چلنج، شکستی ناحق را به کشتی ایران تحمیل کرد. مجموعه این اتفاقات نشان داد که بردهای پیاپی فرنگی‌کاران ایران در آغاز رقابت‌ها خوشایند اتحادیه جهانی کشتی و داوران نبوده و تلاش هدفمندی برای متوقف کردن روند موفقیت‌های ملی‌پوشان ایرانی در جریان است؛ تلاشی که خوشبختانه با قهرمانی امین میرزازاده، نایب‌قهرمانی غلامرضا فرخی، مدال نقره پیام احمدی، فینالیست شدن هادی ساروی و موفقیت احتمالی سه نماینده روز پایانی، ره به جایی نخواهد برد. مقایسه این رخداد با فینال کاراته المپیک توکیو، خود بهترین گواه بر بی‌عدالتی داوران میدان زاگرب است؛ جایی که ضربه خطای حریف عربستانی علیه سجاد گنج‌زاده با تصمیم عادلانه داوران، منجر به اعطای مدال طلا به نماینده ایران شد. اما در زاگرب، در برابر دیدگان جهانیان، کشتی‌گیر فرانسوی آزادانه مرتکب تخلفات متعدد شد و داوران تنها نظاره‌گر این بی‌اخلاقی بودند.
این مسابقه نه‌تنها یکی از شرم‌آورترین صحنه‌های تاریخ کشتی، بلکه زنگ خطری جدی برای اعتبار اتحادیه جهانی این رشته به شمار می‌آید.
