تهران فردا؛ گزینه‌های محتمل شهرداری در چشم‌انداز انتخابات ۱۴۰۵
دیاکو عزیزی- با نزدیک شدن به انتخابات شورای شهر تهران در اردیبهشت ۱۴۰۵ و با توجه به برگزاری انتخابات به روش تناسبی، پیش‌بینی می‌شود که شورا ترکیبی از طیف‌های سیاسی مختلف شکل گیرد و تنوع آرا افزایش یابد. هرچند شورا هنوز شکل نگرفته و هیچ تصمیم قطعی درباره شهردار آینده اعلام نشده است، تحلیل گزینه‌های دارای شانس بالا و خواستگاه سیاسی آن‌ها می‌تواند تصویری روشن از مسیر مدیریت شهری ارائه دهد. گزینه‌ها براساس احتمال شانس بالقوه به شرح زیر هستند:
۱. محسن هاشمی
هاشمی از جناح اصلاح‌طلب و میانه‌رو است و با سابقه ریاست شورای شهر و تجربه اجرایی گسترده، گزینه‌ای جدی برای ثبات مدیریتی و ادامه پروژه‌های نیمه‌تمام شهری محسوب می‌شود. در صورت غالب بودن اصلاح‌طلبان و میانه‌روها در شورا، شانس او برای شهرداری بالا است. ریسک حضور او فشار جناحی و سیاسی شدن نقش شهردار است و موفقیتش مستلزم اجماع شورا و حمایت تیم اجرایی متوازن خواهد بود.
۲. محمدجواد آذری‌جهرمی
آذری‌جهرمی چهره‌ای مستقل نزدیک به میانه‌روها و فناور است و تجربه مدیریت زیرساخت‌های دیجیتال و هوشمندسازی شهری را دارد. او می‌تواند تحول دیجیتال تهران را تسریع کند. در سناریویی که شورا اولویت به نوآوری و تکنوکرات‌ها دهد، شانس او افزایش می‌یابد. کمبود تجربه مستقیم در مدیریت شهری و ضرورت تعامل گسترده با شورا و محلات، چالش‌های اصلی اوست.
۳. محمد مخبر
مخبر از اصولگرایان توسعه‌گرا است و با تجربه مدیریتی و اقتصادی کلان، می‌تواند بازسازی شهری و جذب سرمایه برای پروژه‌های بزرگ را ممکن کند. در شوراهایی که اصولگرایان یا پروژه‌های سرمایه‌گذاری بزرگ اولویت دارند، شانس قابل توجهی دارد. تمرکز بیش از حد بر پروژه‌های اقتصادی ممکن است عدالت اجتماعی را تحت تأثیر قرار دهد.
۴. احمد دنیامالی
دنیامالی از جناح اصولگرا-اقتصادی است و با سابقه مدیریت شرکت‌ها و پروژه‌های مالی، می‌تواند در اصلاح ساختار مالی، جذب سرمایه و پروژه‌های سرمایه‌گذاری شهری گزینه‌ای مؤثر باشد. در شوراهای اقتصادی و توسعه‌گرا، شانس بالایی دارد. نقطه ضعف او تجربه محدود در مدیریت عملیاتی شهری و نیاز به تیم اجرایی حرفه‌ای است.
۵. مهرداد بذرپاش
بذرپاش از اصولگرایان اقتصادی-اجرایی است و توانایی مدیریت مالی و جذب سرمایه برای پروژه‌های کلان را دارد. در صورت غالب بودن اصولگرایان و تمرکز شورا بر پروژه‌های اقتصادی، شانس بالایی خواهد داشت. تمرکز صرف بر بعد اقتصادی ممکن است مسائل محلات و عدالت اجتماعی را کم‌رنگ کند.
۶. سعید محمد
سعید محمد از اصولگرایان نظامی اجرایی است و تجربه مدیریت پروژه‌های کلان ملی را دارد. در شوراهایی با اکثریت اصولگرا یا تمرکز بر نظم و بهره‌وری، گزینه‌ای جدی است. ریسک او تجربه محدود در مدیریت شهری محلی و تعامل با ذی‌نفعان شهری است.
۷. علی نیکزاد
نیکزاد از اصولگرایان عمرانی و سازندگی است و می‌تواند پروژه‌های بازآفرینی شهری و مسکن را پیش ببرد. در شوراهای اصولگرا، شانس او بالاست. تمرکز بیش از حد بر سازندگی ممکن است مسائل محیط زیستی و عدالت شهری را تحت تأثیر قرار دهد.
۸. پرویز فتاح
فتاح از اصولگرایان اجتماعی و محلات محور است و با تجربه مدیریتی در بنیاد مستضعفان و پروژه‌های اقتصادی و اجتماعی، می‌تواند بر عدالت اجتماعی، پروژه‌های محلاتی و توانمندسازی اقتصادی شهروندان تمرکز کند. در شوراهایی که اولویت بر عدالت اجتماعی و محلات محور است، شانس بالایی دارد. ریسک او هماهنگی با ساختار پیچیده شهرداری و ایجاد تیم اجرایی متوازن است.
۹. محسن منصوری
منصوری از اصولگرایان تندرو (جبهه پایداری) است و سابقه معاون اجرایی رئیس جمهور را دارد. تجربه مدیریت کلان و هماهنگی سازمانی در سطح ملی، نقطه قوت اوست و می‌تواند پروژه‌های بزرگ و برنامه‌های پیچیده را پیش ببرد. ریسک او نیاز به سازگاری با ساختار پیچیده شهرداری و تعامل با شورا و نهادهای محلی برای پیاده‌سازی برنامه‌هاست.
۱۰. عباس آخوندی
آخوندی از اصلاح‌طلبان تکنوکرات است و سابقه وزارت راه و شهرسازی دارد. در سناریویی که طیف تندرو اصلاح‌طلبان در شورا پیروز شوند—که بعید به نظر می‌رسد—می‌تواند گزینه‌ای برای شهرداری باشد، اما شانس او در صورت ترکیب واقعی شورا بسیار پایین است. تمرکز او بر طرح‌های جامع شهری و بازآفرینی محلات است و محدودیت‌های سیاسی و نیاز به اجماع شورا از چالش‌های اصلی اوست.
پیشنهادی باخبر
تبلیغات
