به گزارش ایسنا، نبرد «خیبر» به منظور وارد کردن یک ضربت سرنوشتساز به ارتش و حکومت عراق و قطع راه مواصلاتی بغداد عماره بصره اجرا شد ولی به هدف کمال مطلوب نرسید و نیروهای ایران الزاماً به تسخیر و نگهداری هدف محدود در جزایر مجنون شمالی و جنوبی اکتفاء کردند. این موفقیت نیروهای ایران اگرچه از نظر نظامی محدود بود ولی از جنبه سیاسی و روانی اثرات فوق العاده زیادی در کل جریان جنگ بر جا گذاشت و حکومت و ارتش عراق را متوجه اراده قاطع ملت ایران برای وصول به هدف نهایی بدون توجه به خطرات و خسارات ناشی از هر گونه نبرد سخت کرد .
ارتش عراق متوجه شد که هیچ نقطهای از جبهه بیش از یکهزار کیلومتری برای نیروهای ایران غیرقابل عبور نیست بدین جهت استحکامات پدافندی نیروهای عراق در تمام جبهههای جنگ بیش از پیش تقویت شد و ارتش عراق با کمک پشتیبانان همه جانبه بینالمللی حکومت آن کشور، قویتر شد. چنانکه در جدول توان رزمی آمار و ارقام به خوبی این وضع را نشان میدهد. در مقابل تقویت ارتش عراق، نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران که از آغاز سال ۱۳۶۱ با اجرای عملیات فتح المبین تا پایان سال ۱۳۶۲ تعداد ۱۱ عملیات بسیار گسترده اجرا کرده و قسمت قابل ملاحظهای از توان رزمی خود را در این نبردها از دست داده بودند که به جزء نیروی انسانی آنهم در ارتش به صورت سرباز معمولی و در سپاه پاسداران به صورت بسیج نیروهای داوطلب مردمی عوامل دیگری جایگزین نشده بود... نتیجه نهایی این مبارزات خونین در سالهای ۱۳۶۱ و ۱۳۶۲ آن شد که هر دو طرف در سال ۱۳۶۳ عموماً حالت پدافندی اتخاذ کردند و به تحکیم مواضع موجود در خطوط تماس و تقویت قدرت دفاعی خود پرداختند.
بر مبنای این وضعیت، در ۶ ماهه اول سال ۱۳۶۳ اصولاً عملیات آفندی به وسیله هیچ یک از طرفین به مرحله اجرا در نیامد و نیروهای هر دو طرف در مقابل یکدیگر به تبادل آتش توپخانه و بعضی مواقع اعزام گشتیهای رزمی اکتفا کردند.
ولی در ۶ ماهه دوم آن سال دو عملیات آفندی به وسیله نیروهای ایران و ۲ عملیات به وسیله نیروهای عراق اجرا شد اما این نبردها نیز تغییر مهمی در خطوط پدافندی طرفین ایجاد نکرد و جبهههای نبرد تقریباً همان حالتی که در اول سال ۱۳۶۳ داشتند در پایان سال نیز در همان حالت بودند .
برگرفته از کتاب نبردهای سال ۱۳۶۲ تا پایان سال ۱۳۶۴ نوشته سرهنگ زرهی ستاد سید یعقوب حسینی.
انتهای پیام
