رسولی در واکنش به اظهارات الله کرم؛
چرا سینه چاکان امر به معروف همیشه به طرف تمایلات سیاسیشان غش می‌کنند؟/ فساد چای دبش از موارد منکر نبود؟
یک فعال سیاسی اصلاح‌طلب گفت: چرا سینه چاکان امر به معروف نهی از منکر همواره غش می‌کنند به سمت تمایلات سیاسیشان و آنجا که در سرودن اشعارشان با تنگنای قافیه مواجه می‌شوند از این اصل مسلم دینی و مذهبی بهره‌برداری نابجای سیاسی می‌کنند. سوالات مختلفی از این قبیل مطرح است که البته مخاطب این سوالات نهادهای امنیتی و حاکمیتی است تا دیگران.
سید حسن رسولی در گفت‌وگو با خبرنگار ایلنا، در پاسخ به این سوال که با وجود اعلام مدیر کل سیاسی وزارت کشور مبنی بر اینکه تجمعات روزهای اخیر غیرقانونی است و اگر قرار باشد تجمعی برگزار شود باید مجوز قانونی برای آن اخذ شود شاهیدیم که فردی مثل سعید الله کرم در واکنش به این موضوع اعلام کرده ما گروه‌های امر به معروف و نهی از منکر هستیم و از طریق ستاد امر به معروف و نهی از منکر مجوز می‌گیریم، آیا واقعا چنین ساز و کاری وجود دارد، عنوان کرد: من فکر می‌کنم که از دو منظر می‌توان به این سوال پاسخ داد. منظر اول بحث حقوقی و بحث قانونی این موضوع است. به هر حال حسب قانون دستگاه متولی برقراری نظم و امنیت وزارت کشور است چراکه این وزارت خانه و وزیر کشور در جایگاه رئیس شورای امنیت کشور مسئول برقراری نظم و امنیت کشور و نیز مسئول اجرای قانون نحوه فعالیت احزاب و گروه‌های سیاسی است و به همین منظور تقاضاهای برگزاری تجمع و راهپیمایی به کمیسیون متشکل از نمایندگان قوای سه‌گانه مستقر در حوزه معاونت سیاسی وزارت کشور ارسال می‌شود.
وی ادامه داد: از آنجا که مسئولیت و اختیار قانونی مربوطه بر عهده این دستگاه است، مصوبات کمیسیون ماده ۱۰ نحوه فعالیت احزاب و گروه‌ها هم برای متقاضیان و هم برای ضابطان قضایی، نیروهای اطلاعاتی، انتظامی و امنیتی لازم‌الاجراست. اگر بنا باشد در یک محیط بسته‌ای مثل کانون توحید یک جلسه مذهبی برگزار شود، مطابق روال جاری تحقق این خواسته منوط به کسب اجازه از کمیسیون مذکور و وزارت کشور است. بنابراین همان قانونی که اختیار و مسئولیت اجرایی را در این حوزه به وزارت کشور داده است، تفسیر مواد و مفاد قانون و مذکور را هم بر عهده دستگاه اجرایی گذاشته است.
این فعال سیاسی اصلاح‌طلب تصریح کرد: بنابراین از منظر حقوقی آنچه که وزارت کشور اعلام کند، در حقیقت مبنا و پایه حقوقی و قانونی دارد. سایر اشخاص حقیقی مثل آقای الله کرم یا دیگران از منظر قانون جایگاهی برای تفسیر به رای کردن مواد قانونی ندارند.
رسولی خاطرنشان کرد: زاویه دیگری که می‌توان به این موضوع پرداخت و پاسخ داد؛ بحث‌های اجتماعی است. من فکر می‌کنم که امروز همه متدینین و دلسوزان کشور دریافته باشند که بیش از ظرفیت ممکن طی ۳۰ الی ۴۰ سال گذشته از حوزه دین و مذهب و اصول دینی مثل فریضه امر به معروف و نهی از منکر استفاده ابزاری و سیاسی صورت گرفته است به گونه‌ای که می‌توان یکی از دلایل دین‌گریزی نسل نو را در حقیقت استفاده افراطی و ابزاری از مقولات و مفاهیم دینی دانست.
وی ادامه داد: لذا من فکر می‌کنم که زیبنده است که وزیر کشور به عنوان مسئول رسمی این موضوع شجاعانه و قاطعانه و در راستای شعار عدالت محوری که آقای رئیس جمهور مطرح کردند در این مقوله عدالت سیاسی را حاکم کنند و این روند نامتعادل بهره‌مندی جریان فکری آقای الله کرم و دوستانشان از رانت‌های استفاده شده را متوقف کنند، در واقع جریان فکری امثال آقای الله کرم با استفاده از رانت در هر مقطع و در هر نقطه‌ای که اراده کنند با این توجیه غیرقابل قبول دینی به هر نحوی بتوانند بروز و ظهور پیدا می‌کنند و هر آنچه که در دل دارند به صواب یا ناصواب در منظر و مرعا به زبان جاری می‌کنند ولی مثلاً موسسات فرهنگی معتقد به خط مشی مرحوم دکتر بازرگان نباید اجازه داشته باشند در یک محیط سربسته برای این شخصیت دینی و انقلابی و اولین نخست وزیر امام و ایران با استفاده از همین ظرفیت قانونی به دلیل ناترازی حقوقی و سیاسی موجود اقدام به برگزاری یک مجلس نکوداشت و سالگرد داشته باشند.
این فعال سیاسی اصلاح‌طلب تصریح کرد: من فکر می‌کنم که حق همه گروه‌هاست که در یک جامعه آزاد و برخوردار از عدالت با رعایت اصول قانونی به صورت عادلانه و مساوی ابراز عقیده کنند اما این روند یک طرفه که به دلیل تکرار بیش ازحد برای افرادی مثل آقای الله کرم حق ویژه ایجاد کرده در شأن جامعه اسلامی ما نیست.
رسولی در پاسخ به این سوال که گفته شده این تجمعات درباره امر به معروف و نهی از منکر است آیا درخصوص امر به معروف و نهی از منکر باید اخلال در نظم و امنیت کشور ایجاد کرد و آیا اگر گروه دیگری قصد همین اقدام امر به معروف و نهی از منکر را داشته باشند می‌توانند به راحتی در خیابان حضور داشته باشند، گفت: این تفسیر به رای کردن مبانی دینی و مذهبی است. سوالات بسیاری می‌توان از این قبیل مطرح کرد به عنوان مثال فقط طی ده ماهه سال جاری قیمت یکی از اقلام سفره مردم به نام کره ۱۲۰ درصد افزایش قیمت داشته است. آیا این افزایش قیمت کالای مورد نیاز و مصرف مردم مصداقی از مصادیق منکر هست یا نیست؟ آیا فساد چای دبش و سایر فسادها جزیی از موارد منکر هستند یا نیستند؟ چرا سینه چاکان امر به معروف نهی از منکر همواره به سمت تمایلات سیاسیشان غش می‌کنند و آنجا که در سرودن اشعارشان با تنگنای قافیه مواجه می‌شوند از این اصل مسلم دینی و مذهبی بهره‌برداری نابجای سیاسی می‌کنند؟ سوالات مختلفی از این قبیل مطرح است که البته مخاطب این سوالات نهادهای امنیتی و حاکمیتی هستند تا دیگران.
