طرفداری | دن برن بهترین ۴۸ ساعت عمرش را پشت سر گذاشته است. او از عنوان «چسب زخم» برای مشکلات نیوکاسل، به یکی از ستون‌های اصلی این باشگاه تبدیل شده است.
مدافع ۲ متر و ۱ سانتیمتری زاغ‌ها که خیلی دیر در دنیای فوتبال مطرح شد، از جمله بازیکنانی بود که پس از روی کار آمدن سعودی‌ها در سنت جیمز پارک، به نیوکاسل پیوست. او نه آن جذابیت بصری را داشت تا رسانه‌ها برای آن غش کنند و نه مدافع به روزی (از حیث توانایی بازیسازی از عقب) بود که کارشناسان فوتبال را به خود خیره کند.
برای برن هرگز مقدر نشده بود که به جایگاه بزرگان برسد؛ او در ۱۳ سالگی انگشت حلقه دستش را، طی یک حادثه از دست داد. تا ۱۴ سالگی به عنوان یک دروازه‌بان بازی می‌کرد. و وقتی نیوکاسل، باشگاه محبوب دوران کودکی‌اش او را آزاد اعلام کرد، تا سطح فوتبال آماتور نزول پیدا کرد؛ جایی که علاوه بر شستن لباس‌های خودش، وعده غذایی خودش را هم در باشگاه تأمین می‌کرد.
اما طی ۴۸ ساعت اخیر، همه چیز در زندگی برن عوض شد. با اعلام لیست تیم ملی انگلیس از سوی توماس توخل، نام او به عنوان یک شگفتی بزرگ به چشم می‌خورد. اما این نهایت دلخوشی بازیکنی ۳۲ ساله نبود؛ چرا که هنوز قهرمانی نیوکاسل در لیگ کاپ انگلیس باقی مانده بود. و حالا پس از این موفقیت بزرگ به دنبال شکست دادن لیورپول در فینال، برن نامش را در تاریخ نیوکاسل جاودانه کرده است؛ او که گل اول تیمش را زد و بهترین بازیکن زمین شناخته شد، می‌تواند با افتخار بگوید که به انتظار ۷۰ ساله باشگاه محبوبش برای فتح یک جام پایان داده است؛ و صد البته این «برن» بود که رویای دوگانه قرمزها را «سوزاند».
