بهرهبرداری سیاسی از مصیبت خانوادگی ؟! | آقای صدیقی سکوت جامعه را اشتباه برداشت نکنید
رویداد۲۴| کاظم صدیقی، امام جمعه پیشین تهران، در سخنانی جنجالی درباره درگذشت فرزندش، محمدمهدی صدیقی، گفته که او «در حال سجده سحری جان مظلوم و محنت کشیده خود را به جان آفرین تسلیم نمود». این توصیف، هرچند به ظاهر بیانگر اندوه و احترام به شخصیت مرحوم است، اما در واقع نمونهای بارز از خودنمایی رسانهای و برجستهسازی شخصی در سایه مصیبت خانوادگی است. آن هم در شرایطی که افکار عمومی و رسانهها به رغم حساسیت ویژه نسبت به پروندههای جنجالی مالی و حاشیههای خانوادگی صدیقی، نسبتاً سکوت اختیار کردهاند. به نظر میرسد بعد فوت فرزند صدیقی و مراسم ختم و تسلیتهایی که این خانواده پرحاشیه دریافت کردند، آقای صدیقی گمان کرده با حضور پررنگ در فضای عمومی، میتواند چالشهای پیشین را پشت سر گذاشته و به موقعیت قبلی بازگردد! این رویکرد، اما نه تنها آرامش و همدلی ایجاد نمیکند، بلکه حساسیت و نارضایتی عمومی را افزایش میدهد.
مروری بر پیشزمینه خانوادگی و قضایی
محمدمهدی صدیقی در سالهای اخیر در مدیریت املاک و مؤسسات وابسته به حوزه علمیه فعالیت داشت و پروندههایی از جمله باغ ازگل و هتل جهان در مشهد او را به کانون توجه رسانهها و نهادهای نظارتی کشاند. این پروندهها شامل واگذاری زمینها و درآمدها به شرکتها و مؤسساتی بود که نام خانواده و فرزند صدیقی در آنها نقش مدیریتی داشت.
با وجود پیچیدگی و حساسیت این پروندهها، واکنش صدیقی به درگذشت فرزندش عمدتاً متکی بر جملات احساسی و مذهبی است و به نوعی تلاش میکند توجه عمومی را از مسائل مالی و قضایی به روایت شخصی و مذهبی خود منتقل کند. کارشناسان معتقدند چنین رفتاری نه بیان اندوه واقعی است و نه راهی برای ایجاد آرامش اجتماعی، بلکه نوعی نمایشگری شخصی و تبلیغاتی است که اعتماد عمومی به نهادهای دینی را تضعیف میکند.
سوءبرداشت از سکوت جامعه
تجربه نشان داده است که وقتی جامعه نسبت به پروندهها سکوت میکند، برخی افراد ممکن است از این سکوت برای برجسته کردن خود و روایت شخصی خود استفاده کنند. در این مورد، صدیقی به جای سکوت و تامل، با انتشار توصیفی پرطمطراق از مرگ فرزندش، حضور خود را در مرکز توجه عمومی پررنگتر کرده است.
این رفتار باعث میشود توجه افکار عمومی بار دیگر به پروندهها و ابهامات پیشین جلب شود و واکنشهای منفی در شبکههای اجتماعی افزایش یابد. بسیاری بر این باورند که چنین خودنماییهایی نه تنها اعتماد اجتماعی را کاهش میدهد، بلکه فاصله میان رهبران مذهبی و مردم را بیشتر میکند.
مرگ محمدمهدی صدیقی، بدون شک یک ضایعه خانوادگی است، اما رویکرد صدیقی در استفاده از این مصیبت برای برجستهسازی شخصی و مذهبی، پرسشهای جدی درباره انگیزهها و اخلاق رسانهای او ایجاد میکند. جامعه نشان داده که سکوت نسبت به پروندههای جنجالی نباید بهانهای برای خودنمایی یا تبلیغ شخصی شود. بیان سخنان احساسی و مذهبی، در حالی که پروندههای مالی و حاشیههای خانوادگی همچنان محل پرسش و ابهاماند، بیش از آنکه تسکینبخش باشد، اعتماد عمومی را تضعیف و فاصله میان رهبران دینی و مردم را عمیقتر میکند.
