طرفداری | علی حمودی، بازیکن سابق استقلال و سپاهان، در آستانه دربی ۱۰۶ تهران، در گفتوگو با خبرگزاری تسنیم، ضمن تحلیل شرایط دو تیم، به بازخوانی شکست تلخ ۳ بر ۲ استقلال مقابل پرسپولیس در دربی ۷۴ پرداخت و غرور کادرفنی وقت را عامل اصلی این باخت عجیب دانست.
شرایط استقلال را در آستانه دربی چطور میبینی؟
از نظر روحی و روانی وضعیت استقلال بهتر شده، ولی به لحاظ فنی نمیتوان گفت همه چیز خوب شده است و مشکلی ندارد. پیروزی برابر فولاد خوزستان قبل از دربی از نظر روحی و روانی خوب بود. پرسپولیس هم شرایط مشابه استقلال را دارد و با اقتدار برابر شمس آذر قزوین بازی نکرد، فقط نتیجه قبل از دربی هوادارانشان را امیدوار کرد. در دربی بیشتر بحث انگیزشی و روحی و روانی مطرح است. استقلال در خیلی از پستها به نسبت ابتدای فصل وضعیت بهتری پیدا کرده است و فقط نبود منیر الحدادی در دربی به چشم میآید.
تجربه حضور در چند دربی را داری؟
در سه چهار دربی حضور داشتم. هم تجربه پیروزی در دربی دارم و هم شکست و تساوی. واقعاً شرایط دربی با بازیهای دیگر متفاوت است. فشار هواداران و رسانهها روی بازیکنان زیاد میشود و تأثیرش را میگذارد. دلیل اینکه خیلی از دربیها خوب از آب در نمیآید به دلیل همین فشارهاست. خیلی از هواداران حاضر هستند تیمشان قهرمان نشود، ولی برنده دربی باشد. بازیکن هم با این ذهنیت تحت فشار قرار میگیرد و نمیتواند همه توانش را بگذارد. بازی هم در اراک برگزار میشود و جو آن مثل بازی در ورزشگاه آزادی نیست. احساس میکنم شاید این دربی بازی زیبایی نشود، چون سطح دو تیم بههم نزدیک است.
در دربیهایی که حضور داشتی، آیا موضوعی بوده است که تاکنون دربارهاش صحبت نکرده باشی؟
چیز خاصی نبوده است، حتی یکبار هم نگفتند فلان بازی را نبرید یا این کار را انجام دهید. فقط در دربی 74 که بازی را 3 بر 2 باختیم، اتفاقات عجیبی افتاد. شب قبل از بازی کنار میز شام فهمیدم فیکس نیستم. هفته قبل از آن در ترکیب اصلی قرار داشتم و به یکباره از ترکیب اصلی برای دربی خارج شدم. همه بازیکنان جا خوردند و شاید با مشورت بزرگان تیم بود که دوباره روز بازی به ترکیب اصلی برگشتم.
آیا هنوز هم باور داری که پیروزی را با شکست عوض کردید؟
اصلاً. ما نفرات تأثیرگذاری مثل فرهاد مجیدی، مجتبی جباری، آندرانیک تیموریان، خسرو حیدری، ساموئل و ... را در اختیار نداشتیم. اگر فقط یکی از این بازیکنان را در اختیار داشتیم شاید در آن 10 دقیقه پایانی تیم را جمع میکرد. پرسپولیس 10 نفره شده بود، دو گل خورده بود، ولی همه چیز مثل معجزه برای این تیم پیش رفت. بازیکن تیمشان جلوی من به همتیمیاش بد و بیراه میگفت و اصلاً اوضاعشان خوب نبود. اصلاً فکر نمیکردم که نتیجه برگردد.
شاید یکی از دلایلی که نتیجه را واگذار کردید، غرور بیش از اندازه بابت چهار پیروزی در دربیهای قبلی بود؟
در زمین غروری بین بازیکنان ندیدم. اگر دوستان خودشان را روی نیمکت کنترل میکردند، شاید نظر و ایده میدادند و ممکن بود با نتیجه 4 بر صفر پیروز میشدیم. اخراج هنکه، مربی آلمانی هم بد شد. ما نیازی به شلوغکاری روی نیمکت نداشتیم، البته به غیر از مرحوم منصور پورحیدری که در رفتار و احترام به تیمها الگو بود.
پرویز مظلومی مدام با دستانش عدد 5 را نشان میداد و بازی را فراموش کرده بود!
دقیقاً همین موضوع را گفتم. غرور بیشتر از جانب نیمکت بود. اگر کسی بازی را مدیریت میکرد، به راحتی گل نمیخوردیم. تعویضهای سرمربی وقت تیم (پرویز مظلومی) هجومی بود، ولی بحث اصلی کنترل بازی بود. پرسپولیس آنقدر موقعیت و فضا میداد که بازیکنان دوست داشتند گل بزنند. متأسفانه بازیکن ایرلندی پرسپولیس (ایمون زاید) آمد و سه گل زد. زاید دیگر فوتبالیست نشد و انگار مأموریت داشت به بازی بیاید و سه گل بزند و برود!
بعد از بازی چه اتفاق افتاد؟
یک زمانی هست که بد بازی میکنید و همه ناراحت هستیم اما تیمی که تا دقیقه 80 در دربی 2 بر صفر پیش است و چند موقعیت را گل نزده است، چرا باید سه گل دریافت کند؟ بازیکنان همه در شوک بودند و خودم هنوز این شکست را باور نمیکنم و فکر میکنم خواب هستم. پرسپولیس تیمی نبود که برنده شود.
