به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، این نویسنده مشهور هندی آمریکایی طی چهار سال گذشته در ایتالیا ساکن بوده و زبان ایتالیایی را آموخته و آثار خود را به این زبان منتشر کرده است.
به گزارش ایسنا، جومپا لاهیری در گفت‌وگویی با جوزپه فانتازیا که در روزنامه فولیو منتشر شده است، درباره این مهاجرت که منبع نگارش کتابش بوده است، می‌گوید: من در این سال‌ها بین ایالات متحده و ایتالیا در رفت و آمد بوده‌ام، اما قلبم همیشه برای پایتخت ایتالیا تندتر و بیشتر تپیده است. من در ایتالیا به زبان دانته می‌نویسم تا ارتباطی خالص‌تر با روح و واقعیت اطرافم برقرار کنم. دانته راهنمای من است، او شاعر نمادین زبان و راوی سفر انسان‌هایی چون خودش در وضعیت تبعید است. او راوی دوری‌ها و جدایی‌ها از زبان مادری و درد دورافتادگی است.
او در بخش دیگری از این گفت‌وگو درباره حسش از تجربه زندگی در ایتالیا می‌گوید: سفر به سراسر ایتالیا را دوست دارم، اما رم چیز دیگری است. چندی پیش همسرم از من پرسید که زندگی در آنجا برایم چگونه خواهد بود، تنها یک واژه به او گفتم: غیرقابل تصور. این یعنی برای من فقط رم محل زندگی است. رم برای همیشه.
لاهیری اما در این گفت‌وگو به موضوع شر و تاریکی که دستمایه نگارش «داستان‌های رمی» است اشاره کرده و می‌گوید: برای من شر همان هویت است، هویتی بیش از حد مشخص و بسته که درهای خودش را به روی دیگران می‌بندد. از نظر من تفکری که می‌گوید: ما ما هستیم و آن‌ها دیگرانند. بنابراین ما فقط برای هویت خودمان اینجا هستیم تفکری است که هویت یا همان شر را یک فرآیند در حال تغییر معرفی می‌کند.
او در ادامه می‌افزاید: باید برخی کلمات را بازتعریف کنیم و درک کنیم که همه ما غریبه‌ایم و باید آن دیگری را که در درون خودمان وجود دارد، ارج نهیم. ولی به طور کلی از انواع خاصی از انزواطلبی و تبعیض کلی، و نژادپرستی روزمره – هم به صورت فیزیکی و هم به شکل کلامی – بیزارم.
لاهیری همچنین درباره تجربه زیستی خود در آمریکا و مهاجرت از آن نیز بیان می‌کند: من از آمریکا و زیستن در آن، بسته بودن زیاد، ترس همگی از غریبه‌ها و دودستگی عمیق سیاسی را دوست ندارم. تنها شهری از آمریکا که می‌توانم در آن نسبتاً خوشحال زندگی کنم، نیویورک است، اگرچه در دوران پاندمی آنجا هم خطرناک بود، اما نه آن‌طور که تلویزیون نشان می‌داد.
این نویسنده درباره حس و ارتباطش با مخاطبانش نیز می‌گوید: هنگام نوشتن به خواننده فکر نمی‌کنم، چون خودم اولین خواننده آثارم هستم. من می‌نویسم تا بفهمم خواننده هرکسی می‌تواند باشد. شاید این در نظر شما یعنی که من خودخواهم اما امیدوارم که اینطور نباشد. باید با هم مهربان‌تر باشیم، چون همه ما آسیب‌پذیر و به هم وابسته‌ایم.
۲۴۴۵۷
