به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، در ۱۴ مه ۱۸۱۱، پاراگوئه پس از یک انقلاب تقریباً بدون خونریزی به رهبری دکتر خوزه گاسپار رودریگز د فرانسی، استقلال خود را اعلام کرد و به دومین کشور مستقل در دنیای جدید پس از ایالات متحده تبدیل شد.
تاریخچه استقلال پاراگوئه به قرن شانزدهم بازمی‌گردد، زمانی که اسپانیایی‌ها این منطقه را فتح کردند و شهر آسونسیون را تأسیس نمودند که مرکز فرهنگ، سیاست و جامعه پاراگوئه بود. در اوایل قرن نوزدهم، تنش‌ها بین سه گروه اصلی منطقه یعنی گاشوپین‌ها (متولدین اسپانیا)، کریولوی‌ها (نخبگان پاراگوئه‌ای) و پورتنی‌ها (اهالی بوئنوس آیرس) افزایش یافت. تلاش‌های بوئنوس آیرس برای کنترل پاراگوئه با شکست مواجه شد و نهایتاً پاراگوئه‌ای‌ها با رهبری فرانسی، فرماندار وقت اسپانیا و نیروهای محلی، انقلاب کردند و حکومت محلی خود را تشکیل دادند.
پس از انقلاب، در ۱۲ اکتبر ۱۸۱۳ جمهوری پاراگوئه اعلام شد و در سال‌های بعد دکتر فرانسی به‌عنوان اولین رئیس‌جمهور کشور حکومت کرد و پرچم منحصر به‌فرد پاراگوئه را طراحی نمود که تنها پرچم ملی در جهان است که دو طرف آن تصاویر متفاوت دارد.
جشن‌های روز استقلال در پاراگوئه با شور و رنگ فراوان همراه است. خیابان‌ها با موسیقی زنده می‌شوند و مردم با لباس‌های رنگارنگ و کلاه‌های حصیری به جشن و پایکوبی می‌پردازند. همچنین این روز مصادف با روز مادر در پاراگوئه است که به یاد خوان ماریا د لارا، یکی از شخصیت‌های مؤثر در استقلال کشور، گرامی داشته می‌شود.
در این مناسبت ملی، مردم دور هم جمع می‌شوند تا فوتبال بازی کنند، باربیکیو به پا کنند و از خوراکی‌های سنتی مانند سوپا پاراگوایا (نان ذرتی پنیر دار) و نوشیدنی ملی یربا ماته لذت ببرند. این جشن‌ها نمادی از هویت فرهنگی و اتحاد ملی پاراگوئه است.
