روایتی از پیوند ناگسستنی حاج قاسم و پیروان مسیح (ع) + متن نامه به خانواده مسیحی 

به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو، در روزهایی که جهان در تکاپوی میلاد پیام‌آور صلح، حضرت عیسی مسیح (ع) است، بازخوانی روایت‌های مردی که "سرباز" بود اما برای مسیحیان خاورمیانه حکم "ناجی" را داشت، شکوهی دوچندان می‌یابد. حاج قاسم سلیمانی، فرماندهی بود که فراتر از مرزهای جغرافیایی و مذهبی، امنیت را به کلیساهای ویران‌شده بازگرداند و با رفتاری متأثر از «مدرسه انسانیت»، تصویری قدسی از یک سردار مسلمان در قلب پیروان مسیح (ع) حک کرد.

ناجی مسیحیان در ابوکمال و معلولا

در اوج جولان داعش در سوریه و عراق، اقلیت‌های مذهبی اولین هدف تندروی‌ها بودند. زمانی که شهر تاریخی و مسیحی‌نشین «معلولا» در سوریه مورد تهاجم قرار گرفت، این حضور میدانی حاج قاسم و نیروهای تحت فرمان او بود که مانع از تخریب کلیساهای باستانی و قتل‌عام مسیحیان شد. مسیحیان منطقه هرگز فراموش نمی‌کنند که او چگونه با احترام به مقدسات آن‌ها، امنیت را به محله‌هایشان بازگرداند.

دیدارهای شب یلدا و کریسمس در خانه شهدا

یکی از زیباترین جلوه‌های صمیمیت حاج قاسم، حضور بی‌تکلف او در منزل شهدای مسیحی بود. او آیین‌های آن‌ها را محترم می‌شمرد:

حضور در خانه شهید ارمنی: تصویر معروف حاج قاسم در کنار درخت کریسمس در منزل یک شهید ارمنی، نماد نگاه جهانی او بود. خانواده‌های شهدا نقل می‌کنند که او با چنان صمیمیتی با آن‌ها صحبت می‌کرد که گویی سال‌هاست آن‌ها را می‌شناسد.

تواضع در رفتار: او نه به عنوان یک مقام ارشد نظامی، بلکه به عنوان یک فرزند در کنار مادران شهدای مسیحی می‌نشست و به درددل‌هایشان گوش می‌داد.

«فرمانده» در کلام رهبران مذهبی مسیحی
پس از شهادت ایشان، کلیساهای بسیاری در سراسر منطقه مراسم سوگواری برگزار کردند.

اسقف اعظم ارامنه: در سخنانی اعلام کرد که "سردار سلیمانی حق بزرگی بر گردن مسیحیان خاورمیانه دارد؛ چرا که او با تروریسمی جنگید که هدفش ریشه‌کن کردن مسیحیت از زادگاهش بود."

مسیحیان عراق: در سالگرد شهادت او، بسیاری از جوانان مسیحی عراقی با در دست داشتن تصاویر او، از وی به عنوان قهرمان ملی یاد کردند که مانع از فروش زنان و دختران مسیحی در بازارهای داعش شد.

نامه‌ای که در تاریخ ماند

داستانی مشهور وجود دارد که در جریان آزادسازی یکی از مناطق مسیحی‌نشین، حاج قاسم برای استراحت از خانه‌ای استفاده کرد که صاحبانش حضور نداشتند. او پس از خروج، نامه‌ای به زبان عربی برای صاحب‌خانه گذاشت، از آن‌ها عذرخواهی کرد و مبلغی را برای جبران خسارات احتمالی و هزینه اقامت قرار داد. این رفتار انسانی، تصویری قدسی از او در ذهن مسیحیان آن منطقه ساخت.

متن نامه: 

«بسم الله الرحمن الرحیم»

من برادر شما، قاسم سلیمانی هستم. عذر می‌خواهم که از خانه شما بدون اجازه استفاده کردیم. من شیعه هستم و شما مسیحی؛ اما ما هر دو پیروان پیامبران بزرگ خدا هستیم. ما مجبور بودیم در اینجا بمانیم تا با دشمنانی بجنگیم که نه به اسلام رحم می‌کنند و نه به مسیحیت. هر خسارتی که به خانه شما وارد شده است، من مسئولیت آن را می‌پذیرم. شماره تلفن من در ایران در ذیل این نامه است؛ با من تماس بگیرید تا خسارت شما را جبران کنم. من از شما می‌خواهم که مرا ببخشید.»

(او همچنین مبلغی پول برای جبران هزینه‌های احتمالی در کنار نامه قرار داد)

صمیمیت حاج قاسم با مسیحیان ریشه در «مدرسه انسانیت» او داشت. او معتقد بود برای دفاع از مظلوم، نباید به شناسنامه یا مذهب او نگاه کرد. برای او، جوان مسیحی که در دفاع مقدس ایران شهید شده بود با جوان شیعه‌ای که در دفاع از حرم جان می‌داد، در پیشگاه خدا و وطن یکسان بودند.