او افزود: همیشه فکر می‌کنم چقدر قصه‌های نگفته در این سرزمین داریم که نتوانستیم آنها را بسازیم چون سینمای ایران هیچ‌وقت یک صاحب درست‌و‌حسابی نداشته است. نگذاشتند استودیوهای ما شکل بگیرند، تهیه کنندگان مقتدر پا بگیرند و دست به تولید بزنند و کار بکنند.
صدرعاملی گفت: سینما پر از فیلم‌هایی شده که اساسا شوهای تلویزیونی هستند، البته آنها هم ممکن است خوب و جذاب باشند اما سینما نیستند. این‌گونه آثار روایت تاثیرگذار قصه‌ای که نویسنده و فیلم‌ساز با مخاطب ارتباط برقرار بکند نیستند. این کارگردان گفت: باید فکر کنیم چرا این‌طوری شده است؟ فقط من نیستم که بیش از ۷ سال فیلم نساختم. خیلی‌های دیگر هم هستند. مگر یادمان رفته کیومرث پوراحمد را که او هم فیلم نساخت و رفت. علیرضا داودنژاد و خیلی‌های دیگر هستند که فیلم نساخته‌اند.
او افزود: در سه تا چهار دهه اخیر خیلی فقیرانه کار کردیم و اگر فقر در سینمای ایران نبود و تولیدکننده‌های ما مجبور نبودند فیلم‌ها را سر هم بکنند، مطمئن هستم جهان به تسخیر سینمای ایران درمی‌آمد چون ما داستان‌های ناگفته زیاد داریم.
رسول صدرعاملی در بخش دیگری گفت: امیدواریم تماشاگر، فیلم «زیبا صدایم کن» را شناسایی بکند و به دیدن فیلم بیاید، ولی واقعیت این است که تولید دست سینماداران است و این اصلا خوب نیست چون همه‌چی پول نیست، فروش ۳۰۰میلیاردی فضیلتی نیست. وقتی بخواهید یک سینمای متفکر را تداوم بدهید اینها نباید معیار باشد. سینمای اندیشمند ایران به حمایت نیاز دارد چون کم‌کم در حال از دست رفتن است.
سید مازیار هاشمی، تهیه‌کننده، هم در این نمایش حضور داشت و به درخواست حاضران دقایق کوتاهی درباره چگونگی ساخت «زیبا صدایم کن» سخن گفت و از تجربه‌هایی که کنار رسول صدرعاملی در این همکاری آموخته است، یاد کرد.
