اغلب اوقات وقتی کسی به یک راکت اشاره می‌کند، در مورد چیزی صحبت می‌کند که به فضا می‌رود، مانند راکت هسته‌ای Draco متعلق به ناسا، اما منظور ما در اینجا چیز دیگری است. راکت‌هایی که در اینجا به آنها اشاره می‌شود، انواعی هستند که در جنگ ضد تانک استفاده می‌شوند و آن‌هایی که در کشتی قدیمی راکت انداز USS White River متعلق به سال ۱۹۴۵ یافت می‌شوند.
به گزارش روزیاتو، راکت‌ها را با موشک‌ها اشتباه نگیرید. موشک‌ها از راکت برای پرواز استفاده می‌کنند، اما یکی نیستند. راکت و موشک دو سلاح متداول در نیروهای نظامی هستند. آنها همچنین اصطلاحاتی هستند که عموم مردم اغلب به شکل قابل درکی به جای یکدیگر از آنها استفاده می کنند. هر دو سلاح می توانند شبیه به هم به نظر برسند، چه از نوع حمل شده توسط سربازان و به صورت انفرادی باشند و چه سلاح های بزرگی که از یک پرتابگر ثابت شلیک می‌شوند.
علاوه بر این، آنها وظایف مشابهی را انجام می‌دهند. موشک‌ها و راکت‌ها مواد منفجره‌ای هستند که می‌توانند صدها و گاهی هزاران متر دورتر از هدفشان شلیک شوند و خسارات زیادی به بار آورند. بسته به نوع پرتاب، این دو می‌توانند بسیار متفاوت باشند. با این حال، یک سری تفاوت‌های قابل توجه بین این دو وجود دارد.
برای شروع، راکت‌ها به اندازه موشک‌ها پیشرفته نیستند و همچنین به طور قابل توجهی قدیمی‌تر هستند. از سوی دیگر، موشک‌ها می توانند دقیق تر باشند. موشک ها در حین پرواز هدایت می شوند اما این موضوع در مورد راکت ها صدق نمی کند. بیایید به جزئیات بیشتر این دو سلاح بپردازیم.
راکت چیست؟
قدمت راکت های نظامی به قرن سیزدهم برمی‌گردد، زمانی که چینی‌ها لوله‌های پر از باروت را به انتهای تیرها وصل کرده و به سمت مغول‌ها پرتاب کردند. از آن زمان تاکنون فناوری به طور تصاعدی پیشرفت کرده است، اما اصول کارکرد این سلاح تقریباً دست نخورده باقی مانده است. هدف را نشانه بگیرید و شلیک کنید. موشک به سمت هدف پرتاب می شود و پس از برخورد انفجاری بزرگ شکل می گیرد.
راکت سلاح ایده آل برای پیاده نظامی است که در برابر وسایل نقلیه زرهی مانند تانک ها قرار می گیرد. راکت ها برای رسیدن به مقصد، در طول پرواز خود به شتاب نیاز دارند. راکت های اولیه از باروت به عنوان سوخت استفاده می‌کردند، اما امروزه بیشتر از سوخت واکنش‌پذیر مانند نیتروگلیسیرین استفاده می‌کنند که پس از کشیدن ماشه مشتعل می‌شود.
انواع مختلفی از راکت ها توسط نظامیان استفاده می شود. بازوکای کلاسیک – نام رسمی آن موشک‌انداز M9A1 است- نارنجک‌انداز ضد تانک RPG-7، AT4 مدرن‌تر، راکت انداز Carl-Gustaf M4، و انواع RPG (RPG-32 و RPG-75M) همگجی از این نوع هستند. راکت ها باید با دقت به سمت اهداف خود به همان روشی که سربازان با تفنگ کار می کنند، شلیک شوند. اگر هدف هلیکوپتری مانند UH-60 Black Hawk باشد که بیش از ۴۰ سال در ارتش ایالات متحده خدمت کرده است، باید به شکلی دقیق هدایت شده و قبل از شلیک هدایت شوند تا اطمینان حاصل شود که به هدف برخورد می کنند. در مورد موشک اما چنین نیست.
موشک چیست؟
وقتی رسانه ها می گویند که موشکی از یک کشتی نیروی دریایی به سمت یک شیء در خشکی شلیک شده است، به احتمال زیاد موشک بوده است نه راکت. بزرگترین ویژگی که موشک ها را از راکت ها متمایز می کند این است که موشک ها دارای سیستم های هدایت داخلی هستند.
موشک‌های کروز، موشک‌های بالستیک -مانند SLBMهای پرتاب شده از زیردریایی‌ها- و موشک‌های مافوق صوت همگی از نوع موشک ها هستند. برخلاف راکت ها، هر موشکی به نیروی محرکه مداوم نیاز ندارد. موشک های مافوق صوتس طراحی شده اند تا از موشکی که روی آن هستند جدا شده و به سمت هدفشان به سمت پایین بلغزند. با این حال، موشک‌ها تنها موشک‌هایی نیستند که از یک وسیله نقلیه یا سیلو موشک شلیک می‌شوند. پرتاب کننده های موشکی وجود دارد که نیروها می توانند با خود حمل کرده و آنها را از روی شانه خود مانند راکت انداز شلیک می کنند.
به عنوان مثال، سامانه تسلیحاتی Javelin ممکن است شبیه یک موشک انداز بزرگ AT4 به نظر برسد، اما موشکی را پرتاب می کند که خود را به سمت هدف مورد نظر هدایت می کند. کاربر پرتابگر را به سمت هدف خود نشانه می‌گیرد، منتظر می‌ماند تا سیستم روی آن قفل کند و سپس می‌تواند ماشه را بکشد و بلافاصله پناه بگیرد در حالی که موشک بقیه کارها را انجام می‌دهد. همچنین سیستم تسلیحاتی SAAB نسل جدید سلاح ضد تانک سبک (NLAW) نیز وجود دارد که به روشی مشابه کار می کند. این دو پرتاب کننده موشک با هدایت خود به سمت بالا، رو و به سمت پایین روی سر هدف، بیشترین آسیب را وارد می‌کنند.
