فلفل دلمه ای وقتی کاملاً می‌رسد، بسته به نوع آن، به رنگ‌های قرمز، زرد، نارنجی یا حتی بنفش تغییر می‌کند. این تغییر رنگ ناشی از تجزیه کلروفیل (رنگدانه سبز) و تولید رنگدانه‌های جدید (مثل کاروتنوئیدها و آنتوسیانین) است. 

ارزش غذایی در فلفل قرمز: 

ویتامین C: فلفل دلمه‌ای قرمز رسیده حدود ۱.۵ برابر فلفل سبز نارس ویتامین C دارد. (یک فلفل قرمز متوسط می‌تواند بیش از ۱۵۰٪ نیاز روزانه ویتامین C بدن را تأمین کند!) 

بتاکاروتن (پیش‌ساز ویتامین A): فلفل قرمز تا ۱۱ برابر بیشتر از فلفل سبز بتاکاروتن دارد. این ترکیب یک آنتی‌اکسیدان قوی است که در بدن به ویتامین A تبدیل می‌شود. 

خاصیت ضدسرطانی: 

بتاکاروتن و سایر کاروتنوئیدها (مثل لیکوپن در فلفل قرمز) و همچنین ویتامین C، به دلیل خواص آنتی‌اکسیدانی قوی، با خنثی کردن رادیکال‌های آزاد و کاهش التهاب، نقش مهمی در پیشگیری از سرطان دارند. مطالعات متعددی ارتباط مصرف فلفل دلمه‌ای را با کاهش خطر برخی سرطان‌ها نشان داده‌اند. 

فلفل‌های رنگی دیگر (زرد/نارنجی): 

آن‌ها نیز در حالت رسیده، ویتامین C و کاروتنوئیدهای بالایی دارند، هرچند ترکیبات خاص آن‌ها کمی متفاوت است (مثلاً فلفل زرد لیکوپن کم‌تری دارد اما زآگزانتین بیشتری دارد). 

چرا سبز هم مصرف می‌شود؟ 

فلفل سبز کالری کمتر و فیبر بالایی دارد و طعم تلخ‌تر و تندتری نسبت به انواع رنگی ایجاد می‌کند که در برخی غذاها مطلوب است. 

نتیجه گیری: 

انتخاب فلفل دلمه‌ای قرمز، زرد یا نارنجی (رسیده) برای دریافت بیشترین آنتی‌اکسیدان‌ها، ویتامین C و بتاکاروتن گزینه‌ای عالی در رژیم غذایی ضدسرطان و تقویت‌کننده سیستم ایمنی است.