همایون اسعدیان رئیس خانه سینما در این مراسم گفت: «متأسفیم که به دلیل محدودیت زمان و مکان نتوانستیم در خدمت همه دوستان باشیم. این یک جشن نیست، بلکه بزرگداشت سینمای ملی ایران است؛ بزرگداشت قصه‌های ماندگار. تکراری است اگر بگویم حال‌مان خوب نیست. امیدوارم روزی فرا برسد که با دل‌های شاد، جشن بزرگی را کنار هم برگزار کنیم.»
او ادامه داد: «ما با سینما، با فیلم‌های مستند، کوتاه، انیمیشن و... در غم‌ها گریسته‌ایم و در شادی‌ها خندیده‌ایم. سینماگران در هشت سال دفاع مقدس در کنار مردم بودند. بزرگان این سینما همواره دغدغه آب و خاک وطن را داشته‌اند و هشدار داده‌اند، اما همواره با انگ سیاه‌نمایی مواجه شده‌اند. بزرگانی چون داریوش مهرجویی، بهرام بیضایی، رخشان بنی‌اعتماد، مجید مجیدی، احمدرضا درویش، رضا میرکریمی و دیگران، دلسوزترینِ دلسوزانند. اگر در زندگی‌ام افتخاری باشد، همین است که عضوی کوچک از این سینما هستم.»
اسعدیان همچنین گفت: «ما حسرت گذشته را می‌خوریم، اما گذشته باید دریچه‌ای نو به روی آینده بگشاید. در جریان ۱۲ روز جنگ اسرائیل علیه ایران، بیش از هزار تن از عزیزان‌مان را از دست دادیم؛ مرد، زن، کودک، پیر و جوان. درود بر روح پرفتوح شهیدان. در این ۱۲ روز همه شوکه شدند؛ از متجاوزان گرفته تا مسئولان و مردم.»
او افزود: «ما نگرانیم. مردم وظیفه اخلاقی خود را انجام دادند، اما مسئولان چه؟ اگر اوضاع به همین شکل ادامه یابد، شاید این بار تنها مسئولان باشند که شوکه می‌شوند. از این ۱۲ روز چنین یاد خواهیم کرد که مردم، با وجود همه نارضایتی‌ها، مردانه ایستادند و می‌دانستند که تسلیم به متجاوز شاید بندگی بیاورد، اما آزادی را هرگز. چیزی که در جنگ ۱۲ روزه مردم را به هم پیوند داد، ایران بود؛ سرزمین مادری ما. شما هم حتماً دیده‌اید که بعد از این ۱۲ روز، صداوسیما مدام سرود «ای ایران» را پخش می‌کند و مسئولان نشان پرچم ایران را بر سینه می‌زنند. امیدوارم دیر نشده باشد.»
او در پایان گفت: «۸۰ سال از عمر «ای ایران» می‌گذرد؛ سرودی که با حضور سه استاد، بنان، گل‌گلاب و خالقی، خلق شد و به گونه‌ای سرود ملی غیررسمی ما ایرانیان است. سرودی که نه در ستایش پادشاهی سروده شد و نه در تبلیغ ایدئولوژی خاصی، بلکه تنها برای ایران. ۳۶ سال پیش ناصر تقوایی فیلمی با همین نام ساخت تا «ای ایران» را به ما یادآوری کند.»
سخنان اسعدیان با این ابیات پایان یافت: «ای ایران، ای مرز پرگهر/ ای خاکت سرچشمه هنر/ دور از تو اندیشه بدان/ پاینده مانی و جاودان»
رضا کیانیان نیز در سخنانی کوتاه که با شعر "دهانت را می‌بویند..." از احمد شاملو آغاز کرد، این‌طور گفت: «سینمای ایران چهل سال است بر شانه‌های زخمی خود عشق را مرهم می‌گذارد به شور روزی که ناچار نباشیم عشق را در پستوی خانه پنهان کنیم.»
در ادامه حامد بهداد در سخنانی کوتاه گفت: «لازم می‌دانم به نکته‌ای اشاره کنم که هنوز از خاطرم نرفته است. در سال ۱۴۰۱، وزیر وقت در جریان ماجرای مهسا و زمانی که مردم در خیابان‌ها بودند، از هنرمندان خواست مردم را به آرامش دعوت کنند. کار به جایی رسید که تبصره‌ای آمد و هنرمندان را در برابر هنرمندان قرار داد. بعد هم واژه‌های "خودی" و "ناخودی" مطرح شد. ما اعتراض کردیم.»
او خطاب به خانه سینما گفت: «ما از بافت و جز مردمیم و باید صدای آن‌ها باشیم. باید آگاه باشیم، هر لحظه آگاه. سینما همچون دیدبانی است که پیوسته عرصه‌های اجتماعی را رصد کرده است؛ رصدی که همچون دریایی خروشان خطر را تشخیص می‌دهد و بی‌پروا از انگ سیاه‌نمایی، نقص‌ها را بازگو می‌کند و هشدار می‌دهد؛ به این امید که شاید گوشی شنوا باشد.»
ازجمله هنرمندان حاضر در این مراسم رائد فریدزاده، مهدی شفیعی، علیرضا حسینی، محمدمهدی عسگرپور، ایرج راد، منوچهر محمدی، غلامرضا موسوی، منوچهر شاهسواری، عبدالله اسکندری، سیدمحمد بهشتی، شبنم مقدمی، حمید نعمت‌الله، ستاره اسکندری، بهرام عظیمی، آزاده صمدی، مریم کاویانی، علی دهکردی، رضا میرکریمی، اکتای براهنی، عباس یاری، کمال تبریزی، فرهاد توحیدی، محمود گبرلو و... بودند.
5959
