طرفداری | تنها برد لیگ برتری استقلال خوزستان برابر تراکتور به سالها پیش برمیگردد.
به نقل از ایسنا، پنجشنبه از راه میرسد، با سرمای تبریز، با بخار نفسها و بوی چمن بنیان دیزل. هفته دوازدهم لیگ برتر قدم میگذارد در ورزشگاه کوچکتر تبریز، جایی که چمن نونوار شده اما بیکیفیت یادگارامام، تراکتور را به آن تبعید کرده است.
شاید در جدول، تنها سه امتیاز در میان باشد، اما در پس این نبرد، روایتِ یک حسرت طولانی پنهان است.
۱۶ بار رودرروی هم، ۱۶ فصل از جدالهای پراکنده. تراکتور ۱۱ مرتبه برنده شد، چهار بازی به تساوی انجامید و فقط یک بار سرنوشت به استقلال خوزستان لبخند زد.
تنها یک پیروزیِ دور، در مرداد ۱۳۹۶؛ در گرمای اهواز، جایی که باد داغ میوزید و عبدالله ویسی بر نیمکتش آرام و امیدوار نشسته بود. در آن بعدازظهر، میثم دورقی، توپ را کاشت، نفس گرفت و با ضربهای پیچدار از روی یک ایستگاهی، دروازه تراکتور را در آغوش تور فرو برد. همان لحظه، همان تک گل جاودانه شد.
از آن روز، بیش از ۳۰۴۶ روز گذشته است. سه هزار طلوع و غروب، در میان خیزشها و سقوطها، آمدنها و رفتنها.
در این سالها استقلال خوزستان گاهی در لیگ بوده، گاهی در سایه؛ اما هیچگاه دوباره نتوانسته تراکتور را از پا درآورد. به جز یک دیدار در جام حذفی. شبی که مسابقه به پنالتی کشید و توپ آخر، آرام و بیادعا، سرنوشت را برگرداند. تراکتور با آن همه صدا و غرور، حذف شد و خوزستانیها، خسته اما سربلند، راهی رختکن شدند. اما نه آن شبِ اهواز تکرار شد، نه آن پاییز.
حالا دوباره وقت دیدار است. استقلال خوزستان تیمی خسته و زخمخورده از سه شکست پیاپی. شاگردان امیر خلیفهاصل میآیند تا شاید در دل سردِ تبریز، جرقهای روشن کنند. شاید آن یکدرهزار اتفاق فوتبال، باز هم رخ دهد.
در آن سو تراکتور، هنوز پرهیاهو، هنوز تشنهی ثبات. در تبریز شاید یک ایستگاهی دیگر سرنوشت را بههم بریزد، یا شاید تاریخ بار دیگر همان قصهی همیشگی را تکرار کند. زمین تصمیم خواهد گرفت و ما فقط تماشاگر خواهیم بود.
