به گزارش مشرق، امیر قلعه‌نویی که در دهه ۹۰ و زمانی که هدایت استقلال و سپاهان را برعهده داشت، بارها گفته بود: «هر مربی‌ای که قول قهرمانی بدهد، مربی نیست و فوتبال به گونه‌ای نیست که بتوان قول داد»؛ این بار برخلاف گذشته قول داد که «تیم ملی در جام جهانی بیش از ۴ امتیاز بگیرد و از گروهش صعود کند.» او که به واسطه عملکرد تیم ملی تحت فشار زیادی قرار دارد و جایگاهش را لرزان می‌بیند «وعده دادن» را در دستور کار قرار داده تا بلکه با این روش فضا را آرام کند.
قلعه‌نویی البته پا را فراتر گذاشته و گفته است: «در جام جهانی کاری می‌کنیم کشور یک هفته {برای جشن گرفتن} تعطیل شود» اما آیا واقعاً می‌توان به قولی که او داده اطمینان کرد؟ آیا تعطیلی کشور به خاطر شادی بردِ تیم ملی خواهد بود یا ناراحتی ناشی از نمایش تیم؟!
از ۲۱ اسفند سال ۱۴۰۱ که قلعه‌نویی هدایت تیم ملی را برعهده گرفته تا امروز که نزدیک سه سال می‌گذرد، چند نمایش قابل توجه داشته‌ایم؟ اینکه با آمار بگوییم تیم ملی اینقدر امتیاز گرفته و امید گل ایجاد کرده، کافی است؟ چرا آمارِ روی تخته، داخل زمین دیده نمی‌شود؟ چرا حالا و زمانی که صحبت‌هایی درباره نیمکت تیم ملی مطرح شده قلعه‌نویی برخلاف تمام عمرش یاد گرفته «قول» بدهد؟
قلعه‌نویی در حالی قول صعود داده که باید توجه داشت جام جهانی ۲۰۲۶ با حضور ۴۸ تیم در ۱۲ گروه چهار تیمی آغاز می‌شود و هر تیم در مرحله گروهی سه بازی انجام می‌دهد. دو تیم برتر هر گروه به همراه هشت تیم برتر که جایگاه سوم گروه‌ها را به خود اختصاص داده‌اند (در مجموع ۳۲ تیم)، راهی مرحله یک‌شانزدهم نهایی می‌شوند. در واقع اگر ایران موفق به صعود از مرحله اول شود تازه به جایی می‌رسد که در دوره‌های گذشته بوده یعنی در جمع ۳۲ تیم. بنابراین اصلِ صعود را باید دو مرحله در نظر گرفت یعنی راهیابی به جمع ۱۶ تیم نهایی. پس وعده صعود باید دو مرحله‌ای باشد.
سرمربی تیم ملی در بخش دیگری از صحبت‌هایش به انتقاد از مصاحبه بازیکنان پرداخت و گفت «خلیل‌زاده و بیرانوند نباید اینگونه صحبت کنند و ما به باشگاه‌شان تذکر دادیم.» کاش قلعه‌نویی خودش هم به این حرف عمل می‌کرد و تا این حد در نشست‌های خبری، مسائل مربوط به گذشته از سال ۲۰۰۷ به این طرف را باز نمی‌کرد و درصدد پاسخگویی به منتقدان برنمی‌آمد. کاش او خودش هم این توصیه را جدی بگیرد که نباید در گذشته زندگی کند. کاش او هم تمام تمرکزش را روی مسائل فنی بگذارد نه گفتن حرف‌های تکراری در کنفرانس‌های مطبوعاتی.
پیش‌تر گفته بودیم و بار دیگر تأکید می‌کنیم این تیم ملی، نشانی از تیمی که بتواند آبروداری کند، ندارد. اگر بنا باشد آنچه امروز مشاهده می‌کنیم را در جام جهانی هم ببینیم، نمی‌توانیم خوشبین باشیم. از حرف قلعه‌نویی در دهه ۹۰ وام می‌گیریم و می‌گوییم در فوتبال نمی‌توان با وعده وعید دادن نتیجه گرفت. آنچه در مستطیل سبز دیده می‌شود چیزی نیست که با قول‌های داده شده همخوانی داشته باشد مگر اینکه در فاصله ۶ ماه تا جام جهانی معجزه‌ای رخ دهد.
در پایان، مسئولیت مهم و سنگین برعهده فدراسیون فوتبال است. آیا فدراسیون وعده‌های قلعه‌نویی را باور دارد؟ ما که از دور شاهد کار هستیم امیدی نداریم. این را عملکرد تیم ملی به ما می‌گوید، هر چند امیدواریم اشتباه کنیم و بی‌صبرانه منتظر تعطیلی یک هفته‌ای کشور بعد از دیدارهای تیم ملی در جام جهانی می‌مانیم.
