یادداشت|

صلحی بر ویرانه‌ها؛ وقتی آمریکا و اروپا شریک جنایت‌اند نه صلح

طرح طرح دونالد ترامپ درباره غزه بیشتر از آن که تلاشی برای ایجاد صلح باشد به‌دنبال پیشبرد منافع طرف‌هایی است که از حامیان این جنگ و از عوامل اصلی ویرانی غزه هستند.

خبرگزاری میزان -

عابد اکبری، کارشناس مسائل بین‌الملل طی یادداشتی برای میزان به طرح صلح دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا درباره غزه پرداخت.

متن این یادداشت را در ادامه می‌خوانید:

توافق صلح غزه که چند روز پیش با میانجی‌گری آمریکا و همراهی قدرت‌های اروپایی در شرم‌الشیخ امضا شد، به‌ظاهر پایانی بر جنگی طولانی است، اما در واقع سندی تازه بر تداوم بی‌عدالتی و مشروعیت‌بخشی به جنایاتی است که طی ماه‌های گذشته علیه مردم بی‌دفاع غزه انجام شده است.

واشنگتن و پایتخت‌های اروپایی با شور تبلیغاتی از «موفقیت تاریخی» سخن می‌گویند، اما هیچ‌کدام حاضر نیستند بپذیرند که خود، بخشی از همان فاجعه‌اند.

آمریکا در این جنگ، هم تأمین‌کننده اصلی تسلیحات بود و هم حامی بی‌چون‌وچرای عملیات‌هایی که هزاران غیرنظامی را به کام مرگ کشاند.

دونالد ترامپ امروز از «صلح پایدار» سخن می‌گوید، در حالی که دولت او تا همین چند ماه پیش، فروش بمب‌های خوشه‌ای و تجهیزات پیشرفته به ارتش اسرائیل را تسریع می‌کرد.

این همان تناقضی است که در سیاست آمریکایی نهادینه شده: اول، آتش می‌افروزند؛ سپس با عنوان «میانجی» وارد میدان می‌شوند تا خاکستر را مدیریت کنند.

اروپا نیز در این بازی دستان پاکی ندارد. از لندن تا برلین و پاریس، دولت‌ها یا در برابر بمباران‌های بی‌وقفه غزه سکوت کردند یا با ارسال تسلیحات و حمایت سیاسی، دست رژیم صهیونسیتی را باز گذاشتند.

بیانیه‌های دیرهنگام درباره «نگرانی انسانی» چیزی جز پوششی دیپلماتیک برای وجدان‌های مضطرب نیست.

اتحادیه اروپا که زمانی مدعی دفاع از حقوق بشر بود، در آزمون غزه نشان داد معیارهایش به‌سرعت در برابر منافع استراتژیک فرو می‌ریزد.

هیچ‌یک از این دولت‌ها نه خواهان توقف صادرات سلاح و نه خواستار تحقیق بین‌المللی درباره جنایات جنگی شدند.

صلحی که بر ویرانه‌ها امضا شود، صلح نیست؛ بازآرایی موقتی صحنه قدرت است.

در این توافق نه از لغو کامل محاصره سخن رفته، نه از تضمین بازسازی و بازگشت آوارگان؛ تنها بند‌هایی روشن و صریح دارد: خلع سلاح گروه‌های فلسطینی، نظارت امنیتی رژیم صهیونسیتی و حضور دائمی نیرو‌های ناظر آمریکایی و اروپایی. این یعنی همان فرمول قدیمی: امنیت برای اشغالگر، و سکوت برای اشغال‌شده‌ است.

اروپا و آمریکا هر دو در تلاش‌اند تصویر تازه‌ای از خود به‌عنوان «سازندگان صلح» ارائه دهند، اما حافظه تاریخی ملت‌ها کوتاه نیست.

از عراق و افغانستان گرفته تا لیبی و اکنون غزه، تجربه نشان داده که هر جا نام این دو قدرت در کنار واژه «صلح» آمده، نتیجه چیزی جز بی‌ثباتی، وابستگی و تداوم خشونت نبوده است.

اگر قرار است از صلح سخن گفت، باید نخست از حقیقت آغاز کرد و حقیقت این است که غرب، در تمام این سال‌ها، نه بی‌طرف که بخشی از ساختار سرکوب بوده است.

تا زمانی که آمریکا و اروپا مسئولیت خود را در این ویرانی نپذیرند و از سیاست دوگانه فاصله نگیرند، هر توافقی حتی اگر روی کاغذ «تاریخی» نام گیرد در واقع پوششی خواهد بود بر استمرار همان تراژدی انسانی که در خیابان‌های ویران غزه دیده می‌شود.

انتهای پیام/