طرفداری | هواداران لیورپول سرود «ما قهرمان لیگ خواهیم شد» را سر دادند. حق داشتند، اینک هر فوتبال‌دوستی می‌داند کسی به گرد پای آن‌ها نخواهد رسید. همه ما، مانند طرفداران لیورپول، این روز را به‌عنوان روزی که آن‌ها قهرمان شدند، به یاد خواهیم سپرد.
در یک روز طوفانی و بادخیز در شمال، از آن روزهایی که شاخه‌های درختان در امتداد «اشتون نیو رود» به لرزه درمی‌آمدند و هواداران با سرهایی خمیده در برابر باد به سمت ورزشگاه حرکت می‌کردند.
پپ گواردیولا با اضطراب در کنار زمین اتحاد قدم می‌زد. او شاهد واقعه دردناکی بود. در برابر چشمانش، لیورپول تاج قهرمانی‌ای را که منچسترسیتی در چهار فصل گذشته به سر داشت، از آن خود کرد.
بی‌آنکه چندان متوجه باشیم، لیورپول در هفته‌های اخیر طوفانی را پشت سر گذاشت؛ امتیازاتی را از دست داد، در جام حذفی برابر پلیموث شکست خورد، در آخرین لحظه دربی مرسی‌ساید در گودیسون پارک برتری‌اش را از دست داد و مقابل استون ویلا متوقف شد و در برابر وولوز بدترین بازی فصل خود را انجام داد. ما دیدیم آن‌ها در این طوفان کمی خم شدند، اما نشکستند و فرو نریختند و به راه پرفرازونشیب خود ادامه دادند.
سپس به اینجا آمدند، به اتحاد، به خانه قهرمان، خانه تیمی که فوتبال انگلیس را بیش از هر تیم دیگری در سال‌های اخیر تحت سلطه خود درآورده است، تیمی که بارها و بارها لیورپول را از رسیدن به افتخارات بازداشته است.
این‌بار آن‌ها به صدور یک بیانیه قاطع نیاز داشتند تا اعلام کنند بهترین کیست و قهرمان چه تیمی خواهد بود!
و بالاخره تیم آرنه اسلات و لیورپول با پیروزی ۲-۰ مقابل سیتی، نخستین بار در برابر گواردیولا در اتحاد، با گل‌های نیمه اول محمد صلاح و دومینیک سوبوسلای، با چنان صلابتی این کار را انجام داد که گویی از پیش سرنوشت آن‌ها چنین رقم خورده بود. قرمزها با اقتدار و آرامش کامل سیتی را کنار زدند و در برابر فشار پایانی سیتی، به رهبری بی‌چون‌وچرای کاپیتان فان‌دایک و ابراهیم کوناته در قلب دفاع، با ۱۱ امتیاز اختلاف نسبت به آرسنالِ رده دوم، موقعیت خود را در صدر جدول لیگ برتر بیش از پیش تثبیت کردند.
با سوت پایان، همه می‌دانستند کار تمام شده است. این اختلاف کافی خواهد بود، و این یکشنبه‌ی سرد و بارانی در اواخر فوریه، زمانی که باران تند و ریز بر سر آرنه اسلوت فرو می‌ریخت و او را در اولین فصل حضورش به‌عنوان جانشین یورگن کلوپ، در شکوه و افتخار غسل تعمید می‌داد، ۲۳ فوریه‌ی ۲۰۲۵، روزی است که در تاریخ به‌عنوان روز بیستمین قهرمانی لیورپول ثبت خواهد شد.
در حقیقت، قولنامه عنوان قهرمانی لیورپول در اتحاد امضا شد. تیمی که بارها و بارها آن‌ها را از رسیدن به قله محروم کرده بود.
لیورپول در ۱۵ سال گذشته تنها یک‌بار در لیگ برتر در ورزشگاه اتحاد به پیروزی دست یافته بود، که نشان‌دهنده‌ی دشواری‌های آن‌ها در این استادیوم است. از اکتبر ۲۰۰۸، این دومین برد آن‌ها بعد از پیروزی ۴-۱ در نوامبر ۲۰۱۵ بود، و اولین برد آن‌ها در برابر سیتیِ گواردیولا. رکوردی که مرد کاتالانی به آن افتخار می‌کرد. همه‌ی این‌ها پیروزی را بیش‌ازحد برای مردان مرسی‌ساید شیرین‌تر از همیشه کرده بود.
پیش‌تر، تیم‌هایی موفق شده‌اند چنین اختلاف امتیازی را جبران کنند. نیوکاسل در فصل ۹۶-۱۹۹۵، برتری ۱۲ امتیازی‌اش را از دست داد و منچستریونایتد در فصل ۹۸-۱۹۹۷، باوجود داشتن ۱۱ امتیاز اختلاف، قهرمانی را از کف داد. اما تیم‌هایی که آن‌ها را از قهرمانی بازداشتند، منچستریونایتدِ سر الکس فرگوسن و آرسنالِ آرسن ونگر بودند! تیم‌هایی بسیار بی‌رحم‌تر و قدرتمندتر از رقیب ناامید و دست‌وپابسته‌ی لیورپول در این فصل.
تیم آرسنالِ میکل آرتتا روز شنبه با نتیجه‌ی ۱-۰ در خانه مقابل وستهم شکست خورد. تیمی که در حمله بی‌رمق، در نقل‌وانتقالات ناکام و باوجود داشتن یک بازی کمتر، کاملاً ناتوان از ایجاد یک روند پیروزی بی‌وقفه بود که بتواند لیورپولِ اسلوت را به شکلی تحت فشار قرار دهد. بهتر است فراموش کنیم!
ناتینگهام فارست، تیم سوم جدول، فصل خوبی را پشت سر گذاشته است اما تنها چند ساعت قبل از ورود لیورپول به اتحاد، در عرض ۱۲ دقیقه چهار گل از نیوکاسل دریافت کرد. آن‌ها به‌هرحال ۱۷ امتیاز از لیورپول عقب‌تر هستند و شانسی برای نزدیک شدن به محمد صلاح، ویرجیل فن‌دایک و یاران ندارند.
ازاین‌رو، صحبت درباره‌ی رقبای لیورپول دیگر کافی است؛ لیورپول این فصل به‌سادگی خوب و مقاوم عمل کرده است، و آرنه اسلات این تفکر رایج را که «هیچ‌وقت نباید جانشین یک مرد بزرگ شد» را شدیداً به چالش کشید. او تیمی را که یورگن کلوپ برایش به‌جا گذاشت، در آغوش گرفت و با آرامش و خضوعی مثال‌زدنی، حتی شاید آن را بهتر کرد.
اسلوت شاید کمی احساس و شور بی‌امان بازی لیورپول را کاهش داده باشد، اما درعوض تیم را به یک ماشین پیروزی تبدیل کرده است، ماشینی که سیتیِ روبه‌افول را به خاک نشاند و برای آرسنال بیش‌ازحد قدرتمند و باثبات بود. آرسنالی که یک‌بار دیگر در نقش تماشاگر قهرمانی ایفای نقش خواهد کرد. نقش و مکان دوم!
لیورپول از مجموعه‌ای از بازی‌های دشوار و بزرگ‌ترین آزمون‌های فصل خود عبور کرده است و حالا بازی‌های کمی ساده‌تر پیش‌ِرو دارد. شاید عده‌ی قلیلی بگویند این جشن قهرمانی زودهنگام است، اما واقعیت این است که آن‌ها دیگر کارشان را به پایان رسانده‌اند و با تمرکز، بقیه‌ی راه را با موفقیت دنبال خواهند کرد.
پیروزی لیورپول در اتحاد، به طرز باشکوهی اقتدارآمیز بود. عطش آن‌ها در مقایسه با آرسنال، یک روز پیش از آن، کاراکتر تیمی‌ای که مستحق قهرمانی است را به رخ کشید.
در تمامی سطوح شاهد آن بودیم؛ این نمایش گروهی بود. ویرجیل فن‌دایک و ابراهیما کوناته در خط دفاعی بی‌نظیر بودند، بهترین زوج مدافع میانی در انگلستان. زمانی این عنوان به جفت گابریل و سالیبا تعلق داشت، نه امروز، نه در این فصل. آن‌ها هر چیزی را که سیتی به سمتشان پرتاب کرد، دفع کردند.
گری نویلِ منچستری در اسکای اسپورتس اظهار کرد:
این همان عملکرد لایق قهرمانی لیگ است.
و روی کین، کاپیتان سابق یونایتد، گفت:
شما به قهرمانان نگاه می‌کنید. اکنون نباید آرام بگیرند تا کار را کاملاً تمام کنند. شیفته‌ی بی‌رحمی ورزش در بالاترین سطح آن هستم. منچسترسیتی در چند سال اخیر فوق‌العاده بود، اما حالا به لیورپول نگاه می‌کنیم؛ آن‌ها قهرمان جدید انگلستان هستند.
و در خط حمله، ترکیب ترنت الکساندر-آرنولد و محمد صلاح، باثبات و همیشه قابل‌اعتماد، در جناح راست لیورپول متوقف‌نشدنی بود. برخی از پاس‌های الکساندر-آرنولد واقعاً عالی بود، و صلاح همچون یک اسب اصیل، در امتداد خط کناری به رقص درمی‌آمد و به جلو می‌تاخت. بازیکنی که دفاع سیتی هیچ جوابی برای مهار توانایی‌های او نداشت. مردی که همیشه در برابر سیتیِ گواردیولا گل خود را زده است؛ دقیقاً ۱۳ گل.
تاج و شنل قهرمانی شاید هنوز به‌طور رسمی روی سر و شانه‌های آن‌ها قرار نگرفته باشد، اما همه می‌دانند سیتی در این شب سرد و دل‌گیر منچستر، تاج باارزش خود را رسماً به جانشینش واگذار کرده است.
نگاهی کوتاه به نبرد اتحاد
سیتی همان اشتباهی را تکرار کرد که این فصل تقریباً در آن استاد شده است؛ آن‌ها بخش‌های زیادی از بازی را تحت کنترل داشتند اما همچنان ناتوان به نظر می‌رسیدند. شاید آن‌ها ارلینگ هالند را که روی نیمکت، خودخوری می‌کرد و حرص می‌خورد، و جان استونز را به دلیل مصدومیت در اختیار نداشتند، اما مسئله فراتر از این‌هاست. سیتی دیگر تیم گذشته نیست. و جنگ آن‌ها اکنون برای تلاش در راه‌یابی به جمع پنج تیم برتر است تا فصل دیگر تیم جدید دیگری را بنا کنند.
بزرگ‌ترین شادی هواداران سیتی در این شب افسرده‌کننده، زمانی بود که گل نیمه‌ی دوم کرتیس جونز به دلیل آفساید مردود اعلام شد. آن گل می‌توانست نتیجه را ۳-۰ کند. بازی در آن لحظه عملاً تمام می‌شد، اما همین نشان می‌دهد سیتی تا چه حد سقوط کرده است. هوادارانشان حالا به همین لحظات کوچک دل‌خوش کرده‌اند.
سیتی بازی را بهتر آغاز کرد. در نحوه‌ای که جرمی دوکو در جناح راست لیورپول، الکساندر-آرنولد را آزار می‌داد و کوین دی‌بروینه یک پاس زیبا برای ساوینیو در جناح چپ ارسال کرد، نشانه‌هایی از گذشته‌ای درخشان دیده می‌شد.
اما سیتی نتوانست از این شروع امیدوارکننده بهره‌ای ببرد و وقتی لیورپول در دقیقه‌ی ۱۴ صاحب یک ضربه‌ی کرنر شد، یک حرکت تمرین‌شده‌ی فوق‌العاده را اجرا کرد که نیازی به درگیری‌های فیزیکی و کشمکش در محوطه‌ی جریمه نداشت.
الکسیس مک‌آلیستر کرنر را با یک ضربه‌ی زمینی به سمت تیرک نزدیک فرستاد، دومینیک سوبوسلای به سمت توپ دوید و آن را به سمت نقطه‌ی پنالتی فرستاد، جایی که محمد صلاح منتظر بود تا شلیک کند. ضربه‌ی صلاح پس از برخورد به ناتان آکه، کمی تغییر مسیر داد و دور از دسترس ادرسون به تور بوسه زد. کرنر تمرین‌شده به زیبایی به مرحله‌ی اجرا درآمده بود و خوشحالی اسلات و دستیارانش کنار نیمکت از این امر مشهود بود. فوتبال گاهی چه ساده به نظر می‌رسد. آن‌ها سیتی را به‌سادگی و زیبایی غافل‌گیر کرده بودند.
سیتی تلاش دوباره‌ای را آغاز کرد تا از این ضربه‌ی روحی سخت بازگردد و بار دیگر بر بازی تسلط پیدا کند. طی دوره‌ی ۱۵ دقیقه‌ای، آن‌ها ۷۸ درصد مالکیت توپ را در اختیار داشتند و زمانی که عمر مرموش یک ضربه‌ی تمام‌کننده‌ی زیبا را از کنار آلیسون عبور داد، گمان کردند گل تساوی را به ثمر رسانده‌اند، اما این گل به دلیل آفساید به‌درستی مردود اعلام شد.
دفاع لیورپول مصمم و مستحکم بود و سیتی راهی برای عبور از آن پیدا نمی‌کرد. هشت دقیقه قبل از پایان نیمه‌ی اول، میهمانان دوباره به گل رسیدند. الکساندر-آرنولد یک پاس فوق‌العاده را در سمت راست برای صلاح فرستاد و او نیز یوشکو گواردیول را با یک حرکت زیبا فریب داد و توپ را به عقب برای دومینیک سوبوسلای برگرداند. مرد مجارستانی فرصت کافی داشت تا با پای چپ، شوت محکم خود را به تور دروازه‌ی ادرسون بچسباند.
سیتی به‌ندرت توانست تهدیدی جدی برای بازگشت به بازی ایجاد کند. مرموش در ابتدای نیمه‌ی دوم یک فرصت خوب را به بیرون زد، اما فن‌دایک و کوناته به‌سادگی هر تلاشی که سیتی می‌توانست انجام دهد را خنثی می‌کردند. دیواری غیرقابل‌نفوذ بود.
اگر قرار باشد یک تصویر از این بازی در ذهن باقی بماند، صحنه‌ای است که ویرجیل فن‌دایک در محوطه‌ی جریمه‌ی خود، بالاتر از همه به هوا برخاست و یک کرنر را دفع کرد. این صحنه بارها و بارها و بارها تکرار شد. او نمادی از شکست‌ناپذیری لیورپول بود.
هواداران لیورپول، مدت‌ها پس از خالی شدن سکوها، همچنان سرود می‌خواندند: «ما قهرمان لیگ خواهیم شد... و حالا باید به ما ایمان بیاورید، حالا باید ما را باور کنید.»
پس از این پیروزی، همه باور داشتند و احتمالاً به آن‌ها ایمان آورده‌اند.
وقتی قهرمانی آن‌ها از نظر ریاضی قطعی شود، به این معنا خواهد بود که لیورپول بیستمین قهرمانی خود را در بالاترین سطح فوتبال انگلیس کسب کرده است، برابر با منچستریونایتد؛ ۲۰-۲۰
این ضربه‌ای به هر دو سوی منچستر است، سرخ‌ها و آبی‌ها.
در فصل ۲۰-۲۰۱۹، تیم کوبنده یورگن کلوپ در میانه بحران کووید، پس از ۳۰ سال به قهرمانی دست یافت، اما هیچ هواداری در آنفیلد نبود تا این لحظه را جشن بگیرد.
اما این فصل، زمانی که لیورپول فرصت خود را برای کنار زدن یونایتد از جایگاهش به دست آورد، جمله معروف فرگوسن را در ذهن دوره می‌کنیم؛ بلایی که آرزویش را داشت و طی دوران آغازین لیگ برتر به آن دست یافت: "to knock Liverpool off their perch"
حالا نوبت مردان مرسی‌ساید است.
زمانی که هواداران در خیابان‌های شهر جمع شوند تا از بازیکنان استقبال کنند و آنفیلد را به معبدی تبدیل کنند و در سکوهای کوپ، پرچم‌ها و شال‌های خود را در میان دریایی از رنگ‌ها بالا ببرند، این قهرمانی حس‌وحال کاملاً متفاوتی خواهد داشت.
آشفتگی و هرج‌ومرجی باشکوه که هواداران لیورپول با تمام وجود، هر جرعه آن را می‌نوشند!
دوست داشته باشیم یا خیر، قبول داشته باشیم یا نه، قولنامه عنوان قهرمانی با حقانیت کامل به امضا درآمد.
مگر این را نمی‌خواستید؟ خداحافظ سیتی، سلام لیورپول!
