طرفداری | الکساندر بلوف (Alexander Belov) زاده 9 نوامبر 1951 در شهر لنینگراد در شوروی سابق یا سن پتزربورگ در روسیه کنونی است. او با 198 سانتی‌متر قد در پست سنتر بسکتبال بازی می‌کرد. الکساندر، نام مستعار «ساشا» را داشت و با این نام نیز مورد خطاب قرار می‌گرفت. بلوف از کودکی به بسکتبال علاقه داشت و با توپ‌های این ورزش در خیابان‌های لنینگراد، مشغول به بازی بود. او بسکتبال را در مدرسه ورزشی جوانان اسپارتاک لنینگراد، زیرنظر ولادیمیر کوندراشین شروع کرد و در سن 16 سالگی (سال 1967)، نخستین بازی‌اش در لیگ برتر شوروی را به انجام رساند. او تا سال 1978 که زمان فوتش بود، در اسپارتاک باقی ماند و به همراه این تیم به یک قهرمانی در لیگ برتر شوروی در سال 1975 و دو قهرمانی جام برندگان اروپا در سال‌های 1973 و 1975 رسید. سال 1975، بهترین سال ورزشی بلوف در تیم باشگاهی‌اش بود زیرا او توانست تا به قهرمانی در لیگ و جام قاره‌ای دست یافته و نمایش‌های خوبی را از خود به یادگار بگذارد؛ در همین سال بود که این بسکتبالیست روس در انتخاب 161 دور دهم درفت NBA، توسط باشگاه نیو اورلئان جاز، برگزیده شد. با وجود این اتفاق مهم، بلوف نتوانست تا همانند بسیاری از بسکتبالیست‌های کشورش، راهی ینگه دنیا شود.
او کار در رده ملی را برای نخستین بار در سال 1968، با بازی در مسابقات قهرمانی نوجوانان اروپا، به میزبانی اسپانیا، تجربه کرد. بلوف در این مسابقات بود که با میانگین امتیازی هفت، مدال طلا را به دست آورد تا طعم نخستین آوردگاهش را با نخستین طلایش، شیرین‌تر کند. در سال 1969، او برای نخستین بار در تیم ملی بزرگسالان شوروی فعالیت کرد و در همین سال، به مدال طلای یورو بسکت رسید. اگرچه میانگین امتیازی بلوف، بیشتر از چهار نبود اما او توانست تا تجارب ملی‌اش را ارزشمندتر کند. او در سال 1970، برای دومین مرتبه در مسابقات قهرمانی نوجوانان اروپا که به میزبانی آتن برگزار می‌شد، شرکت کرد و با درخشش خود که شامل میانگین امتیازی 8.5 می‌شد، یک طلای دیگر را دشت کرد. در همین سال، او در رده بزرگسالان به جام جهانی فیبا رفت و مدال نقره آن را به دست آورد. در ادامه، این بسکتبالیست به همراه تیم ملی کشورش به مدال طلای یورو بسکت 1971 رسید تا با امیدواری‌های فراوانی، عازم المپیک 1972 مونیخ شود.
دستان کشیده، شانه‌های پهن و مهارت عالی در ریباند، بلوف را به کابوسی برای مدافعان حریف تبدیل کرده بود. او المپیک را با کسب 14 امتیاز برابر سنگال شروع کرد و پس از چند بازی دیگر، درخشش فوق‌العاده‌ای را برابر پورتوریکو با کسب 37 امتیاز داشت. پس از 14 امتیاز و شش ریباند در نیمه نهایی برابر کوبا، نوبت به دیدار حساس فینال المپیک مونیخ برابر آمریکا رسید تا به استیجی برای درخشش بلوف تبدیل شود. در حالی که بازی با پیروزی 49-50 آمریکایی‌ها به پایان رسیده بود، داور مسابقه به دلیل توقف آمریکایی‌ها در بازی، دستور داد تا سه ثانیه دیگر، بازی ادامه پیدا کند. آمریکای شکست‌ناپذیر که به مدال طلای المپیک رسیده بود و هم‌چنان رکوردش را حفظ کرده بود، حال باید سه ثانیه دیگر نیز استرس بازی را تحمل می‌کرد. شاید خوش‌بین‌ترین شهروند شوروی نیز در این سه ثانیه، انتظار معجزه را از تیم بسکتبالش نداشت اما دریافت پاس 40 متری از زمین آمریکایی‌ها توسط این پسر متولد سن پترزبورگ، با یک دریبل، چرخش و پرتاب دو امتیازی همراه بود تا شوک شدیدی، نه تنها به آمریکایی‌ها، بلکه به بسکتبال جهان وارد شود؛ شوروی با پرتاب طلایی بلوف، با نتیجه 50-51 به مدال طلای المپیک برلین رسید و آمریکا را برای نخستین بار، بازنده فینال المپیک کرد. پس از این نمایش قهرمانانه، بلوف به مرد محبوبی در شوروی و حتی آمریکا تبدیل شده بود زیرا علاوه بر درفت NBA، پیشنهاد خواستگاری از زنان مجرد آمریکایی دریافت کرد. میانگین‌های 12.8 امتیاز و 4.4 ریباند در کارنامه بلوف در این المپیک، ثبت شد.
یک طلا در جام جهانی فیبا در سال 1974 و یک نقره در یورو بسکت 1975، از تجربیات بعدی این بسکتبالیست با تیم ملی شوروی بود. پس از این تجربیات، بلوف عازم المپیک 1976 مونترال شد اما حضور در شش بازی بسکتبال این دوره المپیک، میانگین‌های 15.7 امتیاز، 5.2 ریباند و 4.7 پاس گل را برایش به همراه داشت. شوروی پس از طلای دوره پیش، به برنز مونترال نیز قناعت کرد. یک سال پس از المپیک مونترال، بلوف درگیر حواشی متعددی شد و به اتهام «نقض قوانین واردات»، دستگیر و به «محرومیت مادام‌العمر» از دنیای ورزش، محکوم شد. در هنگام بازرسی از کیف بلوف، وسایلی به کشف رسید که او را از استادی افتخاری ورزش شوروی و بورسیه تحصیلی نیز محروم کرد. با این وجود، محرومیت مادام‌العمر این بسکتبالیست، پس از مدتی عفو شد. در حالی که این بدبیاری یقه بلوف را گرفته بود، او در سال 1978، درد قفسه سینه زیادی را احساس می‌کرد و در بازگشت به بسکتبال نیز، مجبور به استراحتی چند دقیقه‌ای، پیش از هر بازی بود. او در ماه اوت همین سال به اردوی تمرینی شوروی دعوت شد اما پس از چند روز، متوجه شد که به بیماری نادر «آنژیوسارکوم» مبتلا شده است. این بیماری باعث شد تا بلوف در سوم اکتبر 1978، در سن 26 سالگی، دار فانی را وداع گوید. نام او در سال 2007 به تالار مشاهیر فیبا اضافه شد. در سال 2017، فیلم سینمایی «سه ثانیه»، با موضوع پیروزی تاریخی شوروی برابر آمریکا در المپیک 1972 ساخته شد که نقش بلوف برعهده کیریل زایتسف (Kirill Zaytsev) قرار گرفت که برایش آورده‌ای چون جایزه عقاب طلایی را به همراه داشت.
از سری خاطرات ورزشی
- تونی لیتل، سلبریتی فیتنس آمریکا؛ از تغییر مسیر با اتوبوس مدرسه تا فروش 400 ویدئوی VHS در یک ساعت
- لویی یونی یا آپولون نیرومند، قوی‌ترین مرد اروپا در اوایل سده 20 میلادی؛ از جنگ با شیر تا ابداع محور آپولون
- فیکرت هودزیچ، بدن‌ساز قربانی نسل‌کشی بوسنی؛ از 15 قهرمانی یوگسلاوی تا کشته‌شدن توسط شاگرد
- آرشیو مطالب مرتبط
