وضعیت اسف‌بار بانوان در استادیوم‌های ویرانه ایران!
پس از برداشته شدن محدودیت‌ها و باز شدن درهای استادیوم‌ها به روی بانوان، وضعیت جدید همچنان با بی‌توجهی و تبعیض آشکار همراه است.
برترین‌ها: سال‌ها بانوان ایرانی از ساده‌ترین حق طبیعی خود محروم بودند: حق تماشای فوتبال در استادیوم‌ها. برای علاقه‌مندان واقعی، فوتبال فقط یک بازی نبود؛ هیجان، شور و لحظات به‌یادماندنی بود که هرکسی حق تجربه آن را داشت. اما زنان ایرانی این تجربه را نمی‌توانستند به‌طور آزادانه داشته باشند. بسیاری از آن‌ها مجبور بودند با پوشش مردان وارد استادیوم شوند؛ اقدامی پرخطر که نه تنها جرم محسوب می‌شد، بلکه می‌توانست عواقب جدی و حتی حقوقی برایشان به دنبال داشته باشد. این محدودیت سال‌ها حسرت و نارضایتی را در دل علاقه‌مندان فوتبال ایجاد کرده بود؛ حسرتی که نه فقط یک ممنوعیت ساده بود، بلکه نقض یک حق فرهنگی و اجتماعی و محروم کردن بخش بزرگی از جامعه از لذت و هیجان ورزش محبوب‌شان محسوب می‌شد.
اما حتی پس از برداشته شدن این محدودیت‌ها و باز شدن درهای استادیوم‌ها به روی بانوان، وضعیت جدید همچنان با بی‌توجهی و تبعیض آشکار همراه است. تجربه حضور بانوان نشان می‌دهد که عمدتاً بدترین جایگاه‌ها با دید محدود و امکانات نامناسب به آن‌ها اختصاص داده می‌شود. فارغ از نوع ورزشگاه، موقعیت مکانی یا امکانات، بانوان همواره در فضاهایی مستقر می‌شوند که کیفیت دید مناسبی ندارد و از نظر راحتی، رفاه و امنیت در پایین‌ترین سطح قرار دارند.
نکته‌ای که اغلب نادیده گرفته می‌شود، حضور بانوان با کودکان خردسال و نوزادان در استادیوم است. برخلاف استانداردهای جهانی که برای خانواده‌ها و بانوان جایگاه ویژه و اختصاصی در نظر گرفته می‌شود، در ایران هیچ جایگاه اختصاصی، امن و ویژه برای بانوان وجود ندارد. حتی اگر حاضر به پرداخت هزینه بیشتر باشند، باز هم امکان دسترسی به بهترین بخش‌های ورزشگاه برای آن‌ها فراهم نمی‌شود و این بی‌توجهی، تجربه حضور بانوان را به یک وضعیت نمادین و محدود تبدیل کرده است.
مشخص است که تنها فشارهای بین‌المللی و نگرانی‌های فیفا باعث شده تا درهای استادیوم‌ها به روی بانوان باز شود، بدون اینکه نظر، رفاه و تجربه واقعی آن‌ها در تصمیم‌گیری‌ها لحاظ شود. به عبارتی، این حضور بیشتر یک اجبار نمادین است تا تحقق واقعی حقوق و نیازهای بانوان علاقه‌مند به ورزش و فوتبال.
راه حل این مشکل نه تنها بازگشایی درهای ورزشگاه‌ها، بلکه اصلاح سیاست‌ها و تخصیص مکان‌های مناسب، امن و رفاهی است. لازم است مسئولان ورزشی، باشگاه‌ها و برگزارکنندگان مسابقات، جایگاه‌های ویژه بانوان را با رعایت استانداردهای بین‌المللی ایجاد کنند، امکانات رفاهی و امنیتی فراهم کنند و حتی با سیاست‌های تشویقی، حضور بانوان را به تجربه‌ای واقعی، لذت‌بخش و برابر تبدیل کنند.
اگر چنین تغییراتی رخ ندهد، حضور بانوان در ورزشگاه‌ها همچنان محدود، نامناسب و صرفاً نمادین باقی خواهد ماند؛ گواهی بر اینکه حتی پس از رفع محدودیت‌های رسمی، حق و رفاه واقعی بانوان هنوز نادیده گرفته می‌شود.
