در فوتبال ایران که گاهی کل مسابقات یک هفتهاش روی هم ۶ گل دارد، طبیعتا به ثمر رسیدن ۴ گل در یک بازی اتفاق دلچسبی است و باید به عوامل آن دیدار خسته نباشید گفت. با این حال آنچه زیباییهای عصر دوشنبه انزلی را دوچندان کرد، رفتار پسندیده سرمربیان دو تیم بود؛ جایی که نه برنده از برد بزرگش غره شد و نه بازنده خشم گرفت و زیر میز زد.
پیروز قربانی در بخشی از مصاحبه پس از بازیاش گفت: «انزلی یکی از آن شهرهای به شدت فوتبالی است که آدم از حضور در آن لذت میبرد. حتی وقتی آنها با ۳ گل عقب بودند هم طوری تیمشان را تشویق میکردند که مو به تن من سیخ شده بود.» از آن سو مازیار زارع هم با نگاهی واقعبینانه گفت: «گرچه در این بازی ما هم موقعیتهایی داشتیم، اما فجر هم میتوانست گلهای بیشتری بزند. جا دارد این پیروزی را به تیم حریف تبریک بگوییم.»
جز این، ویدئویی منتشر شده که نشان میدهد زارع در پایان بازی درحالیکه مورد لطف هواداران ملوان قرار گرفته، خطاب به آنها میگوید: «معذرت میخواهم. اگر عمری باقی باشد، قول میدهم جبران کنیم.» غیر از این همه زیبایی، مگر چه چیز بیشتری از فوتبال میتوانیم بخواهیم؟ مگر این رفتارهای قشنگ، چه ایرادی دارد که خیلی از اهالی فوتبال ایران رو به کارهای زشت و زننده میآورند و آدمی را حرص میدهند؟ کاش آنهایی که برای تبرئه خودشان زمین و زمان را به هم میدوزند، گاهی فرمول «محترم» بودن را هم بیازمایند. شاید واقعا خوششان آمد. مرسی پیروز، مرسی مازیار.
