طرفداری | بدون تردید گونتر یکی از باکیفیتترین و باورپذیرترین ستارگان نسل جدید WWE است؛ بدنی آماده، استایلی خشن و شخصیتی که میتواند سالها ستون اصلی مینایونتها باشد. با این حال WWE در ماههای اخیر بهجای قرار دادن او در مسیر طبیعی قهرمانیهای بزرگ و رقابتهای سطح بالا، عملاً از او بهعنوان ابزاری برای بازنشسته کردن پیشکسوتها استفاده کرده است؛ مسیری که بیش از آنکه به ساختن یک ستاره آینده کمک کند، او را به «پیرمردکُش» تبدیل کرده است.
بازنشسته کردن بیل گلدبرگ و جان سینا شاید در نگاه اول دستاوردی بزرگ به نظر برسد، اما این سؤال جدی مطرح میشود: دستاورد برای چه کسی؟ برای گونتری که باید در مینایونتها با ستارههای همنسل خود رقابت کند و کمربندها را جابهجا کند، یا برای WWE که سادهترین راه را برای ایجاد شوک احساسی در مخاطب انتخاب کرده است؟ پیروزی مقابل نامهای بزرگ وقتی معنا دارد که در ادامه به فرصتهای بزرگتر ختم شود، نه اینکه صرفاً به یک لیست افتخاری از «بازنشستهها» اضافه شود.
اکنون صحبت از این است که در آینده نامهایی مثل براک لزنر، کریس جریکو و حتی ای جی استایلز هم به این فهرست اضافه شوند. این درست همان نقطهای است که زنگ خطر به صدا درمیآید. اگر گونتر قرار است یکییکی اسطورهها را کنار بزند، بدون آنکه خودش به قله واقعی برسد، در نهایت چیزی جز یک کشتیگیر تکبعدی باقی نمیماند؛ کسی که بیش از آنکه بهعنوان قهرمان آینده شناخته شود، با نقش «پایاندهنده دوران دیگران» به یاد آورده میشود.
به راستی اگر WWE گونتر را به چشم سرمایه بلندمدت نگاه میکند، باید هرچه زودتر مسیر او را اصلاح کند. گونتر به مسابقات اصلی، رقابتهای بزرگ قهرمانی و داستانهایی نیاز دارد که او را بسازد، نه اینکه صرفاً از نام بزرگ دیگران تغذیه کند. در غیر این صورت، تاریخ نشان داده که چنین استفادهای نه به نفع ستاره جدید است و نه به نفع آینده برند.
خلاصه بازی جان سینا برابر گونتر
