طرفداری | الکساندر کورلوویچ (Aleksandr Kurlovich)، زاده 28 جولای 1961 در شهر گرودنوی شوروی سابق است. شهر گرودنو، اکنون بخشی از کشور بلاروس است و در نزدیکی مرز کشورهای لهستان و لیتوانی قرار دارد. او یکی از وزنه‌برداران مطرح جهان در دسته 110+ کیلوگرم بود و برای شوروی سابق و بلاروس در رقابت‌های مختلف جهانی و المپیک، وزنه زد. او در سال 1970، توسط برادر بزرگترش، نیکولای کورلوویچ، به ورزش وزنه‌برداری گرایش پیدا کرد. استعدادی که الکساندر از خود در سالن وزنه‌برداری نشان داد، مورد توجه نیکلای الکساندرویچ کاچکوف قرار گرفت و تحت مربیگری او، الکساندر برای حضور در المپیک تربیت شد. کورلوویچ از همان سیزده سالگی رکورد قهرمانی نوجوانان شوروی را به نام خود ثبت کرد. او سپس در هفده سالگی با 48 کیلوگرم وزن و 150 سانتی‌متر قد، موفق شد وزنه‌ای به سنگینی 75.5 کیلوگرم را بالای سر خود ببرد. کورلوویچ تا قبل از بیست سالگی خود، حداقل ده رکورد دیگر را نیز در رده‌های سنی مرتبط با خود در کشور شوروی، شکاند.

کورلوویچ بعد از بیست سالگی، در رقابت‌های کشوری و جهانی وزنه‌برداری شرکت کرد. در سن 22 سالگی، کورلوویچ در مسابقات کشوری شوروی در سال 1983 به مدال طلا رسید و همین باعث شد تا در مسابقات جهانی زیر پرچم شوروی شرکت کند. سال 1983، مسکو میزبان مسابقات اروپایی و جهانی وزنه‌برداری بود و همین باعث می‌شد تا کورلوویچ امیدواری بسیاری را برای درخشش در این مسابقات داشته باشد. او در هر دو رقابت، به مدال نقره رسید و حریف هموطن خود، آناتولی پیسارنکو نشد. پیسارنکو و کورلوویچ در هر دو تورنمنت اروپایی و جهانی مدال‌های طلا و نقره را برای کشورشان به ارمغان آوردند تا شوروی قهرمان اروپا و جهان باشد.

کورولوویچ مدال نقره خود را در رقابت‌های داخلی کشوری مینسک 1984 و آرخانگلسک 1987 تکرار کرد. او سرانجام در رقابت‌های جهانی 1987 اوستراوا در جمهوری چک، به مدال طلا رسید تا نام خود را در جهان مطرح کند. کورولوویچ در راه کسب مدال طلای خود رقیبی از کشورش به نام لئونید تاراننکو و یک وزنه‌بردار بلغارستانی به نام آنتونیو کراستف را شکست داد. او در یک‌ضرب وزنه 212.5 کیلوگرمی را بالای سر برد و در این دور، بعد از کراستف بلغار، در رده دوم قرار گرفته بود. در دو ضرب، کورلوویچ، با مهار وزنه وزنه 260 کیلوگرمی، اختلاف خود با رقیب بلغارستانی خود را جبران کرد و توانست مدال طلای وزن 110+ کیلوگرم اوستراوا را به نام خود کند. تاراننکو، رقیب جدی او نیز به دلیل عملکرد نه چندان جالب خود در یک‌ضرب، با وجود مهار وزنه 265.5 کیلوگرم در دو ضرب، به مدال نقره بسنده کرد.

المپیک 1988 سئول، اولین المپیک کورلوویچ بود و او با وزن 132.20 کیلوگرم، وارد این آوردگاه شد. این ورزشکار اهل شوروی، برای کسب مدال طلا در المپیک 1988، دو رقیب جدی به نام‌های مانفرد نرلینگر و مارتین زاویجا از کشور آلمان را پیش‌روی خود می‌دید. کورلوویچ در یک‌ضرب وزنه‌های 202.5 کیلو، 207.5 کیلو و 212.5 را بالای سر برد. رقبای آلمانی او نیز رکوردی موفق نشدند تا رکوردی بهتر از 190 کیلوگرم را به ثبت برسانند. در دو ضرب، کورلوویچ ابتدا وزنه 245 کیلویی را بالای سر برد و سپس در حرکت دوم خود، وزنه 250 کیلوگرمی را انتخاب کرد. او در دومین حرکت خود موفق به بالای سر بردن این وزنه نشد اما در سومین حرکت، آن را بالای سر برد و درنهایت با ثبت مجموع 462.5 کیلوگرم، به مدال طلای المپیک سئول دست یافت. مانفرد نرلینگر آلمانی نیز در مجموع یک‌ضرب و دو ضرب، به مجموع وزنی 430 کیلوگرم رسید و مدال طلا را به کورلوویچ واگذار کرد.

پس از مدال طلای المپیک، از کورلوویچ به عنوان قویترین مرد کره زمین یاد می‌شد و او نیز موفق شد در دو قهرمانی داخلی 1989 فرونزه و 1991 دونتسک، دو قهرمانی اروپایی 1989 آتن و 1990 آلبورگ و دو قهرمانی جهان 1989 آتن و 1991 دوناشینگن، مدال طلای خود را تکرار کند و خود را به یکی از وزنه‌برداران برتر جهان تبدیل کند. در رقابت‌های جهانی 1989 آتن، رقبای کورلوویچ، رضوان گلیشخانوف، هم‌وطنش و مایکل شوبرت آلمانی بودند. او در 1991 دوناشینگن نیز، بار دیگر مانفرد نرلینگر آلمانی را مغلوب خود ساخت و توانست یک مدال طلای دیگر را در حضور این رقیب آلمانی خود، به نام خود ثبت کند.

در دوران اوج این ورزشکار و کسب مدال‌های طلای متوالی او، کشور شوروی فروپاشید و او زین پس برای کشور بلاروس وزنه زد. با توجه به تولد این ورزشکار در شهر گرودنو که در تقسیمات جدید، شهری از کشور بلاروس محسوب می‌شد، کورلوویچ به عنوان یک بلاروسی در میادین حضور پیدا می‌کرد. با این وجود، کورلوویچ در المپیک 1992، با پرچم کمیته ملی المپیک در این آوردگاه حضور پیدا کرد. او در المپیک 1992 بارسلون رقابت سختی را با تاراننکو و نرلینگر، رقبای پیشین خود و ارنستو آگوئروی کوبایی داشت و درنهایت موفق شد بار دیگر به مدال طلا برسد. او در یک‌ضرب وزنه‌های 195، 200 و 205 را مهار کرد و بعد از بالای سر بردن دو وزنه 237.5 و 245 کیلوگرمی در دو ضرب، در حرکت سوم خود، از پس وزنه 250 کیلوگرمی برنیامد. کورلوویچ درنهایت با بالای سر بردن مجموع 450 کیلوگرم، به دومین طلای المپیک خود رسید.

مسابقات جهانی 1994 استانبول، اولین مسابقاتی بود که کورلوویچ با پرچم بلاروس در آن شرکت کرد. او در این مسابقات به سختی بر رقیب روس خود، آندری چمرکین غلبه کرد و  به یک مدال طلای جهانی دیگر، این بار با پرچم بلاروس رسید. او در این سال‌ها موفق شد در مسابقات بوندسلیگای آلمان نیز حضور پیدا کند و به شهرت بسیاری دست پیدا کند. کورلوویچ به امید کسب سومین طلای خود در المپیک، برای نخستین بار زیر پرچم کشور بلاروس در المپیک 1996 آتلانتا حاضر شد. او قبل از حضور در این المپیک، دچار یک آسیب‌دیدگی شد و همین باعث شد تا او در المپیک سئول، یک ناکامی را تجربه کند. او در یک‌ضرب بعد از دو تلاش ناموفق برای مهار وزنه 195 کیلوگرمی، در حرکت سوم خود به سختی این وزنه را بالای سر برد. او در دو ضرب، ابتدا وزنه 230 کیلوگرمی را مهار کرد اما از بالای سر بردن وزنه 247.5 کیلوگرمی عاجز بود و با تشدید آسیب‌دیدگی خود، نتوانست برای سومین حرکت دو ضرب خود، آمادگی لازم را داشته باشد. او در نهایت در این المپیک، به جایگاه پنجم رسید. او بعد از المپیک آتلانتا، از وزنه‌برداری خداحافظی کرد.

هفت روز قبل از عزیمت به آتلانتا، درد زانوی من آغاز شد، یک درد جهنمی که نمی‌توانستم آن را تحمل کنم. با این وجود بعد از تزریقات مسکن، توانستم به این درد غلبه کنم و عازم این شهر شوم

او بعد از بازنشستگی در 35 سالگی، به عنوان مربی شروع به فعالیت کرد و سپس مدتی نیز به عنوان داور در مسابقات وزنه‌برداری حضور پیدا کرد. او عضو کمیته اجرایی فدراسیون‌های وزنه برداری اروپا و جهان بود و ریاست کمیته بین‌المللی المپیک گرودنو را نیز برعهده داشت. او در ششم آوریل 2018 و در 56 سالگی به علت سکته قلبی درگذشت. کورلوویچ فارغ‌التحصیل دانشگاه گرادنوی شوروی سابق در رشته فیزیک بود و با آگاهی کامل از علم فیزیک، وزنه‌برداری می‌کرد.

زمانی مردم فکر می‌کردند که یک وزنه‌بردار فوق سنگین، همواره باید با یک شکم بزرگ در میادین حضور پیدا کند اما در دوران جدید، این رویه تغییر کرده است. من به عنوان یک فیزیکدان، می‌خواهم به شما مفهوم نیرو را یادآوری کنم. نیرو، محصول جرم و شتاب است بنابراین وزن در رشته ما چندان جایی ندارد. چربی یک مانع برای موفقیت وزنه‌برداران است.