اعتراف دیرهنگام وزیر ورزش؛ کاش آزادی را بازسازی نمی کردیم!

نفر اول ورزش کشور پس از هزینه فراوان و مشخص شدن ایراد‌های فنی و مهندسی وحشتناک در بدنه این سازه قدیمی، حالا به این نتیجه رسیده که از اول نباید اقدام به بازسازی ورزشگاه آزادی می‌کردند؛ اما چرا اینقدر دیر؟

قرارداد اولیه برای بازسازی ورزشگاه

آزادی (که پیش از این به ورزشگاه ۱۰۰ هزار نفری مشهور بود و اینک ۷۸ هزار صندلی دارد) ۵ سال قبل بسته شد. آن زمان قرار بود عملیات بازسازی ۲ ساله به پایان برسد و هزینه چنین عملیاتی هم ۸/۱ همت برآورد شد.

هزینه‌ها چند برابر شد

با شروع عملیات در ضلع غربی ورزشگاه، روشن شد که سازه بتنی سکو‌ها بیش از حد سنگین است و باید مقاوم سازی، تزریق بتن جدید، سبک کردن وزن سازه، تعویق سیستم برق، تغییر چهره ضلع غربی و اضافه کردن موارد مورد نظر فیفا به صورت همزمان انجام شود که این کارها، هم زمان بازسازی را طولانی می‌کرد و هم هزینه را به شکلی سرسام آور بالا می‌برد.

آن زمان تصمیم گرفته شد این گونه عمل شود و چنین شد که بازسازی به جای ۲ سال، ۵ سال زمان برد و همین طولانی شدن عملیات، هزینه‌ها را به دلیل تورم فزاینده، چند برابر شد تا از برآورد اولیه فاصله‌ای قابل اعتنا پیدا کند.

بازسازی ضلع غربی انجام شد و بلافاصله پس از آن تصمیم گرفتند بازی‌ها را در این ورزشگاه برگزار کنند. وجود نخاله‌های ساختمانی موجب آن اتفاقات وحشتناک در بازی پرسپولیس – تراکتور شد تا هر دو تیم از میزبانی محروم شوند. حکمی که البته با بی تدبیری فدراسیون فوتبال برای بازی جام حذفی شکسته شد تا شاهد اتفاقات حاشیه‌ای جدید باشیم.

شتاب در عملیات بازسازی

با برجسته شدن نبود سخت افزار در فوتبال و خلا بزرگ ورزشگاه در تهران، بیرون ماندن ورزشگاه آزادی از چرخه میزبانی‌ها به شکلی واضح به چشم آمد و همین موجب شد وزارت ورزش برای پایان عملیات بازسازی ورزشگاه قدیمی تهران تخت فشار قرار بگیرد. عملیات بازسازی شتابی خیره کننده گرفت و دوباره فعالیت مهندسان و کارگران در این وزشگاه، ۳ شیفته شد.

اما حالا که همه منتظرند در‌های ورزشگاه آزادی به روی تماشاگران باز شود، وزیر ورزش می‌گوید بازسازی این ورزشگاه از ابتدا اشتباه بود.

شاید حق با اوست. اگر همین پول بازسازی را برای ساخت ورزشگاهی ۵۰ هزار نفری و مدرن و امروزی هزینه می‌کردند بیشتر به چشم می‌آمد و خیال همه برای ۲۰ سال راحت بود.

اما آیا نباید از همان اول چنین فکر و همین طور عمل می‌شد؟ آیا اکنون برای اعتراف به اشتباه و پرداختن به واقعیت، کمی دیر نیست؟