همشهری آنلاین، فاطمه عباسی: در این کلیپ کوتاه، مردی اهل کره‌جنوبی که با یک زن ایرانی ازدواج کرده، در حال تست کردن چند خوراکی سنتی ایرانی است، اما نقطه عطف ویدئو، لحظه‌ای است که قاشق اول از بستنی سنتی زعفرانی را امتحان می‌کند. واکنش او فراتر از یک «به‌به» ساده است؛ چشم‌هایش را می‌بندد و بی‌اختیار و کاملا صادقانه، اشک از چشمانش سرازیر می‌شود. این گریه شیرین از شدت لذت، به سرعت این ویدئو را به یکی از پربازدیدترین محتواهای اخیر تبدیل کرده است.
این ویدئو به سرعت وایرال شد، نه فقط به‌خاطر یک واکنش بامزه، بلکه به‌خاطر اصالت حسی که در آن موج می‌زد. تماشای کسی از فرهنگی کاملا متفاوت که این‌چنین عمیق با یکی از طعم‌های اصیل ما ارتباط برقرار می‌کند، برای بسیاری از کاربران ایرانی تجربه‌ای دلنشین و غرورآفرین بود.
اما داستان علاقه خارجی‌ها به طعم‌های ایرانی، قصه جدیدی نیست. این ویدئو تنها برگ اخیر از کتاب قطور خاطرات جهانگردانی است که به ایران سفر کرده و شیفته فرهنگ و به‌خصوص غذاهای آن شده‌اند. کافی است گشتی در یوتیوب یا اینستاگرام بزنید تا با صدها بلاگر و اینفلوئنسر خارجی مواجه شوید که با هیجان، تجربیات خود را از آشپزی ایرانی به اشتراک می‌گذارند. از واکنش شگفت‌زده آنها به نخستین لقمه کباب کوبیده در بازار تهران و طعم قورمه‌سبزی گرفته تا تلاش‌هایشان برای درست کردن ته‌دیگ و حیرتشان از عطر و رنگ زعفران.
این واکنش‌های بی‌واسطه و واقعی، از هزاران کمپین تبلیغاتی برای معرفی ایران مؤثرتر عمل می‌کنند. وقتی یک جهانگرد با چشمانی گرد شده از طعم دیزی سنگی فیلم می‌گیرد یا مانند همین داماد کره‌ای، برای یک کاسه بستنی اشک می‌ریزد، به بهترین و صادقانه‌ترین شکل ممکن، سفیر خودجوش فرهنگ ما می‌شود. این لحظات نشان می‌دهند که غذا، زبانی جهانی است و طعم‌های ایرانی، این قدرت را دارند که فراتر از مرزها و سیاست‌ها، مستقیما بر قلب‌ها بنشینند.
