به گزارش همشهری آنلاین، همه از شاه و خدمه و مردم برای تماشا به بیرون شهر می‌رفتند و دور میدان را می‌گرفتند. ساعت سواری شاه را شلیک توپ اعلام می‌کرد. شاه با قدرت به اسب‌دوانی می‌پرداخت و پس از کمی استراحت نظاره‌گر سایر اسب‌دوانان می‌شد. رجال درباری هم از همه صنوف دعوت شده و حاضر بودند. در اینجا نظام‌الملک، وزیر لشکر اسامی را با رنگ اسب‌ها و اسم چابک‌سوارها یکی‌یکی می‌خواند. چابک‌سوارها با اسب‌های خود، سان می‌دادند و از جلوی شاه می‌گذشتند و بعد مسابقه را شروع می‌کردند.
کیسه پول جایزه در هر مسابقه مرتب چیده می‌شد که هر اسبی جلو می‌آمد، چابک‌سوار پیاده می‌شد، کیسه جایزه را به سر می‌گرفت و تعظیمی می‌کرد. بزرگ‌ترین جایزه که جایزه اول نام داشت، ۱۵۰تومان بود. ختم اسب‌دوانی را شلیک توپ اعلام می‌کرد و شاه به شهر برمی‌گشت. مردم هم که به تماشا رفته بودند متفرق می‌شدند، افواج و سواره پادگان به سربازخانه‌های خود برمی‌گشتند. علاقه ناصرالدین‌شاه به اسب و اسب‌دوانی باعث شده بود تنها مجسمه‌ای که از خود به یادگار گذاشت، او را سوار بر اسب نشان دهد.
