طرفداری | ویلیام پری (William Perry) زاده 16 دسامبر 1962 در شهر آیکن در ایالت کارولینای جنوبی آمریکا است. او در پست دیفنسیو تکل بازی میکرد. ویلیام، دهمین فرزند از 12 فرزند هالی پری، نقاش ساختمان و اینز اسمیت، متخصص تغذیه مدارس و بازیکن بسکتبال، بود. گفته میشود که ویلیام، در بدو تولد، با فاصلهای محسوس از دیگر برادران و خواهرانش، وزن زیادی در حدود پنج کیلوگرم داشت. جثه بزرگ پری در 11 سالگیاش به 90 کیلوگرم رسید تا با این وزن، سوژهای برای تمسخر همسالانش باشد. در همین روزها بود که پسرعموی ویلیام، با شلیک تیر یک تفنگ بادی، باعث شد تا یکی از دندانهای جلویی ویلیام، شکسته شود. در نتیجه همین اتفاق بود که فاصله میان دندانهای جلویی، به نوعی، امضای ویلیام شد. حضور در دبیرستان آیکن باعث شد تا از فیزیک تنومند پری در جهت ورزشهای قدرتی استفاده شود. با وجود وزن بالا، پری از دانکهای خوبی در بسکتبالش بهره میبرد و در این ورزش، حرکات خوبی را از خود به ثبت رساند. علاوه بر بسکتبال، ویلیام در پرتاب وزنه نیز مهارت بالایی داشت و توانست تا رکورد 16.44 متر را در این ورزش به ثبت برساند. او در فصل تابستان نیز به عنوان نجات غریق در استخرها مشغول بود و شیرجههای جالبی را به درون استخر داشت.
حضور در فوتبال آمریکایی، پیشنهاد یکی از مدیران دبستان ویلیام به او بود که در دوران دبیرستان به مرحله عملی رسید. پری که مقادیر زیادی از خوراکی را در معده خود جا میداد، در فوتبال آمریکایی نیز بازیکنان زیادی از حریف را همانند یک غذا، میبلعید و اجازه خودنمایی را به آنها نمیداد. با وجود جثه تنومند، او سرعت بالایی داشت و در یک مسابقه دو در تمرینات باشگاه فوتبال آمریکایی دبیرستان، 100 یارد را در عرض کمتر 12 ثانیه دوید و ششمین بازیکن سریع تیمش شد. سرعت بالا و هیبت درشت، عواملی بود که پری را پیش از ورود به دانشگاه، به بازیکن محبوب تیمهای فوتبال آمریکایی کالج آمریکا تبدیل کرده بود. در میان پیشنهادات مختلف، او بورسیه دانشگاه کلمسون را به دلیل نزدیکی آن به محل سکونتش، پذیرفت و در تیم فوتبال آمریکایی این باشگاه به نام «کلمسون تایگرز» بازی کرد. در همان سال نخست فعالیت در مسابقات کالج آمریکا، پری توسط ری براون، یکی از همبازیانش، لقب «یخچال» را دریافت کرد؛ براون از آنجایی که به سختی به همراه پری وارد آسانسور میشد، عریضبودن او را به یک «یخچال» تشبیه کرد. این لقب به یکی از مشخصههای بارز پری تبدیل شد و او را به شهرت بیشتری رساند. پری در سه سال حضورش در کلمسون تایگرز، یکی از اعضای ثابت تیم منتخب آل آمریکن بود و همزمان به وزن خود میافزود.
ویلیام پری، تصویر خاصی را از خودش در ذهنش دارد زیرا او خود را یک فرد چاق نمیداند. او در ذهنش، یک آدم لاغر و چابک است که کارهایی را برخلاف فیزیکش انجام میدهد. «تامی هارپر، مربی پری در کلمسون»
او در درفت سال 1985، به عنوان بیست و دومین انتخاب راند نخست، راهی باشگاه شیکاگو بیرز در لیگ NFL شد. درباره جذب این بازیکن میان بادی رایان، هماهنگکننده خط دفاعی شیکاگو و مایک دیتکا، سرمربی این باشگاه، اختلاف نظر بسیاری وجود داشت زیرا رایان، انتخاب پری را «هدر دادن درفت» میدانست اما دیتکا، اعتقاد داشت که فیزیک پری در پست دفاعی تیمش، بسیار موثر خواهد بود. در حالی که در بازیهای نخست، رایان از بازی دادن به پری خودداری میکرد، دیتکا تصمیم گرفت تا از این بازیکن در مواقعی که تیم نزدیک خط دروازه حریف است، به عنوان فولبک و در موقعیتهای چهارم و کوتاه، به عنوان لیدبلاکر استفاده کند. پری به مرور توانست تا اعتماد رایان را نیز جلب کند و در میان هواداران شیکاگو نیز محبوب شود. دیتکا، آنقدر شیفته بازی پری بود که نقل قولی چون «اگر از یخچال (پری)، خوشت نمیآید، پس هیچکس را دوست نخواهی داشت» را اظهار داشت. این بازیکن در شیکاگو نیز با لقب «یخچال» به یک برند تبدیل شد اما در جمع همتیمیهایش، «بیسکوئیت» نیز صدا میشد زیرا آنها اعتقاد داشتند که فاصله پری با 350 پوند، به اندازه یک بیسکوئیت است.
حاصل کار پری در شیکاگو شامل 16 بازی، پنج سک و 31 تکل در فصل 1985، 16 بازی، پنج سک و 84 تکل در فصل 1986، 12 بازی، سه سک و 55 تکل در فصل 1987، سه بازی و 19 تکل در فصل 1988، 13 بازی، چهار سک و 61 تکل در فصل 1989، 16 بازی، چهار سک و 70 تکل در فصل 1990، 16 بازی، پنج سک و 80 تکل در فصل 1991، 15 بازی، دو سک و 48 تکل در فصل 1992 و هفت بازی و هشت تکل در فصل 1993 میشد. او یکی از بازیکنان بیرز بود که در یک آهنگ به نام «The Super Bowl Shuffle» خوانندگی کرد؛ پری در این آهنگ، متنی را درباره سبک بازیاش، به صورت رپ، خواند: «داری به یخچال نگاه میکنی، من تازهکارم. شاید هیکل درشتی داشته باشم اما احمق نیستم. ضربات و دویدنهای منو دیدی اما وقتی شوت میزنم و پاس میدم، بیشتر بهم خوش میگذره. میبینی که فقط من میتوانم در زمین برقصم، من دنبال دردسر نیستم فقط میخوام تو سوپربول بازی کنم». با وجود همه نکات مثبت، اضافهوزنی که در مسیر صعودی خود قرار داشت، کار پری را برای بازی منظم در ترکیب شیکاگو، بسیار سخت کرد. این بازیکن در سال 1986، به وزنی در حدود 155 کیلوگرم رسیده بود و همین مهم، کارش را برای رقابت در سطح بالای فوتبال آمریکایی، سخت کرده بود.
در سال 1988، وزن این بازیکن به 173 کیلوگرم نیز رسید و باعث نگرانی دیتکا، سرمربیاش شد. دیتکا تلاش کرد تا با جریمهها و مدیریت خود، سعی بر کاهش وزن بازیکن محبوبش داشته باشد اما این مهم، میسر نشد. پرخوری در کنار اعتیاد به نوشیدن الکل، کار خانواده و کادرفنی شیکاگو را برای مدیریت وزن پری، سخت کرده بود. او مدتی در کلینیک ترک الکل بستری شد تا بتواند اندکی، بر روی این اعتیاد خود متمرکز باشد. او در سال 1989، توانست تا دوباره به زمین بازگردد و در ترکیب شیکاگو بدرخشد. در نتیجه جدایی دیتکا از شیکاگو بیرز در سال 1992، پری روزهای سختی را در نبود سرمربی محبوبش سپری کرد و در سال 1993، راهی باشگاه فیلادلفیا ایگلز شد. هشت بازی، یک سک و 16 تکل در فصل 1993 و 16 بازی و 52 تکل در فصل 1994، حاصل دو سال همکاری پری با فیلادلفیا بود. پس از وقفهای دو ساله در فوتبال آمریکایی، پری راهی انگلستان شد تا برای باشگاه لندن مونارش بازی کند. او که از اشارات به وزنش در آمریکا خسته شده بود، یک سال در لندن بازی کرد و سپس به دوران ورزشی خود پایان داد.
پس از پایان ورزش، پری مشغول حضور در رسانهها و ماجراجوییهای مختلف شد. او در ابتدا، یکی از شرکتکنندگان مسابقه بوکس سلبریتیهای آمریکا در سال 2002 بود و در یک مسابقه برابر مانوت بول، بسکتبالیست قدبلند سابق NBA قرار گرفت و از او شکست خورد. او پیش از خداحافظی از فوتبال آمریکایی، در رسلمنیای 1986 و بخش «ستارگان و سلبریتیها + ورزشکاران NFL» شرکت کرد تا با سازمان WWE نیز همکاری داشته باشد. پری در این مسابقات، موفق به پیروزی در چند مسابقه شده و در نهایت توسط کشتیگیری با نام «Studd» حذف شد. همین حضور کوتاه باعث شد تا در سال 2006، نام او با معرفی جان سینا به تالار مشاهیر سلبریتی WWE اضافه شود. محبوبیت پری باعث شد تا او در یک اپیزود از سریالهای «تیم A» و «بر اساس جیم» و فیلم تلویزیونی «جیمی بی و آندره» بازی کند. او همچنین در سال 2003، حضوری بدون قهرمانی را در مسابقات هاتداگخوری داشت. نوشیدن بیرویه الکل و اضافه وزن، مشکلات بسیاری را برای پری در دوره بازنشستگی ایجاد کرد که از جمله آنها میتوان به دیابت و اختلال در راه رفتن اشاره کرد. او در سال 2007 نیز به بیماری «سندروم گیلن باره» مبتلا شد و یک ماه در بیمارستان بستری بود.
