همشهری آنلاین- مریم شیرافکن : چند بار خودت را برای دیگران تغییر دادهای؟ لبخندت، حرفهایت، حتی سکوتت را؟ شاید سالهاست نقش بازی کردهای و فراموش کردهای چهره واقعی خودت چیست.
صحنهای خالی از تماشاگر
بسیاری از ما در طول زندگی، بیآنکه متوجه شویم، نقشهایی ساختهایم تا دیگران را راضی کنیم. لبخندهایی که تمرین کردهایم، سکوتهایی که به خودمان تحمیل کردهایم، همه برای این است که «دوست داشته شویم». اما حقیقت این است: اغلب هیچ تماشاگری وجود ندارد.
ترس از دیدن خود واقعی
حذف این نقشها میتواند ترسناک باشد. چه میشود اگر کسی ما را بدون ماسک نشناسد؟ چه میشود اگر خود واقعیمان بدتر باشد؟ اما در تنهایی، وقتی تنها هستیم، بخشهای ناشناخته و واقعی خود را میبینیم؛ خنده بلند، آواز بدون ریتم، حرکت آزادانه. اینها همان لحظات واقعی هستند.
خوبیهای بیصدا
تنهایی، علاوه بر روشن کردن نقصها، خوبیهای آرام درون ما را هم نشان میدهد: مهربانی بیانتظار تشویق، لبخند به غریبه، کمک کوچک به دیگران، صبر و گذشت. این اعمال کوچک، ارزشمندتر از هر تشویق بیرونیاند.
زندگی را برای خودت بساز
پیام ساده اما مهم این است: دیگر منتظر تأیید جهان نباشید. دیگر نقش بازی نکنید. بخندید، حقیقت را بگویید، انتخاب کنید، حتی اگر کسی دیگر نکند. در نهایت، وقتی پردهها بسته میشوند و صندلیها خالیاند، تنها کسی که باقی میماند شما هستید.
منبع: medium
