صدای گرم جنوب خاموش شد: نگاهی به بیوگرافی امید جهان

خبر کوتاه و تکان‌دهنده بود: امید جهان، خواننده محبوب موسیقی پاپ و بندری ایران، پس از مبارزه‌ای کوتاه با مرگ، سرانجام در سن ۴۴ سالگی چشم از جهان فروبست. او که شب گذشته (جمعه، ۲۱ شهریور) پس از اجرای پرانرژی خود در جشنواره خرمای بم دچار سکته قلبی شده بود، بامداد امروز (شنبه، ۲۲ شهریور) در بیمارستان پاستور بم درگذشت. خبری که جامعه هنری و طرفداران بی‌شمارش را در بهت و اندوه فرو برد.

امید جهان، هنرمندی که با تلفیق نوآورانه موسیقی سنتی جنوب با المان‌های پاپ، سبکی شاد و پرطرفدار را بنیان نهاد، حالا دیگر در میان ما نیست. اما نوای گرم و دلنشین او که سال‌ها شادی را به خانه‌ها و جشن‌های ایرانیان هدیه کرده بود، برای همیشه در خاطره‌ها باقی خواهد ماند. این بلاگ، نگاهی است به زندگی پر فراز و نشیب پسری از آبادان که با عشق به موسیقی پدر و دیار خود، به «امید جهان» موسیقی ایران تبدیل شد.

طلوع در گرماگرم جنگ و موسیقی

امید پولادی، که بعدها با نام هنری امید جهان شناخته شد، در بهمن‌ماه ۱۳۶۰ در شهر آبادان، در کوران جنگ تحمیلی، چشم به جهان گشود. او در خانواده‌ای هنرمند پرورش یافت. پدرش، زنده‌یاد محمود جهان، یکی از برجسته‌ترین خوانندگان موسیقی بندری و محلی جنوب ایران بود؛ مردی که با بیش از ۲۸ آلبوم مجاز، نام خود را در تاریخ موسیقی این خطه جاودانه کرد.

طبیعی بود که امید از همان کودکی، در کنار صدای آژیر قرمز و تب و تاب جنگ، با جادوی نت‌ها و ترانه‌های جنوبی پدر مأنوس شود. او اولین درس‌های خوانندگی را از پدر آموخت و استعدادش خیلی زود شکوفا شد. پس از جنگ، خانواده جهان ابتدا به بوشهر و سپس به تهران نقل مکان کردند، اما عشق به فرهنگ و موسیقی جنوب، همچون خونی در رگ‌های امید، همواره در جریان بود.

محمود جهان: میراث‌دار آوای دریا

محمود جهان (۱۳۳۰ – ۱۳۹۶)، پدر امید و اسطوره‌ تکرارنشدنی موسیقی بندری، با بیش از ۳۰ آلبوم، صدای گرم جنوب را جاودانه کرد. این خواننده جنوبی در مرداد ماه ۱۳۹۶، دقیقاً مانند سرنوشت پسرش، پیش از اجرای کنسرت در ماهشهر بر اثر عارضه قلبی درگذشت. محمود جهان تنها یک خواننده نبود، بلکه نمادی از هویت و فرهنگ موسیقایی جنوب ایران بود که میراثی گران‌بها برای نسل‌های بعد از خود، از جمله پسرش امید، به جای گذاشت.

از کوچ موقت تا فتح صحنه‌های ایران

امید فعالیت حرفه‌ای خود را در سن ۲۳ سالگی، در اوایل دهه ۱۳۸۰ آغاز کرد. دو آلبوم نخست او، «پسر جنوبی» (۱۳۸۳) و «پاپتی» (۱۳۸۵)، هرچند به صورت غیررسمی منتشر شدند، اما با لهجه شیرین جنوبی و ریتم‌های شاد، به سرعت در میان مردم محبوبیت یافتند. با این حال، مسیر او برای کسب مجوز رسمی از وزارت ارشاد، مسیری دشوار و طولانی بود. این موانع باعث شد تا امید برای مدتی فعالیت خود را به خارج از کشور، در ارمنستان و تاجیکستان، منتقل کند.

اما عشق به وطن و صحنه‌های ایران، او را بازگرداند. سرانجام در خرداد ۱۳۹۴، پس از سال‌ها تلاش و صبر، اولین آلبوم مجاز او با نام «وایسا تند نرو» منتشر شد. این آلبوم که حال و هوای موسیقی شاد بندری و اشعار فولکلور را در خود داشت، موفقیت بزرگی برای او به ارمغان آورد.

نقطه عطف فعالیت‌های رسمی او، برگزاری اولین کنسرتش در ۱۹ دی ۱۳۹۴ در برج میلاد تهران بود. از آن پس، درهای تلویزیون، جشنواره‌های رسمی و کنسرت‌های بزرگ به روی او گشوده شد و امید جهان به یکی از چهره‌های ثابت و پرانرژی صحنه‌های موسیقی ایران بدل گشت.

میراثی از شادی و ترانه

از امید جهان، گنجینه‌ای از آهنگ‌های شاد و خاطره‌انگیز به جای مانده است. قطعاتی چون «چین چین دامنت»، «هله دان دان»، «سیاه هله دان»، «تکون تکون»، «ولک سیاه» و ده‌ها ترانه دیگر، نه تنها در جنوب، که در سراسر ایران، به بخشی جدایی‌ناپذیر از جشن‌ها و لحظات شاد مردم تبدیل شدند. او با هوشمندی، موسیقی محلی را به زبانی امروزی‌تر ترجمه کرد و توانست نسل جوان را نیز با ریشه‌های غنی موسیقی جنوب آشتی دهد.

غروبی تلخ در جشنواره خرما: سکته امید جهان

سرنوشت اما پایانی تراژیک برای این هنرمند پرانرژی رقم زد. او که برای اجرا در جشنواره خرمای بم به این شهر سفر کرده بود، پس از به پایان رساندن بخش اول اجرای خود و در حالی که قصد سوار شدن بر خودرو را داشت، دچار عارضه سکته قلبی شد. تلاش‌های تیم پزشکی اورژانس و بیمارستان پاستور بم، که شامل دو عملیات احیای موفقیت‌آمیز بود، نتوانست امید را به زندگی بازگرداند. پزشکان شانس بازگشت او را تنها پنج درصد اعلام کرده بودند و سرانجام، قلب تپنده پسر شاد جنوب، از حرکت ایستاد.

امید جهان، که در زندگی شخصی مجرد بود، تمام عمر خود را وقف شادی مردم کرد. او با انرژی بی‌پایانش بر روی صحنه و صدای گرم و دلنشینش، «امید» را به قلب‌های بسیاری هدیه داد. امروز، موسیقی ایران یکی از شادترین نواهای خود را از دست داد، اما یاد و خاطره امید جهان، تا همیشه با ترانه‌های پرشور و ریتمیکش در ذهن‌ها و دل‌ها زنده خواهد ماند.