طرفداری | قرعهکشی جام جهانی ۲۰۲۶ برای فوتبال ایران لحظهای بود که در آن، شانس و واقعبینی در نقطهای کمسابقه به هم رسیدند.
ترکیب نهایی گروهی که ایران در آن قرار گرفت، نهتنها از منظر فنی قابلقبول به نظر میرسد، بلکه از دید بسیاری از کارشناسان یکی از متعادلترین و مناسبترین قرعههایی است که میتوانست پیشروی تیم ملی قرار گیرد. به بیان سادهتر، اگر امیر قلعهنویی خود پشت میز انتخاب حریفان مینشست، شاید از چنین قرعهای نیز فراتر نمیرفت. گروهی که نه بار روانی طاقتفرسا دارد و نه پیچیدگی فنی فلجکنندۀ؛ اما به اندازۀ کافی جدی است تا تیم ملی را وادار به آمادهسازی دقیق، تمرکز کامل و نمایش فوتبال حسابشده کند.
قرعۀ بلژیک، مصر و نیوزیلند در سطح رقابتی، برخوردی از سه سبک متفاوت فوتبال را پیشروی ایران میگذارد؛ ترکیبی که در آن حریفی قدرتمند حضور دارد، اما دو تیم دیگر فاصلۀ ساختارمند قابلتوجهی با تراز اولهای جهان دارند. همین ترکیب به ایران امکان میدهد در برخی مسابقات با ابتکار عمل بیشتری وارد زمین شود و بار تاکتیکی مسابقه را در بخشهایی در اختیار بگیرد؛ موضوعی که در گروههای سنگینتر معمولاً تحقق آن دشوار است. افزون بر این، چنین شرایطی فشار بیهوده را از دوش بازیکنان و کادر فنی برمیدارد. تیم ملی نه در جایگاه «قربانی احتمالی» قرار دارد و نه در موضع «مدعی الزامی». این تعادل روانی همان نقطهای است که مربیانی همچون قلعهنویی برای خلق بهترین عملکرد تیمشان به آن نیاز دارند؛ جایی که تیم با حس فرصت وارد میدان میشود، نه با بار تکلیف.
با این حال، این وضعیت خوشایند نباید به معنای سادهانگاری تلقی شود. جام جهانی در سطحی برگزار میشود که کوچکترین خطا میتواند فاصلۀ میان صعود و حذف را رقم بزند. حریفان ایران هرچند در نگاه نخست در دستۀ تیمهای بزرگ جهان قرار نمیگیرند، اما هر یک شایستگی، انگیزه و ظرفیتهای پیشبینیناپذیری دارند؛ موضوعی که بارها در تاریخ این رقابتها به چشم آمده است. بنابراین آنچه این قرعه را برای ایران «فرصت» میکند، به همان اندازه آن را تبدیل به «آزمون» میسازد؛ آزمونی برای بلوغ تاکتیکی، انسجام ذهنی و قدرت مدیریت مسابقه در سطحی که اشتباه کمتر دیده میشود و پختگی بیشتر.
اگر تیم ملی ایران بتواند از این قرعه بهدرستی بهره ببرد، نهتنها صعود از مرحلۀ گروهی دور از دسترس نخواهد بود، بلکه امکان ثبت یک حضور معتبر و پرقدرت در جام جهانی فراهم میشود؛ حضوری که میتواند مسیر آیندۀ نسل کنونی فوتبال ایران را نیز بازتعریف کند. موفقیت در چنین گروهی نیازمند ترکیبی از برنامهریزی دقیق، تمرکز کامل و اجرای بینقص جزئیات است. قرعۀ ۲۰۲۶ برای ایران یک درِ باز بهسوی یک فرصت واقعی است؛ فرصتی که اگر با جدیت و هوشمندی دنبال شود، میتواند به نقطهای تعیینکنندۀ در تاریخ فوتبال ملی تبدیل گردد. اگر روزی از این رقابتها با حس افتخار یاد شود، احتمالاً بسیاری خواهند گفت که نقطۀ آغاز آن، همین لحظه بود؛ لحظهای که قرعهای مناسب، امید را به واقعیت نزدیکتر کرد.
