طرفداری | برای لحظه‌ای چنین به نظر می‌رسید که او می‌تواند نقشی مهم داشته باشد. سانتری زیبا از برایان امبومو با وسوسه‌ای اغواگرانه به درون محوطهٔ جریمه رسید. قامت بلند بنیامین ششکو که چندین سانتی‌متر بالاتر از مدافعان اطرافش بود، به هوا برخاست. او محکم به توپ ضربه زد و آن را به سمت دروازه هدایت کرد. جمعیت در انتظار لرزش تور دروازه ایستاده بود؛ اما ضربهٔ سر او دقت لازم را نداشت، توپ به سمت بالا قوس برداشت و روی سقف دروازه فرود آمد.
این موقعیت خوبی در زمانی بود که منچستریونایتد مقابل برنلی به گل نیاز داشت. اما این فرصت هم از دست رفت.
چند دقیقه بعد، دیگو دالو از کنار زمین به حرکت درآمد و توپ را برای هم‌تیمی جدیدش که در مرکز محوطه کمین کرده بود فرستاد. اگر بخواهیم دقیق‌تر بگوییم، این بار مهاجم ۲۲ ساله اسلوونیایی در موقعیتی حتی بهتر قرار داشت و توپ درست روی پیشانی‌اش نشست، نه اندکی پشت سرش؛ اما ضربهٔ سر او به طرز کاملًا ضعیفی حتی نزدیک دروازه هم نرفت و به سمت پرچم کرنر حرکت کرد.
در حالی که یونایتد بیش از هر زمانی به گل نیاز داشت، این نمایش از سوی خرید جدید تیم، هیچ نشانه‌ای از اطمینان به همراه نداشت. او از دقیقه ۶۰ به عنوان بازیکن تعویضی و به جای کاسمیرو وارد زمین شده بود. در حافظهٔ جمعی اولدترافورد، هنوز روزی نقش بسته است که وین رونی در اولین بازی‌اش هت‌تریک کرد. آن‌ها به یاد می‌آورند که رود فن نیستلروی در نخستین بازی خانگی‌اش گل زد. همچنین رابین فان پرسی که در اولین حضورش در این ورزشگاه برابر فولام به همگان نشان داد راه‌حل کمبود گل‌های فصل قبل خواهد بود. این‌بار اما ششکو، در همان لحظه‌ای که باید تفاوت را رقم می‌زد، موفق به انجام این کار نشد.
اگر این قضاوت دربارهٔ او کمی سخت‌گیرانه به نظر می‌رسد، دلیلش چیزی جز انتظارات سنگینی که بر دوش بازیکنی با چنین برچسب انتقالی قرار دارد نیست. او با مبلغی نزدیک به ۷۵ میلیون پوند خریداری شد؛ نه برای نزدیک شدن به گل، نه برای خوب سر زدن به توپ، بلکه برای فرستادن توپ به درون دروازه. همچنین نه برای اینکه، همان‌طور که بین دو فرصت از دست رفته‌اش مقابل برنلی رخ داد، وقتی توپ در دایرهٔ میانی زمین به او رسید، تعادلش را از دست بدهد و مالکیت را به حریف بسپارد.
روبن آموریم بخش زیادی از فصل گذشته را صرف تماشای راسموس هویلون کرد و به این نتیجه رسید که او قادر به رهبری خط حمله تیمش نیست. این موضوع یکی از ویژگی‌های فصل فاجعه‌بار یونایتد بود؛ وقتی تصاویر آهسته فرصت‌های از دست رفته پخش می‌شد، تقریباً همیشه هویلون دیده می‌شد که با تأخیر به صحنه می‌رسد؛ چهره‌ای مملو از ناکامی.
این بازیکنی بود که نقطهٔ مقابل بهترین تمام‌کنندهٔ تاریخ باشگاه، یعنی دنیس لاو، قرار داشت؛ مهاجمی که هرگز در جای درست و زمان مناسب حاضر نمی‌شد. حالا هویلون به ناپولی واگذار شده و ششکو به عنوان ارتقایی نسبت به او، به خدمت گرفته شده است. اما او چهارشنبهٔ گذشته برابر گریمزبی تاون در لیگ کاپ، در مقابل خط دفاعی از لیگ چهارم، با زحمت زیادی بازی کرد و تنها در ضربهٔ دهم پنالتی آن ماراتن طولانی و دراماتیک موفق شد گل بزند. این‌بار در حالی که تیمش در دقایق پایانی به گل نیاز داشت، وارد زمین شد. در نظر مربی او، همه چیز به مسئلهٔ آمادگی جسمانی بازمی‌گردد.
آموریم گفت:
او بازی (با گریمزبی) را با گرفتگی عضلانی به پایان رساند؛ واقعاً به آخر خط رسیده بود. به همین دلیل در جریان ضربات پنالتی از او محافظت کردیم. در طول پیش فصل هم او هرگز ۹۰ دقیقه کامل بازی نکرد. همه این‌ها به هم مرتبط است و امروز هم به همین علت از او محافظت کردیم.
هواداران یونایتد باید نگران باشند؛ زیرا تاکنون چیزی از خرید جدید تیم ندیده‌اند که شور و اشتیاقی برای دوران اوجش ایجاد کند. تا این لحظه، سبک بازی او بیشتر شبیه به ووت وخهورست بوده است تا فن نیستلروی؛ مهاجمی بلند قد که به طرز عجیبی در هوا ضعیف است و در چرخش‌ها نیز کُند عمل می‌کند.
آموریم می‌داند که باید هرچه زودتر مهاجمش را به گلزنی برساند. در حالی که امبومو در دیدار برابر برنلی نمایشی درخشان داشت و پیوسته هم تهدید به خلق موقعیت می‌کرد و هم توانایی به ثمر رساندن گلش را نشان داد، ششکو هنوز پروژه‌ای ناتمام است که نیاز به پیشرفت فراوان دارد. هرچه زودتر او ثابت کند این تصاویر ابتدایی از کُندی و سنگینی‌اش نمایندهٔ واقعی توانایی‌هایش نیست و هرچه زودتر ضربات سرش را به سمت چارچوب هدایت کند و توپ را پشت به دروازه کنترل نماید، به همان سرعت فشارها از روی دوش او برداشته خواهد شد.
مطلبی که خواندید، برگردان فارسی یادداشت جیم وایت برای وب‌سایت تلگراف بود
